Στην ιταλική αριστερά επικρατούσε σύγχυση για το πώς θα απαντή-
σει. Οι ηγέτες της δεξιάς του PSI και των συνδικάτων, υποστήριζαν
ότι οι εργάτες και οι αγρότες θα έπρεπε να στηριχτούν στις δυνάμεις
του νόμου και της τάξης για να τους υπερασπίσουν απέναντι στη φα-
σιστική απειλή (παρά το γεγονός ότι ο στρατός, η αστυνομία και τα
δικαστήρια βοηθούσαν τις ομάδες του Μουσολίνι). Οι μαξιμαλιστές
σαν τον Σεράτι, έλεγαν απλά ότι η λύση είναι ο σοσιαλισμός, χωρίς
να προσφέρουν τίποτα συγκεκριμένο.
Όμως, κι οι αντίπαλοι τους στην επαναστατική αριστερά δεν ήταν
και πολύ καλύτεροι. 'Ελεγαν ότι οι εργάτες δεν είχαν κανένα συμφέ-
ρον να υπερασπιστούν την φιλελεύθερη δημοκρατία, και δήλωναν ότι
αν ο φασισμός κατέστρεφε το κοινοβούλιο κάτι τέτοιο θα κατέστρεφε
και τις αυταπάτες για αλλαγή μέσω του κοινοβουλίου. Μ' αυτόν τον
τρόπο κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι δεν έπρεπε να υπάρξει καμιά
ενότητα με μη-επαναστάτες εργάτες ενάντια στη φασιστική βία γιατί
κάτι τέτοιο θα μόλυνε την επαναστατική τους αγνότητα.