Hammer Of Doom V, Würzburg, 16.04.2011
Hammer Of Doom V, Würzburg, 16.04.2011
Για άλλη μια φορά ήταν φανταστικά και το ταξίδι άξιζε 100%, η κούραση σε τέτοιες περιπτώσεις παραβλέπεται. Εδώ που τα λέμε δλδ, το ταξίδι θα άξιζε και για τους Pentagram μόνο, αλλά αυτά με περισσότερες λεπτομέριες ακολουθούν αργότερα. Κλάσικα χάσαμε την πρώτη μπάντα, τους άγνωστους μου Arkham Witch (με το ωραίο όνομα), για τους οποίους ένας γνωστός μου είπε θετικά λόγια. Πρώτη μπάντα που είδαμε ήταν οι Αμερικανοί Black Pyramid. Και από αυτούς δεν είχα ακούσει νότα, αλλά έμεινα ικανοποιημένος από την εμφάνισή τους. Οι τύποι έχουν κάποια στοιχεία ψυχεδελικά, λίγα πιο stoner, αλλά εν τέλη doom παίζουν οι άνθρωποι, με βαριές κιθάρες, αργούς (φυσικά) ρυθμούς, και με λίγα φωνητικά. Δεν με τρέλλαναν κιόλας, αλλά ήταν ότι έπρεπε για εισαγωγή στο κλίμα της βραδιάς και για την πρώτη μπυρίτσα.
Τους Σουηδούς In Solitude που ακολούθησαν περίμενα να τους δω με αρκετή ανυπομονησία, καθώς το ντεμπούτο τους πριν από περίπου 2.5 χρόνια που είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Αυτοί εμφανίστηκαν πολύ ορεξάτοι, αλλά δυστηχώς ο αρκετά μπουκωμένος και κακός ήχος στα πρώτα τραγούδια δεν τους βοήθησε καθόλου. Προσωπικά πάσχιζα να ξεχωρίσω τα φωνητικά και το αν γνωρίζω το τραγούδι ή όχι. Ευτυχώς στη συνέχεια το πρόβλημα διορθώθηκε. Από και ύστερα τη χάρηκα την εμφάνισή τους, αν και θα προτιμούσα να έπαιζαν λιγότερα νέα τραγούδια από τον επερχόμενο δεύτερο δίσκο τους. Με αυτά και αυτά η ώρα τους πέρασε (45 λεπτά) και έκλεισαν με το “Witches Sabbath”.
Σειρά είχαν οι Αμερικανοί Argus από την Pennsylvania (υπάρχουν συνολικά μπόλικες μπάντες με το όνομα αυτό). Ούτε από αυτούς είχα ακούσει κάτι, και με εξέπληξαν πολύ θετικά. Doom/heavy/epic metal θα τους χαρακτήριζα, με ένα πολύ ωραίο προσωπικό στυλ. Πρέπει να τους αφιερώσω χρόνο, η εμφάνισή τους με έπεισε. Συγκράτησα ιδίως 2 τραγούδια από τον πρώτο τους ομώνυμο δίσκο (ο δεύτερος κυκλοφορεί φέτος), τα “Devils, Devils” και “The Damnation of John Faustus”. Πολύ ωραίοι συνολικά.
Άλλη μία μπάντα που περίμενα πως και πως να δω στη συναυλία ήταν οι Γερμανοί Atlantean Kodex. Ε, η εμφάνισή τους ήταν ονείρωξη σκέτη. Ήταν πραγματικά φανταστικοί. Είχαν και μεγάλη υποστήριξη από τον κόσμο, εξάλλου έπαιζαν εντός έδρας (Βαυαροί γαρ). Τρομερή απόδοση, τρομερό feeling, τα πάντα ήταν όπως έπρεπε. Ακόμα και η αφιέρωση του show Scott Columbus. Οι Manowar εππιροές τους δεν κρύβονται είναι η αλήθεια. Ξεκίνημα με το “From Shores Forsaken” και το ταξίδι ξεκινά. Χαμός από κει και πέρα. Για την ιστορία ακολούθησαν τα “Pilgrim”, “The Atlantean Kodex”, “A Prophet In The Forest” και “Temple Of Katholic Magick” από το “The Golden Bough”. Ακόμα και χωρίς το αγαπημένο μου “Hidden Folk” η εμφάνισή τους ήταν σκέτη απόλαυση.
Τους Blood Farmers που ακολούθησαν αναγκάστηκα να τους παρακολουθήσω από μακρυά λόγο φαγητού και ανασυγκρότησης δυνάμεων, οπότε δεν μπορώ να εκφράσω συγκροτημένη άποψη. Κλασικό doom metal έπαιζαν από όσο μπορώ να πω, και το κοινό έδειξε να γνωρίζει τα τραγούδια τους. Πάντως, από όσο μπορώ να πω, δεν με τρέλαναν, αλλά ούτε και μου ακούστηκαν άσχημοι (άντε JDM βρίσε τώρα όσο θέλεις).
Στη θέση των αποχορήσαντων Solstice εμφανίστηκαν οι Ιρλανδοί Primordial. Δυστηχώς, με εξαίρεση ορισμένα τραγούδια, δεν έχω ακούσει ολοκληρο δίσκο τους, πράγμα που μετανιώνω περισσότερο μετά τη χτεσινή τους εμφάνιση. Τους χάρηκα πάρα πολύ. Επικούρα, Bathoryλα, black feeling, εμένα με κέρδισαν και με το παραπάνω. Πολύ δυνατή live μπάντα, φοβερή ενέργεια πάνω στη σκηνή, ακούραστος ο τραγουδιστής (και ξεχωριστή φιγούρα ούτως ή άλλως με το βάψιμό του), όλοι οι υπόλοιποι πολύ καλοί. Κομμάτια ξεχώρισα, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα τίτλους, με μοναδική εξαίρεση το “The Coffin Ships”, τεράστιο κομμάτι. Πρέπει να ασχοληθώ με δαύτους asap.
Ακολούθησαν οι While Heaven Wept, άλλη μία μπάντα που περίμενα πολύ να δω και δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα, απεναντίας, ήταν πολύ καλοί. Μόνο που θα προτιμούσα κάποιο νέο τραγούδι λιγότερο. Ίσως η επιλογή των τραγουδιών να μου φάνηκε εμένα λιγάκι περίεργη, ίσως πάλι να κάνω λάθος. Πάντως, όλα τα υπόλοιπα ήταν εκεί. Φανταστική τεχνική, ο τραγουδιστής έχει μεγάλη φωνή, το σωστό feeling ήταν εκεί, γενικά όλα ήταν πολύ καλά. Και αν κρίνω από τα καινούρια τραγούδια που έπαιξαν, συνολικά τρία, ανυπομωνώ να ακούσω το νέο τους δίσκο που κυκλοφορεί σε λίγο καιρό. Ακούσαμε επίσης τα “Vessel”, “The Drowning Years”, ολόκληρο το 18λεπτο “Thus With A Kiss I Die” (με αυτό ξεκίνησαν κιόλας) και κάποιο ακόμα που μου διαφέυγει. Πολύ καλοί συνολικά και αυτοί.
Ωραία και καλά όλα αυτά, αλλά μόλις βγήκαν στη σκηνή οι Pentagram όλοι εξαφανίστηκαν. Οι βετεράνοι ήταν δικαιωματικά οι headliners, είχαν την περισσότερη υποστήριξη από το κοινό, τον καλύτερο ήχο, τα καλύτερα τραγούδια, και γενικότερα τον αέρα μεγάλου γκρουπ (που πιστεύω ότι είναι για το είδος της μουσικής τους). Με ένα πολύ δυναμικό rhythm session και το σωστό κιθαρίστα στη θέση του (Victor Griffin) το μόνο που έπρεπε να κάνει ο Bobby είναι να είναι ο εαυτός του. Ο άνθρωπος απλά δεν υπάρχει. Είναι φανταστικός frontman, έτσι απλά. Και δε χρειάζεται να κάνει πολλά, φτάνει μόνο ένα του βλέμμα. Όσοι βρεθείτε στη συναυλία τους Ελλάδα θα καταλάβετε τι εννοώ. Απορώ με μερικούς ανθρώπους στη ηλικία του Liebling και του κάθε Liebling, που τη βρίσκουν τόση ενέργεια και δύναμη, ιδίως με όσα έχουν τραβήξει κλπ. Τους αξίζουν συγχαρητήρια και μόνο για αυτό. Ακούστηκαν συνεχόμενοι ύμνοι, κυρίως από τον πρώτο δίσκο καθώς και τρία νέα κομμάτια, που είναι και αυτά στο πνεύμα της μπάντας. Για την ιστορία (και χωρίς τη σωστή σειρά):
Spoiler
-
Originally Posted by direngrey
