Heavy Metal Ψυχανάλυση. (Τι είναι τελικά "Metal" ; Μην είν'΄οι κάμποι; ...)

[carheart]

ε ξέρω γω, αφού φοβόταν

[Reject]

πφφφ...τους Celtic Frost τους εκτιμούσαν,όντως.
ο Ghrol όμως ήταν οπαδός και του κλασσικού μέταλ,που οι υπόλοιποι το αντιπαθούσαν (πλην σαμπαθ).

[carheart]

Εντάξει, και οι Maiden νομίζω γούσταραν κλασικό

[wino]

πφφφ...τους Celtic Frost τους εκτιμούσαν,όντως.
ο Ghrol όμως ήταν οπαδός και του κλασσικού μέταλ,που οι υπόλοιποι το αντιπαθούσαν (πλην σαμπαθ).

diavasa auto kai lew 8a einai o drummer twn Triptykon

[Ra Pariah]

Τελειώσαν τα ψέματα.

[Krux]

Τελειώσαν τα ψέματα.

τώρα τελείωσαν ή από το 1980 είχαν τελειώσει ?

[phthoggon]

ωραίος τίτλος στο θρεντ, γιατί δε δοκιμάζετε να πείτε τι είναι χέβι μέταλ για σας χωρίς να αναφέρετε κανένα όνομα μπάντας?

συνεχίζω από εδώ λοιπόν μιας και δεν ακολούθησε κάποιος απ' όσο διάβασα! Πιστεύω λοιπόν πως ο καλύτερος τρόπος για να προσεγγίσει κανείς τα ερωτήματα που έθεσε ο θρεντ στάρτερ χωρίς να πέσει στη λούπα του "όλα είναι μουσική ή πάρε ένα τρου ατσαλι επειδή εγώ μόνο ξέρω" είναι να πάρει πιο σοβαρά τον τίτλο του θρεντ, δηλαδή να προβεί σε μία ενδοσκόπηση. Η μουσική, οι τέχνες, και οι εμπειρίες γενικότερα κατηγοριοποιούνται στο μυαλό μας βάση των συναισθημάτων και σκέψεων που μας προκαλούν, δε χρειαζόμαστε κανένα ιστορικοδημοσιογραφικό ψευδοαντικειμενικό πλαίσιο, αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από εμπειρίες-"γνώμες" άλλων. Για αυτό και όλοι έχουν την προσωπική τους γνώμη για το τι "είναι" το χέβι μέταλ, το οποίο είναι απλά ότι έχει τύχει να πέσει στα αυτιά τους μέχρι τότε φιλτραρισμένο μέσα από την προσωπική τους ψυχοσύνθεση που ορίζει τι είναι ωραίο και ενοχλητικό, χρήσιμο και άχρηστο. Μία υποκουλτούρα είναι μία συνάντηση μεταξύ των διαφορετικών αυτών εμπειριών, της προσωπικής κατηγοριοποίησης του καθένα. Οι ομοιότητες κρατιούνται και δημιουργούν έναν κανόνα, οι διαφορές πετιούνται μέχρι να συγκεντρωθούν πολλές σε ένα καλάθι και να δημιουργήσουν τον δικό τους. Έτσι δημιουργήθηκαν τα subgenres του μέταλ, έτσι γεννιέται οποιαδήποτε νέα κουλτούρα - μερικοί "συμφωνούν", μερικοί "διαφωνούν", αλλά στην πραγματικότητα δημιουργούμε άπλα κύκλους γύρω από τους ομοίους μας ανθρώπους, ποτέ εντελώς ίδους, ποτέ εντελώς διαφορετικούς. Απλά περισσότερο, το "πιο πολύ" είναι αυτό που ψάχνουμε. Η επικοινωνία αυτής της ενδοσκόπησης είναι η σωστή μέθοδος για αυτό. Αλήθεια ή μοναδικότητα δεν υπάρχει, μόνο εμπειρία και ειλικρίνεια!

Για εμένα? Θα έλεγα ότι μπορώ να βρω δύο τρία βασικά ψυχολογικά χαρακτηριστικά που αποτελούν τον "πυρήνα" του μέταλ, και σε συνδυασμό με κάποια άλλα τα οποία έρχονται και παρέρχονται ίσως, το διαφοροποιούν από οτιδήποτε άλλο. Το πρώτο είναι η εφηβικού τύπου πόρωση και ενθουσιασμός η οποία προκύπτει από την υπερβολικότητα των αισθητήριων δεδομένων (ένταση του ήχου, ταχύτητα, heavyness κλπ) η οποία εκφράζει δύναμη και ενεργητικότητα συνήθως, και οδηγεί στην "θα φωνάξω αυτό που έχω στο μυαλό μου όσο πιο δυνατά χωρίς αναστολές" τύπου νοηματοδότηση, το οποίο είναι και βέβαια χαρακτηριστικό του πανκ και άλλων μουσικών, το οποίο δε λέει πολλά μέχρι τώρα. Το δεύτερο είναι (και αρχίζουμε ήδη να μπαίνουμε σε γκρι περιοχές) είναι κάτι που κατανοώ εγώ ως μία, επίσης τεράστιου μέχρι υπερβολικού βαθμού, Θέληση. Για εντελώς διαφορετικά πράγματα αναλογικά με τη κάθε περίπτωση, αλλά μία θέληση. Είναι ο τύπος αυτός της θέλησης η οποία συνδέεται περισσότερο με την αυτοπεποίθηση, είναι σκληρή, ατσαλένια, άτεγκτη. Είναι το συναίσθημα το οποίο έχεις όταν στέκεσαι όρθιος, ακίνητος, με άγριο βλέμμα, σηκώνεις φρύδια ψηλά (πηγούνι πάνω =power, κάτω black metal) και σφίγγεις τα δόντια σου και τις γροθιές σου, λέγοντας "δε θα περάσετε!" στους καημούς και στις δυσκολίες (θα έλεγα εχθρούς, αλλά κανένας από τους χεβιμεταλλάδες δεν έχει πραγματικά!). Η θέληση της τεστοστερόνης. Θα πάρω αυτό που θέλω από τον κόσμο, και δε με (πολυ)νοιάζουν οι συνέπειες! Ένα Εγώ με κεφαλαίο. Είναι αυτό το οποίο όταν λείπει ακούς το χαρακτηρισμό "αυτή η μπάντα δεν είναι μέταλ!", γύρω από το οποίο συνασπίζονται οι πιο φανατικοί μεταλλάδες (βλέπε κλίκα του heavy/epic), αυτό το οποίο βάζει την πρώτη γραμμή ανάμεσα στο μέταλ και τα υπόλοιπα. Η ενέργεια που εκφράζουν οι πανκ μπάντες είναι ενός είτε μηδενιστικού είτε πως να το πω, αθώου τύπου. Οι πάνκηδες θέλουν είτε τίποτα είτε λίγα. Οι χεβυμεταλλάδες θέλουν πολλά. Για αυτό και η έκφανση αυτής της θέλησης κυμαίνεται από την αυτοπραγμάτωση και την αυτοπεποίθηση στο μικρότερο επίπεδο, μέχρι τον φασισμόστο μεγαλύτερο επίπεδο (είτε λέγεται nsbm είτε "Ι want the ultimate power! I am the emperor! στο πιο αθώο rpg επίπεδο). Βέβαια, στην τέχνη ψάχνουμε αυτό που μας λείπει, για αυτό και οι χεβιμεταλλάδες είναι άκακοι geeks και για αυτό εμμένουν στη μουσική τους με τόσο πάθος, επειδή ποτέ δεν κάνουν αυτά που λένε οι στίχοι στα αγαπημένα τους σιντι, αλλά τους ανατροφοδοτούν τη ζωή στο φαντασιακό επίπεδο (αλλά αυτό είναι διαφορετική συζήτηση).

(συνεχίζω από αύριο)

[Marillion]

φ8ογκε ωραια τα λες αν και λιγο δημοσιοσχεσιτικα χωρις παρεξηγηση αρα δε διαφωνω πουθενα σημαντικά αλλα γιατί η (εστω και αναφορικα) ψυχαναλυση του punk και των οπαδων αυτης της μουσικουλας
εγω ειδικα πιστευω πως τα οσα εσυ θεωρεις παραγωγα συναισθηματων του χμ τα βρισκω και τα αποζητω στο πανκ μου αρα ειναι περισσοτερο θεμα ψυχολογιας του καθενος και οχι της μουσικης αυτοκαθεαυτο

[phthoggon]

εγω ειδικα πιστευω πως τα οσα εσυ θεωρεις παραγωγα συναισθηματων του χμ τα βρισκω και τα αποζητω στο πανκ μου αρα ειναι περισσοτερο θεμα ψυχολογιας του καθενος και οχι της μουσικης αυτοκαθεαυτο

αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει επειδή αυτά που βρίσκω στο χέβι μέταλ δε τα βρίσκω στο πανκ, και δεν είμαι προκατειλημμένος όσον αφορά αυτό. Επίσης δεν καταλαβαίνω το χαρακτηρισμό δημοσχεσίτικα, για τον εαυτό μου τα γράφω απλά τα παραθέτω εδώ επειδή εδώ υπήρχε το έναυσμα για αυτές τις σκέψεις.

Σύμφωνα με εσένα ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ πανκ και μέταλ, εάν δέχεσαι ότι υπάρχουν έτσι ώστε να έχουν διαφορετικό όνομα αυτά τα δύο? (όχι μουσικολογικά, ψυχολογικά είπαμε!)

[Marillion]

οκ δεν ειμαι ο πλεον καταλληλος να μιλησω γιατι εχω και ενα αμιγώς μεταλλικο μπακραου και έστω και υποσεινήδητα θα επηρεαστώ απαυτο όταν παω να ακούσω το οτιδήποτε. είναι τόσο λεπτές οι σχέσεις μεταξύ κατανόησης και εμπειριών και δεν έχω βασικές γνώσεις ψυχολογίας για να καταλάβω γιατί μπορεί να σκεφτώ έτσι βέβαια οπότε εμπειρικά αν θες λάβε υπόψη την παρατήρηση μου.

επίσης δεθα χα προβλημα να σου κάνω αυτήν την πάσσα για πανκοψυχανάλυση αν είχες καποιο ενδιαφέρον για περεταίρω ενασχόληση με τη συγκεκριμένη σκηνή. τώρα μου έβγαλε μια προκατάληψη αυτό σου το ποστ που βγαινει και σε μερικα του χελμ, δλδ επιβεβαιώνουμε αξίες της μουσικής που γουστάρουμε συγκρίνοντας την παράλληλα έστω και εμμέσως με κάποια άλλη. το προβλημα είναι οτι κιεγω το κάνω, όλοι το κάνουμε και ειδικά όταν αναφερόμαστε σε προσωπικό επίπεδο αλλά εδώ είμαστε για να τα λέμε αυτά και αν υπάρξει επικοινωνία και ζύμωση των όσων πουμε να τα διορθώσουμε.

το δημοσιοσχεσίτικα πήγαινε περισσότερο στη πρώτη σου παράγραφο και δεν ήταν απαραιτήτως κακό λέμε, αν θέλεις αντικατέστησε το με την λέξη μετριοπάθεια και μένα τώρα καλύτερα μου ακούγεται. και θέλουμε μετριοπαθείς σε τόπικς που γράφουν ατσαλένιοι και πρώην μεταλχεντς που την είδαν αλτερνατιβ.

βασικά το πανκ δεν έχει ούτε μηδενιστικό ούτε αφελές χαρακτήρα (τα έχει και αυτά αλλά δεν είναι κανονας). αυτές είναι τελείως επιφανειακές παρατηρήσεις και προκύπτουν απο μια επιδερμική ενασχόληση με το ιδίωμα που μετράει ήδη 35 χρόνια και συνεχίζει να εξελίοσεται και μουσικά και ιδεολογικά. πέρα απτο οτι στιχουργικά καταπιάνεται με πιο ''λαικά'' αν θες θέματα όπως η πολιτική, ο ακτιβισμός κάθε είδους υπάρχουν καλλιτέχνες που άγγιζαν και αγγίζουν προσωπικά θέματα με έναν τρόπο που μόνο αφέλεια και μονοδιάστατη αντίληψη δεν δείχνει. για να σου φέρω μερικά παραδείγματα, έγινε μια μικρή αναφορά στο τόπικ των dead soul tribe (ελα παλι και τουτο) για τους nation of ulysses οι οποίοι επηρεάστηκαν από καλιτεχνικά κινήματα του 19ου και 20ου αιώνα (δεν θέλω να σε παραπέμψω στο γουικιπιντια αλλά βαριέμαι να ψάχνω το dance of days τώρα-γενικά αν ενδιαφέρεσαι ρίξτο μια ματιά το βιβλίο αναφέρεται στην σκηνή της washington και καλυπτει ενα διάστημα 20 περίπου χρόνων, το έχει γράψει ο Mark Andersen ένας από τους ιδρυτές της Positive force στη πρωτεύουσα) και όλα αυτά με έναν άρτιο τρόπο και με όχημα το posthardcore (καμμία σχέση με ότι σε προδιαθέτει ο όρος σημερα) της εποχής. αν ανοίξουμε το θέμα fugazi πάλι δε θα τελειώσουμε ποτέ σε παραπέμπω στα εισαγωγικά. απ'την άλλη άνθρωποι σαν τον greg sage των wipers που ποτέ δεν αυτοπεριορίστηκαν σε ένα συγκεκριμένο ιδίωμα έχουν στίχους αυτοβιογραφικούς, σκοτεινούς, νιχιλιστικους, κυνικούς και το θέμα είναι ότι αυτό αντικατοπτριζόταν τέλεια σε κάθε δίσκου. ήθελες χρόνια προβλήματα με την ηρωίνη, πάρε μια πεσσιμιστική σκατίλα με το Follow blind, ήθελες να ηχογραφεί στην Αμερικάνικη ερημο δίπλα στο νοσοκομείο όπου έχανε σιγά σιγα την μητέρα του, πάρε έναν σχεδόν ακουστικό-americana δισκαρο που λέγεται silver sail. για τους συγκεκριμένους πάλι τα παραδείγματα είναι πολλά και δεν θέλω να επεκταθώ γενικά άκουσε τους μπορεί να σου αλλάξουν πολλές στερεοτυπικές απόψεις που έχεις για καθετι punk rock.

στο σκέλος που μου πετάς το μπαλάκι τώρα :

Είναι το συναίσθημα το οποίο έχεις όταν στέκεσαι όρθιος, ακίνητος, με άγριο βλέμμα, σηκώνεις φρύδια ψηλά (πηγούνι πάνω =power, κάτω black metal) και σφίγγεις τα δόντια σου και τις γροθιές σου, λέγοντας "δε θα περάσετε!" στους καημούς και στις δυσκολίες (θα έλεγα εχθρούς, αλλά κανένας από τους χεβιμεταλλάδες δεν έχει πραγματικά!). Η θέληση της τεστοστερόνης. Θα πάρω αυτό που θέλω από τον κόσμο, και δε με (πολυ)νοιάζουν οι συνέπειες! Ένα Εγώ με κεφαλαίο. Είναι αυτό το οποίο όταν λείπει ακούς το χαρακτηρισμό "αυτή η μπάντα δεν είναι μέταλ!", γύρω από το οποίο συνασπίζονται οι πιο φανατικοί μεταλλάδες (βλέπε κλίκα του heavy/epic), αυτό το οποίο βάζει την πρώτη γραμμή ανάμεσα στο μέταλ και τα υπόλοιπα. Η ενέργεια που εκφράζουν οι πανκ μπάντες είναι ενός είτε μηδενιστικού είτε πως να το πω, αθώου τύπου. Οι πάνκηδες θέλουν είτε τίποτα είτε λίγα. Οι χεβυμεταλλάδες θέλουν πολλά. Για αυτό και η έκφανση αυτής της θέλησης κυμαίνεται από την αυτοπραγμάτωση και την αυτοπεποίθηση στο μικρότερο επίπεδο, μέχρι τον φασισμόστο μεγαλύτερο επίπεδο (είτε λέγεται nsbm είτε "Ι want the ultimate power! I am the emperor! στο πιο αθώο rpg επίπεδο). Βέβαια, στην τέχνη ψάχνουμε αυτό που μας λείπει, για αυτό και οι χεβιμεταλλάδες είναι άκακοι geeks και για αυτό εμμένουν στη μουσική τους με τόσο πάθος, επειδή ποτέ δεν κάνουν αυτά που λένε οι στίχοι στα αγαπημένα τους σιντι, αλλά τους ανατροφοδοτούν τη ζωή στο φαντασιακό επίπεδο (αλλά αυτό είναι διαφορετική συζήτηση).

δε θέλω να βγάλω τπτ εκτός κοντεξτ οπότε το παραθέτω όλο

(το ποστ συνεχίζεται σε πέντε λεπτά μη γράψεις ντε)

[Marillion]

η κινησιολογία που παραθέτεις μου είναι ψιλογνώριμη και με εναν λίγο διαφορετικό τρόπο βέβαια εφαρμόσιμη. τώρα ίσως να σου φέρω ένα παράδειγμα με μπόλικες μεταλοεπιρροές και να πέσω στην τρύπα μου την ίδια αλλά ας δούμε λίγο τους προπαγκάντι που τους ανακάλυψα και πέρυσι και έχω και πρόσφατες εμπειρίες. δε μπορώ να ταυτιστώ με τπτ με τις απόψεις τους πέραν της χορτοφαγίας κ ανιμαλ ραιτς και του γενικότερου ακτιβισμου, είναι πολύ radical σε πολλά πράγματα ρε παιδί μου δηλαδη εγώ ετσι πιστεύω. γράφουν συναισθηματική μουσική, τιγκα στα θρασοριφφς και τους καταράκτες με σολάρες που πετσοκόβουν κτλ αλλά βγάζουν ένα πολύ ξεκάθαρο πανκ συναίσθημα και ηχητικά δεν έχουν παρεκτραπεί σε βαθμό που θα τους πεις μέταλ. δηλαδή εσύ για παράδειγμαπου που είσαι κλασικούρας παίζει να αναγνώριζες μερικά μέταλ συστατικά στον ήχο τους αλλά δεν θα τους αποκαλούσες μέταλ με τπτ, αυτό θέλω να πω. ετσι κιεγω και ο οποιοσδήποτε πάνκης νομίζω. αλλά είναι τόσο καυλωτικοί, έχουν παρόμοιας δυναμικής χουκς με τα όσα περιγράφεις και τα αποτελέσματα είναι να ταυτίζεσαι σε βαθμό αφέλειας με το που σε πάει η μουσική και να σηκώνεις και το χέρι και να φωνάζεις δυνατά και να βλέπεις το τισερτ hirax που φοράνε καμμιά φορά και να λες wtf. στο θέμα του οι χεβυμεταλλάδες θέλουν πολλά οι πάνκηδες τπτ, υπάρχει ένα τεράστιο αντεργκραου που βιωνει και παρουσιάζει καταστάσεις εδώ και 30 χρόνια μέσω ζαινς, κολλεκτίβων, squats κτλ. τέτοια επιμονή δεν την έχω ξαναδεί, το maximum rocknroll για παράδειγμα είναι ένα ζαιν 30 χρόνων που βγαίνει κάθε μήνα και έχει columinsts με άποψη και προβληματισμους παρόμοιας φύσης με κάποιους πιο ξύπνιους μέταλους (στα μουσικά πάντα). που πάμε, τι θα απογίνουμε, πως εξελισσεται το όλο πράγμα, γιατί επιστρέφουμε στα basics, πως θα ξαναφύγουμε απαυτα κοκ. με σκεπτικισμό αντιμετοπίζονται και οι όποιες αλλαξοκωλιές με άλλα ιδιώματα (το metal είναι και το επικρατέστερο, είτε μιλάμε για crossover, είτε για crust, είτε για neosludge lol-τι να κάνουμε αφού πανε χερακι χερακι). γενικά επειδή βλέπω και έχω ζήσει σε ένα βαθμο (σε ένα βαθμό ε, μην αρχίσετε να ρωτάτε) και τους δυο κόσμους αυτά παρατηρώ. παρόμοιες ανησυχίες με διαφορετικό μέσο, παρόμοιες φιλοσοφίες με διαφορετικους στοχαστες κτλ. και επειδή δεν θέλω να κάνω phd στη παπαρολογία ας συνεχίσουμε.
για τεστοστερόνη κτλ δεν το αναλύω νομίζω αστειέυεσαι και συ όπως κ ο χελμ πριν απο σενα. αν όχι κάτι λέγαμε στομανογουορ 2010 (τα μόνα θρεντς που γίνονται κουβέντα)
πάμε τώρα στους γκιγκς κ λοιπούς περιθωριοποιημένους
το πανκ όπως και το μέταλ ήταν, είναι και θα είναι ένα μέσο εκτόνωσης και μια δήλωση διαφορετικότητας.
συγκεκριμένα το indie rock που με ενδιαφέρει εμένα πιότερο (και είναι ξεκάθαρο παράγωγο του punk) ήταν ένα απο τα πιο geeky πράγματα που θα μπορούσε να ασχοληθεί κάποιος στα mid to late 80s. βέβαια και παλι το context μπορεί να αλλάζει αλλά αν θέλεις να συνδέσεις την ενασχόληση με αρπιτζι και γενικά την φάντασυ θεματολογία με τους nerds τότε λίγο το περιορίζεις κάπως. οι geeks του punk & του indie rock κατ'επεκταση ήταν άτομα που άκουγαν κολλεγιακό ραδιόφωνο όλη μέρα, που δεν χωρούσαν ξεκάθαρα σεκαμμία κοινωνική ομάδα της εποχής κτλ. ο λόγος που το punk αποτέλεσε ανοικτό σε τέτοιους ανθρώπους χώρο, ήταν ότι ήταν καταφύγιο για πολλους σεξουαλικά αποπροσανατολισμένους νέους, ομοφυλόφιλους, ασέξουαλς κτλ. το metal είχε αυτην την τεστοστερόνη που λέμε όταν αστειευόμαστε που απλά τους απέτρεπε να μπουν στο παιχνίδι και να παίξουν. μιλάμε βγάζουμε ένα συμπέρασμα τώρα, ότι πολλοί μπορεί να διαμόρφωσαν τα μουσικά τους γούστα λόγω κοινονιολογικών συνθηκών κ όχι επειδή τους τράβηξε η μουσική σε πρώτο βαθμό. και θα το σταματήσω λίγο αγαρμπα τώρα για να συνεχίσεις και συ και να μην επεκταθώ περεταίρω με τη μια και βαριέσαι να τα διαβάζεις, ήδη είπα παραπάνω αποσα θα πρεπε για ενα ποστ

[stelios_o]

Να προσθεσω μονο στη συζητηση πως πανω σε αυτο που ειπατε για τη σχεση nirvana και μεταλ , οτι εχει ειπωθει απο τους ιδιους οτι το διαστημα που ηχογραφουσαν το bleach ακουγαν μονο μια κασσετα η οποια ειχε στη μια πλευρα bay city rollers και στην αλλη celtic frost .

επισης και αυτο :

[phthoggon]

οκ δεν ειμαι ο πλεον καταλληλος να μιλησω γιατι εχω και ενα αμιγώς μεταλλικο μπακραου και έστω και υποσεινήδητα θα επηρεαστώ απαυτο όταν παω να ακούσω το οτιδήποτε

μα, για αυτό ακριβώς πρέπει να μιλήσεις! (συγκριτική μουσικολογία φτγ!)

είναι τόσο λεπτές οι σχέσεις μεταξύ κατανόησης και εμπειριών και δεν έχω βασικές γνώσεις ψυχολογίας για να καταλάβω γιατί μπορεί να σκεφτώ έτσι βέβαια οπότε εμπειρικά αν θες λάβε υπόψη την παρατήρηση μου.

και εγώ εντελώς εμπειρικά γράφω, δεν κάνουμε επιστήμη, και για αυτό σίγουρα και εγώ δε μεταδίδω ξεκάθαρα αυτό που έχω εκεί μέσα, σημασία έχει η πρόθεση για μια πιο προσωπική/εσωτερική ερμηνεία ας πούμε, εάν υπάρχει αυτό πάντοτε κάτι περνάει, έστω και αμφίσημο.

επίσης δεθα χα προβλημα να σου κάνω αυτήν την πάσσα για πανκοψυχανάλυση αν είχες καποιο ενδιαφέρον για περεταίρω ενασχόληση με τη συγκεκριμένη σκηνή. τώρα μου έβγαλε μια προκατάληψη αυτό σου το ποστ που βγαινει και σε μερικα του χελμ, δλδ επιβεβαιώνουμε αξίες της μουσικής που γουστάρουμε συγκρίνοντας την παράλληλα έστω και εμμέσως με κάποια άλλη. το προβλημα είναι οτι κιεγω το κάνω, όλοι το κάνουμε και ειδικά όταν αναφερόμαστε σε προσωπικό επίπεδο αλλά εδώ είμαστε για να τα λέμε αυτά και αν υπάρξει επικοινωνία και ζύμωση των όσων πουμε να τα διορθώσουμε.

γενικά δύσκολο να το κάνω εγώ αυτό με συνέπεια επειδή δε μου προκαλεί το ενδιαφέρον στο σημείο της προσωπικής επαφής με αυτό, πέρα από μια μουσικολογική γωνία μιας κάποιας απόστασης, οκ αυτό είναι συμπαθητικό αλλά ως εκεί, ας γράψω τα ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ μου. Αυτό δεν ακυρώνει την οποιαδήποτε ερμηνεία, απλά είναι μία ερμηνεία με περιορισμένο εύρος.

το δημοσιοσχεσίτικα πήγαινε περισσότερο στη πρώτη σου παράγραφο και δεν ήταν απαραιτήτως κακό λέμε, αν θέλεις αντικατέστησε το με την λέξη μετριοπάθεια και μένα τώρα καλύτερα μου ακούγεται. και θέλουμε μετριοπαθείς σε τόπικς που γράφουν ατσαλένιοι και πρώην μεταλχεντς που την είδαν αλτερνατιβ.

Α, δεν είμαι καθόλου μετριοπαθής! Η πρώτη παράγραφος είναι ο τρόπος που καταλαβαίνω το πώς σχηματίζεται μία κουλτούρα και έρχεται ως απάντηση σε ότι έχω διαβάσει μέχρι τώρα στο θρεντ, και στην, πέρα από εγωϊστική, λαθεμένη άποψη πέρι μοναδικότητας της, τύπου "το μέταλ είναι αυτό" και στην ακόλουθη σύγκρουση και ανυπαρξία κοινά αποδεκτού νοήματος. Δεν υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει αλήθεια, αλλά ότι δεν υπάρχει μία αλήθεια, και για αυτό στη συνέχεια προχωράω και λέω τη δικιά μου.

πανκς, αφελές, fugazi, nation of ulysses...

χα! δεν είπα ποτέ αφελές, αυτή η λέξη είναι η δικιά σου προβολή, υποσυνείδητη ή όχι, για το τι είναι το πανκ ή το τι θεωρούν οι άλλοι πως είναι το πανκ. Εγώ είπα αθώο, και είμαι απόλυτα ειλικρινής ότι μου φαίνεται έτσι, και μάλιστα σε αντίθεση με το χέβι μέταλ το οποίο δεν είναι! Η "πρόθεση" ενός μεγάλου μέρους του, η οποία προκύπτει από την υπέρμετρη αυτή εσωτερική θέληση, ξεπερνάει τα όρια που θέτει η κοινωνία, ενώ το πανκ το πολύ να πει πιείτε, σπάστε τα όλα, αλητείες, χουλιγκανιές, γαμήστε τους φασίστες/εξουσία, δηλαδή γαμήστε τους καταπιεστές σας, άρα κάντε το δίκαιο, το σωστό πράγμα. Το χέβι μέταλ το ξεπερνάει αυτό, μπορεί να γίνει από επαναστάτης μέχρι τύραννος, μέχρι σατανάς, μέχρι χίτλερ, μέχρι παιδεραστής, μέχρι ότι νάναι. Ξέρεις εσύ παιδεραστικό πανκ? Εγώ ξέρω να σου πω για παιδεραστικό black metal. Μη μου πεις για shock value, επειδή το φαντασιακό από μόνο του μετράει, για αυτό μιλάμε. Φτάνει που η μουσική μεταδίδει το ότι ο άλλος σκέφτεται σοβαρά αυτό που λέει. Μεταδίδει αυτού του είδους την πρόθεση, και είναι από εκεί που αρχίζουν όλα. Το heavy metal μιλάει συνήθως για conquest, το πανκ για επανάσταση, άμυνα. Είμαι σίγουρος ότι το πανκ έχει εξαιρετικά έξυπνα και ψαγμένα καλλιτεχνικά άτομα τα οποία έχουν ξεφύγει με αισθητικούς όρους στις μουσικές τους (πόσο όμως και που?) όπως μου γράφεις, ποτέ δεν το αμφισβήτησα αυτό! Το επιχείρημά μου είναι πως έχει όμως και κάποια όρια στην έκφραση του, τα οποία αντικατοπρίζονται στη μουσική και τη ψυχοσύνθεση του, όπως ακριβώς και το χέβι μέταλ, αλλά φυσικά άλλα όρια. Μιλώντας φυσικά για το τι τείνει να συμβαίνει και ότι έχω ακούσει και κατανοήσει μέχρι τώρα, έτσι?

Είναι εξαιρετικό που αναφέρεις του propagandi πρώτον επειδή γαμάνε και δεύτερον επειδή αυτούς είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα το ποστ! Η μουσική (του supporting caste) είναι πολύ δυναμική, τεχνική, βίαια, προοδευτική, πορώνει και αυτή ξεκάθαρα, αλλά οι μελωδίες έχουν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από μέταλ. Είναι κυρίως ξένοιαστες/χαρούμενες, σκεπτόμενες, τσατισμένες μεν αλλά αθώες. Τα φωνητικά βγάζουν δύναμη και στεντόρεια μετριοπάθεια, προσέχουν να μην το παρακάνουν, έχουν μία ωριμότητα, είναι κατασταλαγμένα. Βγάζει πάθος, αλλά μέχρι εκεί, σαν να σέβεται τον άλλο δίπλα και να μαζεύει. Σύγκρινε:





Θα μπορούσε ποτέ ένα σημείο από το 1 να μπει στο 2 ή το αντίστροφο? Το 5:45 μέχρι το τέλος στο σανς οφ όντιν να έχει ποτέ θέση σε πανκ/χάρντκορ δίσκο? (εκεί άκου και τους στίχους). Ξέχνα τους μάνουγουορ, πες ότι είναι αναρχοαυτόνομοι οικολόγοι-οικοτρομοκράτες από το όρεγκον, ξέρω γω. Τι διαφορές υπάρχουν? Αυτό ήθελα να διαβάσω στο ποστ σου, όχι τα ωραία και ενδιαφέροντα μουσικολογικά. Εγώ πάντως να ξέρεις, τους propagandhi θα έκανα φίλους και έτσι είμαι και εγώ, όχι σαν τους μάνογουορ! Άλλο εάν το συναίσθημα της μουσικής τους μου χρησιμεύει πολύ περισσότερο στην ζωή, νοηματοδοτημένο άλλωστε ξανά από εμένα.

Τα υπόλοιπα που μου γράφεις αφορούν τις κοινωνιολογικές απαρχές του πανκ και είναι ενδιαφέροντα αλλά όχι τόσο σημαντικά επειδή παρόμοιες έχει και το μέταλ, αλλά καταλήγει αλλού θαρρώ. Για τις τεστοστερόνες δεν κάνω καθόλου πλάκα όπως δεν έκανε και ο χελμ νομίζω. Σου υπενθυμίζω ότι μιλάω για τον ψυχολογικό χαρακτήρα της πρόθεσης της μουσικής (αυτό έλεγα ως θέληση, όχι το ότι έβγαζαν zines), αυτό που προσπαθεί να εκφράσει προς τα έξω. Φορ ολ άι νόου, οι περισσότεροι χεβιμεταλλάδες μπορεί να είναι σαν το πιο αηδιαστικό άβαταρ που έβαλε ποτέ ο good son στη ζωή τους. Ένας λόγος άλλωστε να εκφράζεις υπέρμετρα κάτι είναι να θεωρείς ότι σου λείπει!

That being said, ένα ακόμα το οποίο κράτησα για το τέλος είναι η μετουσίωση αυτής της υπερβολικότητας ας πούμε στην ιδεολογία και την αισθητική, το οποίο καταλήγει σε ένα ακόμα χαρακτηριστικό του μέταλ, την υπερβατικότητα. Δε θα δεις πουθενά αλλού τέτοια μανία με το να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, να νικήσουμε τους άλλους, να σκοτώσουμε το δράκο και να γαμήσουμε την πριγκήπισσα, θέωση, γνώση, κατάκτηση. Πάντοτε συνήθως έτσι, χωρίς αντικείμενα και προσδιορισμό του τι και πώς. Η επιβράβευση του αποτελέσματος χωρίς την κούραση και τα αντίκτυπα της πορείας. Για αυτό είναι και τόσο εθιστικό στο κάτω κάτω!

[Reject]

φθόγγε,λάθος προσέγγιση γενικά.
όσο περίεργο και αν σου φαίνεται,και το punk έχει το φαντασιακό.π.χ http://www.youtube.com/watch?v=ioF3ZKtHVII
και το παιδεραστικό.και το κακό=γίνε εσύ ο κακός,ο ναζί,ο μπασταρδος,ο οτιδήποτε.έχει άπειρες εκφάνσεις ανάλογες της χέβυ μέταλ σκηνής στιχουργικά.και Gore και ότι μπορείς να φανταστείς.Δεν είναι κατ αναγκη "σωστό".
ένα λάθος που κάνουν οι φίλοι μεταλς είναι η κατηγοριοποίηση του πανκ=γαμήστε τα όλα,αναρχία και εκατομμυρια,θα τα σπαώ για μένα.
είναι το ίδιο λάθος που κάνουν και οι φίλοι πανκς με την κατηγοριοποίηση του μεταλ=νεράιδες και μπουρμπουλήθρες,μυστικα ατσάλια και γουνοφορεμένα μπράτσα.

Τεράστιες μουσικές σκηνές,κιθάρες,τραγουδιστής,ε θα υπάρχουν και οι ανάλογες εκφάνσεις.
Απλά το μέταλ τείνει πιο πολύ στην υπερβολή ενώ το πανκ στην καθημερινότητα,κατά κύριο λόγο,χωρίς να λείπει και η αλλιγορία από αυτό.
Εκει που ανέφερες για γενικά "αθώες" μελωδίες κατα κανόνα,κάνεις τεράστιο λάθος.Ειναι μελωδίες που μπορεί να σε προκαλουν να τα κάνεις λίμπα,να μελαγχoλήσεις,να αγχωθεις,να τσιτάρουν τα νεύρα σου,να σε κάνουν να μισήσεις όλο το σύμπαν,να χαμογελάσεις,να χορέψεις.
παραδείγματα ένα-ένα.
http://www.youtube.com/watch?v=Lvg94ub3uM0
http://www.youtube.com/watch?v=DVMiHhUGbmA
http://www.youtube.com/watch?v=yzFmoaqbTaU
http://www.youtube.com/watch?v=LlzZSR03U08
http://www.youtube.com/watch?v=TS_EpDFqQm4
http://www.youtube.com/watch?v=xTo_wmZ3X3A
http://www.youtube.com/watch?v=NLbyaNbhHdU

(όσο και αν σου φαίνεται ότι είμαι προκατελλειμένος και ότι είμαι ενάντια στο μέταλ,είναι λάθος.γουστάρω κάργα μέταλ,πολλές μπάντες κιόλας,απλά το μόνο που δεν μου αρέσει είναι ο εθισμός των οπαδών του αποκλειστικά και μόνο με αυτό-όλοι gay εκτός από εμάς-και το συγχρονο μέταλ,1995 και δώθε με τις πλαστικες παραγωγές και την γυαλιστερή τυρόπιτα..)
όπως και να έχει,το χέβυ μέταλ σε και για εμενα είναι κάτι πολύ όμορφο όταν εκφράζεται από τους πρώιμους Riot και κάτι εντελώς αηδιαστικό όταν εκφράζεται από τις ελουβίτες και τους αλεστορμηδες....

[phthoggon]

ρε ριτζέκτ είναι προφανές ότι ο ένας μπαίνει πάντα στα χωράφια του άλλου, μιλάμε για "πυρήνες" εδώ, αυτό που κάνει το καθένα διαφορετικό, αυτό που όταν μπαίνει κάνει το μέταλ πάνκ και το πάνκ μέταλ. Η μισανθρωπική σαπίλα των disorder ας πούμε θα μπορούσε να είναι black metal ως γνωστόν, αλλά οι demoncy και οι μάνογουορ δε θα μπορούσαν να ήταν ποτέ πανκ. Και όχι μόνο από μουσική άποψη όπως λέω. Και η πλάκα είναι ότι παρά ότι είναι τα μόνα είδη με τόσο δυνατές κιθάρες ντραμς και ουρλιαχτά, παρ' όλα αυτά μοιάζουν λίγο, έχουν πολύ ξεχωριστό χαρακτήρα.