Κόμη σαρ, δεν δίνω μια αν είσαι στον ίσιο δρόμο και ποσώς με ενδιαφέρει να κάνω κατήχηση. Το αρχικό μου σχόλιο ήταν συγκεκριμένο και... ισχύει όπως παραδέχθηκες και ο ίδιος.
Μετά από 20 χρόνια κουβέντας για κομμάτια maiden, θεωρώ τρομερά ανούσιο το να μαλώνουμε για μουσικές που αντιμετωπίζουμε κατά πολύ νοσταλγικά.
Είναι το ίδιο ανούσιο να πεισω τον χ να ξενερώσει με το "chains of misery", τη στιγμή που για αυτόν μπορεί να ήταν "το πρώτο κομμάτι της β πλευράς, στην πρώτη μέταλ κασσέτα που του έδωσε ο ξάδερφός του".
Αλλά το να με πείθει και ο ίδιος ότι το συγκεκριμένο γαμάει, επηρεασμένος από το συναίσθημα είναι το ίδιο μάταιο.
Όλα τα παραπάνω φαίνονται ξεκάθαρα αν παρατηρήσεις ότι στατιστικά οι 80ς μεταλλάδες εκθειάζουν τα πάντα έως το seventh son, η γενιά μας τα πάντα έως το brave new world, οι νεότεροι τα πάντα έως το τέλος. Πράγματα που έχει το καθένα τη δική τους ιστορική σημασία που φαντάζομαι μπορείς να σκεφτείς και μόνος σου.
Στο σχόλιο του Headphones, με το οποίο συμφωνώ γενικά, διέκρινα μια προσπάθεια για πιο αντικειμενική κριτική. Γι αυτό και σχολίασα.
Επί τη ευκαιρία, όλα όσα γράφεις στην τελευταία σου παράγραφο για εμένα είναι ο ορισμός του "κρίνω με το συναίσθημα και το γούστο μου". Δεν έχω καμία διάθεση να κουβεντιάσω σε τέτοια βάση.