Ωραίο τόπικ, να ψάξεις και αυτό με τις Αναμνήσεις να πνιγούμε στο δάκρυ
Όπως τα λες είναι βασικά, απλά εγώ δεν έχω την πολυτέλεια του σαπίσματος. Πλέον η ώρα που έχω για μουσική είναι στο αυτοκίνητο σε μεγάλες διαδρομές, τις οποίες δεν κάνω συχνά και ακόμα πιο σπάνια μόνος. Σπάνια έχω την ώρα να αφιερώσω σε έναν δίσκο όπως μετά το σχολείο, το βραδάκι ή το καλοκαίρι που γινόταν το όργιο μουσικής απόλαυσης.
Ακόμα και οι σαπιοπαρέες που κάναμε τα λίσενινγκ σέσιονς με φουντοκατάνυξη μεγαλύτεροι σπανίσανε. Δεν παραπονιέμαι, υπάρχουν πολλά ακόμα νέα πράγματα/εμπειρίες στη ζωή που με κρατάνε στην τσίτα, ενώ προσμένω να ξαναζήσω καταστάσεις όταν ο γιος πάρει χαμπάρι την δισκοθήκη του μπαμπά
Για νέες κυκλοφορίες κλπ, είχα το ίδιο άγχος κάποτε, αλλά μια ακλόνητη αλήθεια είναι ότι τίποτα καλό δεν χάνεται, δε πα να περάσουν δέκα χρόνια.
Όσο για το λιώσιμο, ναι, χάθηκε η πολυτέλεια αυτή μαζί με το χρόνο. Πλέον λιώνω 10 δίσκους το χρόνο και αν. Αλλά αν το καλοσκεφτείς είναι περίπου το 1/4 αυτών που έλιωνα π.χ. το 92 ή το 93. Αλλά τότε ανέτρεχα σε παλιούς δίσκους, από τους δέκα που λιώνω τώρα, οι 7 είναι νέοι δίσκοι, ενώ το 92 ή το 93 οι νέοι δίσκοι πάλι καμιά δεκαρία ήταν. Δεν υπάρχει πρόβλημα εκεί.