Θα τοποθετηθώ αναλυτικότερα το απόγευμα, αλλά
ΟΙ ΚΑΤΑΧΝΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΓΑΜΩΤΟ.
Θα τοποθετηθώ αναλυτικότερα το απόγευμα, αλλά
ΟΙ ΚΑΤΑΧΝΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΓΑΜΩΤΟ.
disclaimer: ακολουθεί κλασσική υπερβολική έκφραση της προσωπικής μου αποψάρας, μη την πάρετε και εντελώς τοις μετρητοίς.
Λοιπόν.
Καταρχάς να πω πως προερχόμενη από τελείως μη-πανκ μπακγκραουντ, αυτό που με κέρδισε στον πρώτο δίσκο Καταχνιά ήταν η μπλακ μεταλιλα που βγάζουν, οι κολασμένες μέταλ ριφφάρες αλλά και το γεγονός οτι τα κομμάτια είναι δουλεμένα, καλογραμμένα. Δεν είναι "παίχτε πανκ ρε!" φάση, είναι σοβαρή μελετημένη μουσική, που στα δικά μου αυτιά βγάζει και μια προγκρεσιβίλα, από άποψη αλλαγών και γυρισμάτων. Τον δίσκο αυτό τον θεωρώ αψεγάδιαστο από την αρχή μέχρι το τέλος του. Καταλαβαίνω το "παράπονο" ορισμένων για τον γυαλισμένο ήχο, αλλά με περισσότερη βρωμιά θα θάβονταν πιστεύω πολλά από αυτά που τον κάνουν να ξεχωρίζει. Κάτι που άλλωστε φάνηκε στην επόμενη κυκλοφορία τους.
Ο δεύτερος δίσκος, με 2-3 φορές που τον άκουσα όταν βγήκε, μου φάνηκε προχειρογραμμένος και πολύ πιο κάφρικος απ'ότι προτιμώ. Ένιωσα επίσης πως απουσίαζαν αυτά που με έκαναν να αγαπήσω τον πρώτο, ξενέρωσα, και τον απέρριψα σαν συνολικά κακή δουλειά.
Με αφορμή την κυκλοφορία του Κρεσέντο, έβαλα να τον ξανακούσω αρκετές φορές προσεκτικά, με ακουστικά, και συνειδητοποίησα πως το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στις συνθέσεις, αλλά στην πραγματικά φριχτή παραγωγή.
Το μπάσο είναι ανύπαρκτο, στα περισσότερα κομμάτια πρέπει να συγκεντρωθείς για να το ακούσεις, κι ακόμα και σε σημεία που θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί (πχ. στα μισά του Καταιγίδες Ανυπακοής, στις παύσεις προς το τέλος του Αλλόφρων ή στο κλείσιμο του Λόγου Κρυμμένο), είναι τελείως μπουκωμένος ο ήχος του, σε αντίθεση με τις κιθάρες που είναι τόσο πρίμα που σου τρυπανε το μυαλό. Κάτι που κάνουν και τα πιατίνια σε πολλά σημεία, με πιο έντονο μάλλον το Χαμογέλα ρε Διάολε. Με ακουστικά σε πιάνει κυριολεκτικά πονοκέφαλος.
Η μελωδική κιθάρα είναι επίσης εγκληματικά θαμμένη. Στο Νυχιά στο Θάνατο πχ., όλη η καταπληκτική μελωδία πάνω στην οποία πατάει το κομμάτι, πασχίζει να ακουστεί κάτω από τις παραμορφώσεις και τους βρυχηθμούς.
Οπότε ναι, μια χαρά είναι ο δίσκος, άμα ζοριστείς να ακούσεις τι παίζει το κάθε όργανο χωριστά, γιατί το σύνολο είναι κατα βάση μια βαβούρα.
Στο Κρεσέντο Απελπισίας, ευτυχώς τα πράγματα είναι καλύτερα. Ακούσαμε ξανά μπάσο! Προσωπικά θα μ'άρεσε ακόμα πιο ψηλά, όπως και η μελωδική κιθάρα, αλλά ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
Συνολικά τον θεωρώ πολύ αξιοπρεπή δίσκο, με καλύτερα με μεγάλη διαφορά, και απολύτως ισάξια του πρώτου, τα Σκοτεινιά και Γκάλιες. Έπη.-
Σκόνη που Έγινε αρρώστια, ωραιότατο. Βήχας σα Νύχτα και Ερωτικό Προς (τρελή Νορβηγίλα η εισαγωγή) επίσης μ'αρέσουν πολύ. Όμορφες μπασογραμμές. Χθόνιος Τρόμος και Κρεσέντο Απελπισίας, πολλή οργή! Καλά είναι όμως, ειδικά το δεύτερο. Το Εζμαχάλ μουσικά δε μ'αρέσει, αλλά με συγκινεί θεματικά.
Αυτά βρε παιδιά.
Last edited by Drumsick; 09-03-2018 at 19:11.
Παραγωγή που έχει γίνει από τον ίδιο άνθρωπο ο οποίος έχει αναλάβει και το μπάσο εδώ και κάποιους μήνες. Ο δεύτερος δίσκος για μένα ήταν μια κακή παρένθεση χωρίς πολλά πολλά.
John Cleese: Political Correctness Can Lead to an Orwellian Nightmare
Ο Παναγιωτάκης παίζει πλέον και μπάσο στους Καταχνιά; Εγώ το είχα ξαναγράψει, ότι η τόσο "καθαρή" και "καλογυαλισμένη" παραγωγή του πρώτου δίσκου, με ξένιζε κάπως και θεώρησα πως οφείλεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι πρωτίστως μουσικός (μουσικαράς βασικά, δεν υπάρχει κάτι -όργανο ή είδος- που να μην μπορεί να παίξει, πολλά γαλόνια σε άπειρα σχήματα της πόλης) κι όχι παραγωγός. Ίσως στο δεύτερο ήθελαν να μετριάσουν αυτήν την υπέρλαμπρη ηχητική εικόνα, για αυτό ας πούμε η Drumsick το εξέλαβε έτσι.
Το τελευταίο δισκάκι δεν το άκουσα ακόμη όπως του πρέπει, αλλά η πρώτη ακρόαση ήταν τουλάχιστον ελπιδοφόρα.
"Why do they blame me for all their little failings? They use my name as if I spent my entire day sitting on their shoulders, forcing them to commit acts they would otherwise find repulsive. "The Devil made me do it." I have never made one of them do anything. Never. I need no souls. And how can anyone own a soul? No, they belong to themselves. They just hate to face up to it..." -
Lord Lucifer Morningstar
Εσύ κατευθείαν εκεί το μυαλό σου αλλά όχι.
John Cleese: Political Correctness Can Lead to an Orwellian Nightmare
Θυμάμαι τους είχα τσεκάρει κάποια στιγμή αλλά δεν με είχαν κρατήσει. Μπορεί να μην ήμουν σε φάση όμως, θα το ξανακοιτάξω.
Εντωμεταξύ, από τόση μελέτη και τόσες ακροάσεις που έριξα για να καταλάβω ακριβώς τι με χάλασε στο Στη Σκια Μιας Λαιμοτόμου, it grew on me, και πλέον το ακούω με απόλαυση
Last edited by Drumsick; 10-03-2018 at 15:37.
Η Drumsick είναι μια όαση ποιότητος στο σάπιο net.
ALL YOU THE TRUTHFUL SPRATTLE WITH ME,
LET'S SWEEP THE FALSE ONES AWAY!
λολ
Αφίσα και line up για Θεσσαλονίκη.
Αθήνα δεν πήγε κανείς; Δεν είπατε τίποτα.
John Cleese: Political Correctness Can Lead to an Orwellian Nightmare
Λοιπόν αν είναι κανείς γιάννενα να πάει σήμερα.
Τις μπάντες πριν από τους καταχνιά δεν τις είχα ξανακούσει. Dog 48 δε μου είπαν κάτι. Στο ενδιάμεσο ανέβηκαν οι Αυτοκαταστροφή (αν θυμάμαι καλά),
οι οποίοι μου κίνησαν λίγο παραπάνω το ενδιαφέρον και μετά ανέβηκαν οι Συντριβή, τους οποίους ίσως και να τους ξανάκουγα. Είχαν πολύ καλά ντραμς.
Στους καταχνιά τώρα. Αν δε κάνω λάθος παίξανε όλο το τρίτο δίσκο, και κάποια από τον πρώτο (δε νομίζω να άγγιξαν το δεύτερο). Νομίζω τα κομμάτια
του τρίτου δίσκου ακούγονται καλύτερα λαιβ και εκεί φαίνεται η διαφορά με τον δεύτερο δίσκο. Ευτυχώς το λαιβ αυτό μας αποζημίωσε για το λαιβ του
ιουνίου στο αστεροσκοπείο.Στα Ξεψυχάμε και Επίλογος σε ότι ονειρεύτηκες έγινε λίγο χαμός. Την επόμενη φορά το λαιβ φουαγιέ, δε χωράμε στο βιολογικό
Spoiler
Στο Ξεψυχάμε οι αντιδράσεις ήταν επικές, ανατριχίλες απλά.
John Cleese: Political Correctness Can Lead to an Orwellian Nightmare
John Cleese: Political Correctness Can Lead to an Orwellian Nightmare