σωστάSpoiler
des orthographes dans les poèmes
Spoiler
σωστάSpoiler
des orthographes dans les poèmes
Spoiler
Last edited by paddy honey; 01-03-2016 at 15:06.
All alone, or in twos,
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall.
Some hand in hand
And some gathered together in bands.
The bleeding hearts and artists
Make their stand.
And when they've given you their all
Some stagger and fall, after all it's not easy
Banging your heart against some mad bugger's wall.
Κάνε μας τη χάρη να μη σπαμάρεις το θρεντ γελοιε, ναι;
συμφωνώ με την κριτική του συνηαρίτη τσιμπούκλανου και θα υπερασπιζόμουν το δικαίωμά του να την εκφράσει με όποιον τρόπο θέλει ακόμα κι αν διαφωνούσα. όσο πιο ερειστικός τόσο το καλύτερο, αυτοί είμαστε γι' αυτά ζούμε. αν θες να μείνεις εδώ μέσα θα το υποστείς όπως όλοι οι άλλοι.
παρά ταύτα, μπορείς κι εσύ να ποστάρεις ό,τι παπαριά ή γαμάτο-σουπερ-ουάου-πράμα θες. όσο τα ποστ σου έχουν περιεχόμενο (καλό ή κακό, αρεστό ή μη αρεστό) πόσταρε όσο γουστάρεις, γάμα το τη μάνα, μαζί σου και ξανακαλωσόρισες στο φόρουμ μας.
αν όμως αρχίσεις να επαναλαμβάνεις το πάττερν που οδήγησε στο οριστικό σου μπαν, όπως κάνεις στα ποστ #91 κ #93 μα τον αη-γιώργη τον ψαροψιάστη θα ξεκινήσω ανένδοτο ριζοσπαστικό επαναστατικό ένοπλο κίνημα εναντίον σου μέχρι την οριστική σου διαγραφή από το αγαπητό μας φόρουμ
αυτά και ξανά καλωσήρθες, αλήθεια.
Well, there's egg and bacon; egg sausage and bacon; egg and spam; egg bacon and spam; egg bacon sausage and spam; spam bacon sausage and spam; spam egg spam spam bacon and spam; spam sausage spam spam bacon spam tomato and spam;
ρε ουστ απο 'δω παπάρα
Spoiler
Έχω την εντύπωση πως με μισείς ρατ πόιζον γιατί είμαι γυναίκα. Είσαι μισογύνης με μια λέξη κι όχι δυο λόγια. Oπότε το παίρνω προσωπικά.
Last edited by paddy honey; 02-03-2016 at 08:49.
Χύνω χύνω στο αιδοίο σου
και το απολαμβάνω
ειναι σαν επανάσταση
που κανεις δεν τολμάει να κάνει
αυτη ειναι η ουσία του έρωτα
και της κοινωνίας
Συλλογή
Άκυρα-άτυχα-ποιήματα
Μια νύχτα πανσέληνη στα Χανιά στο λιμάνι,
αντίκρυσα τον έρωτα σε μάτια απο γυαλί,
μα σαν η μέρα χάραξε το ρουμπινί της κιλίμι,
έσπασε η καρδιά μου κι έμεινα μοναχή.
Τι ήτανε η μοίρα μου η μαυροφορεμένη,
ν' αγκαλιάσω τη γη μ' αίμα λερή
σαν αλαφροΪσκιωτο ασκέρι.
Στη θάλασσα θα βουτηχτώ, να πλύνω τον καημό,
να γίνω γοργόνα να μη ματαφανώ.
Και σαν ο φάρος γνέψει τρις,
υφαίνοντας σαν αργαλειός
μια δέσμη απο ακτίνες ασημοκέντητο φως,
Θα βγω στον αφρό να με δεις,
να σκίζω τα νήματα σ' ένα κύμα οργής.
Ξερίζωσα απ'το στήθος μου το άρωμά σου που δε μύρισα ποτέ,
γιατί είχα σφραγίσει τα ρουθούνια μου βλέπεις εφτά φορές,
μην και πνιγώ στης απουσίας σου το κενό που λαγγεύει ο πανσές.
Κι είναι σα βουλωμένο γράμμα με ουσία που διυλίζεται σε μεθυστικό ατμό,
και ίζημα από ατόφιο "σ'αγαπώ".
Ρώτησα τα μάτια σου αν γέλασαν όταν με είδες να γελάω
κι αυτά πετάρισαν μ' ένα βόμβο σα μέλισσες σε κυκλώνα τυφλό.
Σαρδόνιοι κροκόδειλοι γύρω απ' το μαστιχόδεντρο,
χελώνες καιροφυλακτούν,
όπως τον λύκο οι αμνοί του θεού που ποθούν,
κι έτσι ανακούρκουδα μες στην άρμη,
σαν την αρκούδα που γλείφει το μέλι,
ξεθώριασαν σε πετιμέζι τα σταφύλια απ'την οργή,
-μες στα βαρέλια του πλοίου που με ταχύτητα ήχου σχίζει του νου τη ροή-
κι όλο και ζυμώνονταν οι μελαγχολικοί καημοί,
σε ωμή χαμηλοβλεπούσα υποταγή.
Απάντηση απείθιας ιταμή.
Last edited by paddy honey; 16-07-2016 at 03:27.
Τ' ακροδάχτυλά του δείκτες ρολογιού,
κι οι ώρες κουβαρίστρες μες στη δαχτυλήθρα του νου.
Ονειροπόλημα κεντάνε φλέβας χρυσού,
που λαμπυρίζει σαν πετράδι στον χιτώνα του ματιού.
14-9-2016
Κρατάω την αναπνοή μου γιατί κρατάει στο στόμα του τη ζωή μου,
είναι η δική του που με κρατάει ζωντανή με κάθε ανάσα κι εκπνοή του.
Κι απ' τον γλυκό το θάνατο που έχω βυθιστεί ,
στο τέλος του χαμένου χρόνου που έχει σταματήσει με του βαρκάρη το κουπί,
ένα φιλί του μόνο αρκεί να μ'αναστήσει στη στιγμή.
Και να με πάρει στα χέρια του.
19-9-2016
Ξύπνησα ληθαργικά,
κι ήταν τα βλέφαρά μου ακόμα νωπά όταν ένιωσα τα χέρια του να με ντύνουν ζεστά,
αραχνούφαντη οπτασία με φωνή μεταξένια,
μα όταν τ' άνοιξα ν'αντικρύσω το όνειρο,
ο ιστός είχε σπάσει σαν κατάρτι απο πάγο.
Αν επιπλέω είναι γιατί έχει αναστραφεί ο πάτος και κρέμομαι απο μια κλωστή.
Γνέθω τις στιγμές όπως εσύ αδράχνεις τις ώρες,
και το δάχτυλό μου στην ανέμη μετράει του ρολογιού τους δείχτες,
τεντώνοντας σφεντόνες για να σπάσουν τη σκηνή
που τρεμοπαίζουν κούκλες πάνω σε σχοινί.
20-9-16
Η αλήθεια είναι πως θέλω να κοιμάμαι μέχρι να πεθάνω γιατί στο όνειρο μέχρι κι ο ύπνος βρίσκει καταφύγιο,
κι αν είναι αλήθεια τα παραμύθια και η ωραία κοιμωμένη κοιμόταν εκατό χρόνια, εγώ πρέπει να νιώσω άσχημη τώρα.
Αντί γι'αυτό νιώθω πτώμα στην κούραση και ζωτικό μέλος μιας εργατικής τάξης που σφυγμομετρά το χρόνο στον αδιάρρηκτο κυτταρικό ιστό του αναπηρικού της έργου.
Παραλύω και μόνο στη σκέψη πως ανήκω επιτέλους κάπου, μια τάξη σχολείου θα είχε σαφώς άλλη άποψη, αλλά το πετσί μου που το ζει ανατριχιάζει στα αδελφικά συναισθήματα που μου εμπνέει η συνείδηση αυτή.
'Ομως προσοχή! Οι ασυναρτησίες δεν είναι ποίηση, αν και η ποίηση δε βγάζει νόημα όπως και να 'χει,
εκτός αν είναι μουγκή απευθυνόμενη σε κουφό κοινό που έρπει,
πανανθρώπινη, παρόλο που το μόνο που τη χωρίζει απο την πανίδα του χλωροτάπητα είναι πως δε φυτοζωεί αλλα μηρυκάζει.
Μια στιγμή, μόλις θυμήθηκα πως είμαι άυπνη.
Κι αν ο μονόλογος του Άμλετ είναι η μόνη λύτρωση,
let it be.
1-10-16
Τα μάτια του έρωτα με τις μπούκλες του δεμένα,
τα δάχτυλά του διαπερνούν τις σφαλιστές κουμπότρυπες
που ντύνουν την ψυχή μου με το σώμα μας που είναι ένα.
Απτά πνεύματα με μια αόρατη κλωστή ενωμένα.
3-10-16
Μ'αγιόκλημα και μύρο την ανάσα σου ραίνω, για να μπορώ να σ'ονειρεύομαι κι όταν δε θ'αναπνέω.
Με μέλι και κρασί τα χείλη σου αλείφω, για να μπορώ να τ'ασπαστώ και στη δίνη του ονείρου.
Μ'ένα φιλί το στόμα σου σφραγίζω, για να μπορώ να σ'αγαπώ κι όταν δε θα ξυπνήσω.
Στο μάτι του κυκλώνα αιωρούμενη, όταν δε θα μπορώ να βλεφαρίσω.
Last edited by paddy honey; 03-12-2016 at 19:45.
Αίμα που κοχλάζει και δάκρυα που τυφλώνουν την οργή,
πέφτουν σε παντιέρα απο φωτιά και κάρβουνο σαν το βουλοκέρι πάνω στο νεκροσάβανο.
Η μοίρα μου όμως δεν έχει σφραγιστεί, γιατι μετουσιώθηκε ο πόνος σε ορμή.
Κι είμαι μια νέα αλχημιστής με άρωμα ζωής,
όπως το λίπασμα της πάλης απ' τους νεκρούς που είναι αθάνατοι γιατί η καρδιά τους συνεχίζει να χτυπάει,
κάθε φορά που η δικιά σου σε καλεί ν'αγωνιστείς.
Κι είναι οι σπόροι που ερωτοτροπούν με τις σταγόνες της βροχής, για να βλαστήσουν οι καρποί της επανάστασης,
που να 'σαι σίγουρος, θα 'ρθει,
γιατί τα δάκρυά μας την ποτίζουν και την κυοφορούν και τη θηλάζουν.
Και την ξεδιψούν.
Και τρέφεται απ'τη σάρκα τους και μεγαλώνει,
των αδικοχαμένων αδερφών μας η θεόρατη δικαίωση.
Που θα 'ναι εκδικητική. Σαν τη στραβή δικαιοσύνη.