Περίμενα 13 χρόνια γι αυτή την στιγμή! 13 χρόνια, που αναλογιζόμενος πως πέρασαν σε κάποια στιγμή ενδοσκόπησης, ήταν σαν νερό που χάθηκε στην κλεψύδρα του χρόνου (sic). Πότε ήταν 2002 και τους βλέπαμε στην Αθήνα σε κείνη την συγκλονιστική εμφάνιση, με τον λαό από κάτω να τα δίνει όλα αν και όχι με τον καλύτερο ήχο, πότε έφτασε 2015 και εγώ είμαι τελείως αλλού ή άλλος. 13 χρόνια που με βρίσκουν πολύ διαφορετικό και σίγουρα πλέον με τα βάρη της υπευθυνότητας που φέρει η ενήλικη ζωή και οι γαμημένες υποχρεώσεις της. Σκατά. Γράφω αυτές τις αράδες έχοντας βάλει να βλέπω παράλληλα και τα βίντεο που γυρίστηκαν από την συναυλία και κυκλοφορούν εκεί έξω (ρίξτε τους μια ματιά αν δεν το χετε κάνει ακόμα και θα διαπιστώσετε την απόδοση της μπάντας).
Για να πάρετε μια εικόνα του τι ακούστηκε όρίστε το setlist από κάποιο site γιατί εγώ αδυνατώ να συγκρατήσω λεπτομέρειες. Ζούσα την στιγμή και δεν την κατέγραφα για να χω να δείχνω. Τα τραγούδια που ακούστηκαν για 135 λεπτά, σύμφωνα με το site ήταν τα εξής:
1. Gutter Ballet
2. 24 Hrs. Ago
3. Edge of Thorns
4. Jesus Saves
5. The Storm
6. Dead Winter Dead
7. Hall of the Mountain King
Joint performance with Trans-Siberian Orchestra on other stage
8. The Mountain
(Trans-Siberian Orchestra cover)
9. Carmina Burana
(Trans-Siberian Orchestra cover)
10. Turns to Me
11. Another Way
(with Russell Allen)
12. Mozart and Memories
(Trans-Siberian Orchestra cover)
13. Morphine Child
14. King Rurick
(Trans-Siberian Orchestra cover) (First live performance of new song)
15. Believe
16. Chance
17. Christmas Eve (Sarajevo 12/24)
18. Requiem (The Fifth)
Πάμε τώρα στην γυμνή αλήθεια. Savatage με TSO. Οι Savatage που αγαπήσαμε βγαλμένοι από την καλύτερη τους στιγμή με μοναδικό εν ζωή απόντα τον Doc. Και δεν θα μπορούσε παρά να λείπει, μιάς και αποτελεί κομμάτι της μπάντας πριν την μετάλλαξη της. Μια μετάλλαξη που ολοκληρώθηκε με τους TSO. Βιολιά, χορωδίες, πυροτεχνήματα, βίντεο, ορχήστρες και χορεύτριες αποτελούσαν κομμάτι του σόου που είδαμε. Ένα σόου που κομμάτι τους αποτελούσαν και οι Savatage. Τον πυρήνα αυτού που πλέον έχει μεταμορφωθεί αυτή η μπάντα. Προσωπικά κατανοώ την επιλογή τους και νιώθω τυχερός που τους είδα, έστω και έτσι. Για μια στιγμή ένιωσα να ζω εκείνη την συναυλία του 1996 στο Ρόδον, απλά μαζί με αυτό υπήρχε και άλλο ένα κομμάτι που εμπλούτιζε την εμπειρία. Η απόδοσή τους ήταν άψογη. Και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Μιλάμε για τόνους ταλέντου – ακόμα και αν ο Jon έχει αδυνατίσει – και παράλληλα σε δύο σκηνές που προσπαθούσες να δεις τι σκατά παίζει και τι γίνεται. Νομίζω ότι έχασα την μπάλα σε κάποιες στιγμές και εννοείται πως δεν καταλάβαινες αν όλοι αυτοί οι μουσικοί πραγματικά παίζανε και τι έπαιζε ποιος.
Αρχικά βγήκανε οι Savatage στην μία σκηνή και έπαιξαν κάποια τραγούδια τα οποία ήταν λές και συνέχισαν απ το 2002 ακριβώς, ή από το 1998 καλύτερα. Αν είχε κυλίσει έτσι το υπόλοιπο σετ κανείς νομίζω δεν θα χε παράπονο. Αντίθετα, εμπλουτίστηκε με τους TSO στην άλλη σκηνή και με διάφορες αλλαξοκωλιές μελών συνεχίσαμε και με δικα τους τραγούδια και με τραγούδια των TSO. Αυτή είναι η ένστασή μου η κύρια. Δεν θα μου έλειπε το Carmina Burana, κλπ αν δεν το άκουγα και όσο και αν καταλαβαίνω πως πρέπει να προωθήσουν και τους TSO σε ένα άλλο κοινό, τον καινούριο δίσκο τους και να δείξουν στον κόσμο της Ευρώπης τι παίζει, άλλο τόσο και περισσότερο θα προτιμούσα να παίζαν λιγότερο ή να συνόδευαν τα κομμάτια των Savatage, όπου γίνεται. Όχι να σκάει το TSO logo πίσω από το Chance. Και εκεί τρως ένα μικρό ξενέρωμα.
Μικρό γιατί ενώ είσαι σε οργασμικό παραλήρημα ξαφνικά τραβιέσαι για μια δόση κλασικισμού. Μια δόση που δεν την χρειάζεσαι. Θές μόνο την αγνή καύλα, την πόρωση, τον Mountain King, άντε και τον Ζακ. Εν κατακλείδι, θα μπορούσα να πεθάνω ευτυχής μετά το Hall of the Mountain King. Αλλά ούτε πέθανα, ούτε τελείωσε η συναυλία και παρά την εν μέρει ξενέρα, την απόλαυσα και την έζησα μεχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ευκαρία να τους ξαναδώ μόνους τους. Μακάρι, αλλά όπως έχει επισημάνει επανειλημμένα ο Mountain King, κονομάνε με τους TSO, περιοδεύουν με τα δικά τους συγκροτηματάκια και παίρνουμε την τζούρα μας τα εναπομείναντα zakια. Και όλοι είμαστε ευτυχισμένοι.