Θυμάμαι κάποτε, όταν ήθελες να βρεις δουλειά, άνοιγες μια χρυσή ευκαιρία και μέσα σε μια βδομάδα το πολύ, έβρισκες κάτι συμπαθητικό στην περιοχή που σε ενδιέφερε.
Την τελευταία φορά που αναζήτησα με αυτόν τον τρόπο εργασία, χαλαρά μεν αλλά συνεχόμενα για κάνα 6μηνο, πήρα τ'αρχίδια μου.
Θα μου πείτε, thank you captain obvious, στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχει ανεργία και αυξημένος ανταγωνισμός.
Ο προβληματισμός που προσπαθώ να εκφράσω όμως, δεν στέκεται σε αυτό. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους ανέργους και παραιτημένους εδώ και χρόνια, βλέπω όμως και αρκετούς να εργάζονται ή ακόμα και να ξαναμπαίνουν στο παιχνίδι μετά από καιρό και τελικά να βρίσκουν κάτι αξιοπρεπές. Ξεφυλλίζοντας όμως τις χρυσές ευκαιρίες, βλέπω κυρίως σαπίλα και μιζέρια, υψηλές απαιτήσεις για μισθούς πείνας και θέσεις της πούτσας. Αναρωτιέμαι λοιπόν, έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που αναζητά και προσφέρει ο κόσμος εργασία?
Ποια είναι η δική σας εμπειρία και εικόνα από γνωστούς και φίλους πάνω στην αναζήτηση εργασίας? Έχει κατά τη γνώμη σας βελτιωθεί ή επιδεινωθεί (ή παραμείνει στάσιμη) η κατάσταση σε σχέση με πριν από 2 χρόνια? Έχει έρθει επιτέλους αυτή η ΑΝΑΠΤΥΞΗ που διατυμπανίζεται παντού? Παρατηρείτε να βρίσκει ο κόσμος πιο εύκολα δουλειά? Παρατηρείτε να ψάχνει με διαφορετικούς τρόπους? Μέσω βυσμάτων ή γνωστών ή door to door πχ?
Πείτε γενικά ιστορίες.