Δεν κρίνω τη ζωή του άλλου σε επίπεδο οικογένειας, αν πετάει τα πλαστικά σκουπίδια του στους μπλε κάδους, αν συμμετέχει στις αναδασώσεις του σκάι κάθε δεύτερη κυριακή του μήνα. Αναφέρομαι στη ζωή που κάνει αφού βάλει το κράνος, ανέβει στη μηχανή, μπει στο ξαρά, πάρει το γκλοπ και το πιστόλι και βγει στο δρόμο. Εκεί, ως στάση ζωής, είναι απέναντι στη κοινωνία και δυστυχώς τα παραδείγματα είναι κάτι παραπάνω άπειρα. Και ειλικρινά αν δεν συχαίνεται την ίδια του τη ζωή, τα λεφτά που παίρνει και θρέφει με αυτά τους δικούς του, αν δεν τα παρατήσει με αυτά που δει πως γίνονται εκεί μέσα ή τα κάνει και ο ίδιος, ε, δεν θα σκάσω αν κάτσει να αυτοκτονήσει. Γιατί με τις πράξεις του, η ζωή του σα ζωή δεν με ενδιαφέρει. Και τέλος, βρες μου σε παρακαλώ που δείχνω πως χαιρομαι με τις αυτοκτονίες.