life goes on?

[h2he]

Πάντα το είχα απορία γιατί στενοχωριόμαστε όταν πεθαίνει ένας μουσικός (με αφορμή το παρακάτω θρεντ προφανώς - αλλά θα εκτιμούσα να μην υπάρξουν καννιβαλισμοί επειδή αναφέρεται στους Manowar π.χ., πείτε ότι πέθανε κάποιος από το δικό σας αγαπημένο συγκρότημα, οι πιθανότητες λένε ότι θα γίνει κάποια στιγμη). Καταλαβαίνω γιατί μπορεί να "λυπηθείς" για έναν ενεργό μουσικό (και εγώ ένιωσα λίγο άσχημα όταν έμαθα ότι δεν πρόκειται να ακουστεί ξανά σε δίσκο η φωνή του Balance - αν και ακόμα γελάω με τον τρόπο που πέθανε - αλλά δεν μπορώ να πω ότι στενοχωρήθηκα πραγματικά), αλλά για κάποιον που πλέον δεν σου προσφέρει και τίποτα πόσο πραγματικά μπορείς να στενοχωρεθείς; Η ερώτηση γίνετα με υπόθεση ότι τα R.I.P. που γράφει κάποιος σημαίνουν κάτι περισσότερο από τα 2 bytes που καταλαμβάνουν στο server του er. Επηρεάζεται τόσο πολύ κάποιος από το θάνατο κάποιου αγνώστου που απλά συμμετείχε πριν πολύ καιρό σε μερικές από τις αγαπημένες του μουσικές ή μένουμε απλά στο επιφώνημα "bummer", γυρίζουμε πλευρό και συνεχιζουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα; Φυσικά δεν εχω αυταπάτες ότι και αυτό εδώ το τοπικ θα αναλωθεί σε ηλίθιους διαπληκτισμούς αρκετά σύντομα αλλά με ενδιαφέρει να ακούσω 2-3 απόψεις.

[Ra Pariah]

To βασικό σου επιχείρημα είναι ότι "αφού δεν συνθέτουν/παίζουν μουσική πλέον, ας πεθάνουν, τί μ' ενδιαφέρει;"???

[h2he]

Περίπου ναι. Απο τη στιγμή που δεν έχω προσωπική σχέση μαζί τους δηλαδή. Εκτός αν το θέσουμε σε εντελώς ανθρωπιστικό επίπεδο "τι κρίμα που πέθανε ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος". Θεωρώ ότι με τη μουσική δένεσαι, όχι με τους μουσικούς.

[Xstroyer]

Η μουσική κάποιων ανθρώπων (και κατ'επέκταση οι ίδιοι) για κάποιους είναι συνδεδεμένη με συγκεκριμένες εποχές ή βιώματα και στο πρόσωπο αυτών βλέπουν ξανά αυτά. Νοσταλγικό; Ρομαντικό; Ανόητο; Όπως θέλεις πες το, αλλά όταν χάθηκε ο Dio, συγκλονίστηκα σαν να πέθανε ένας δικός μου άνθρωπος. Όταν γίνει το ίδιο π.χ. με τον Ιοmmi (και ας μην δισκογραφεί ή ας βγάζει ένα δίσκο κάθε 5-10 χρόνια), θα αισθανθώ σαν να έχασα κάποιον πραγματικό μου φίλο, αφού η μουσική του ακόμα και για πάντα θα με συντροφεύει

[Raven Lord]

από το ανθρωπιστικό επίπεδο μέχρι να πεθάνει ένας κολλητός σου ή κάποιος από την οικογένειά σου, υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις. κάπου ενδιάμεσα μπαίνουν και οι μουσικοί που σου αρέσουν. προσωπικά, πιο κοντά στο ανθρωπιστικό είμαι με μια δόση στεναχώριας όταν κάποιος είχε να προσφέρει κι άλλα πράγματα στην τέχνη που εκπροσωπεί.

[rudie]

I nostalgia tis thalpwris kai i thalpwri tis nostalgias

[rat_poison]

μα κι ο καλλιτέχνης που αγαπάς δικός σου άνθρωπος είναι. και ό,τι είπε ο Raven Lord.

[h2he]

μα κι ο καλλιτέχνης που αγαπάς δικός σου άνθρωπος είναι.

Διαφωνώ με αυτό κυρίως γιατι δεν θεωρω ότι έχει νοημα να αγαπάς ένα καλλιτεχνη, παρά μόνο τη δημιουργία του. Εκεί είναι και η "ενσταση" μου.

[Ford Prefect]

Με τον αποπάνω είμαι (έντιτ: τον Raven). Στο θέμα των διαβαθμίσεων. Και κάθε μουσικός έχει την δική του θέση. Γενικά η μουσική δεν έρχεται από το πουθενά, ούτε είναι μόνο μια απλή αλληλουχία ήχων που πάλλουν ευχάριστα το τύμπανό μας. Η μουσική είναι ψυχική έκφραση κάποιου ανθρώπου ή ανθρώπων και εξαιτίας αυτού έχεις μια έμμεση επικοινωνία μαζί του(ς), μία σχέση. Ε, στην μουσική που αγαπάς την βιώνεις πιο έντονα αυτή την επικοινωνία, τον αγαπάς τον άνθρωπο ρε παιδί μου. Δεν λέω ότι τον αγαπάς σαν την μητέρα σου, ούτε καν ότι η αντίληψη που έχεις για την σχέση αυτή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, μπορεί να τον γνωρίσεις και να ξενερώσεις την ζωή σου.

Αλλά ναι, αυτό. Είναι πολύ λογικό να στενοχωριέσαι όταν πεθαίνει ένας τέτοιος μουσικός. Ε, εδώ μιλάμε για Manowar, που ό,τι και να λέμε, υπάρχει πολύ πάθος στην σχέση αυτή μεταξύ μουσικών και οπαδών.

[Ford Prefect]

μα κι ο καλλιτέχνης που αγαπάς δικός σου άνθρωπος είναι.

Διαφωνώ με αυτό κυρίως γιατι δεν θεωρω ότι έχει νοημα να αγαπάς ένα καλλιτεχνη, παρά μόνο τη δημιουργία του. Εκεί είναι και η "ενσταση" μου.

Εμένα πάλι μου φαίνεται πολύ αφύσικος αυτός ο διαχωρισμός του καλλιτέχνη από την δημιουργία του.

[warlord mkII]

Πρέπει να έχω περάσει τη μισή περίπου ζωή μου ακούγοντας κάποιο τραγούδι του RJD, Randy Rhoads, Phil Lynnot, Cozy Powell, Scott Colombus κλπ κλπ. Ε όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος που σου έχει χαρίσει τόσες όμορφες στιγμές, είναι φυσιολογικό να στεναχωριέσε. Δεν έχει σημασία αν είχε 2452 χρόνια να δισκογραφίσει, αρκούν αυτά που μου έδωσε.

[Harbinger of Death]

@rat_poison
Ρομαντισμούς εσύ; Ενδιαφέρον.

Ο μουσικός δεν είναι δικός μας άνθρωπος. Νομίζω ότι πέρα από το ανθρωπιστικό, και το ότι χάθηκε κάποιος ενδιαφέρων, δεν έχει κανείς ουσιαστικό λόγο να στενοχωρηθεί παραπάνω. Ίσα ίσα το βρίσκω κάπως θρασύ, αναλογιζόμενος τους ανθρώπους που πράγματι ήταν κοντά στον μουσικό οι οποίοι έχασαν ένα φίλο/συγγενή, κι εμείς λυπόμαστε γιατί δε θα μας είναι πια "χρήσιμος" ορσμθ. Προφανώς το ντύνουμε με ένα ρομαντισμό, αλλά στην ουσία λυπόμαστε που δε θα βγάλει άλλη μουσική να γουστάρουμε, δηλαδή για τη χρήση που είχε για εμάς, το οποίο είναι ψιλοαστείο μπροστά στο χαμό του για τους κοντινούς του. Αυτό.

[Dragonlord]

Το "κάποιος που δε γνωρίζεις" σηκώνει πολλή κουβέντα. Πώς και πόσο γνωρίζεις πραγματικά κάποιον; Μοιράζεστε πράγματα. Δεν είναι ΤΟΣΟ παράλογο να νιώθεις πως ξέρεις σε έναν βαθμό κάποιον που έχει μοιραστεί μαζί σου ένα space-dye vest πχ ή ένα eleanor rigby. Ίσως και να τον ξέρεις περισσότερο από κάποιον που βλέπεις κάθε μέρα και λέτε για μπάλα.

[Amnesiac.]

Η αλήθεια είναι ότι όπως δε με ενδιαφέρει να γνωρίζω από κοντά τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, να παίρνω αυτόγραφα, να μαθαίνω νέα τους, κουσκούς, τι μουσική ακούνε, πού πάνε για φαγητό κτλ, έτσι δε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα και αν πεθάνουν, πέρα από το ανθρωπιστικό επίπεδο που είπατε. Η μόνη περίπτωση να στενοχωρηθώ ουσιαστικά, είναι όταν πεθαίνουν εν ενεργεία ΚΑΛΟΙ μουσικοί, που εξακολουθούν να βγάζουν καλούς δίσκους και με πιάνει η αίσθηση της απώλειας της μουσικής που θα μπορούσα να ακούσω αλλά δε θα κυκλοφορήσει ποτέ.

Και αυτό συνήθως αν πεθάνει κανάς τραγουδιστής με ιδιαίτερη φωνή, αν μιλάμε για ντράμμερς, μπασίστες, δεύτερους κημπορντίστες κτλ παίζει και να μην καταλάβω καν τη διαφορά.

[Harbinger of Death]

Το κάποιος που δε γνωρίζεις δε σηκώνει καθόλου κουβέντα, και νομίζω ότι τρολάρεις.