Deadsoul Tribe - A murder of crows

[Helm]

Σιγά το όνομα του άλμπουμ. Δεν παίζει ένα σημαντικό χεβι μεταλ άλμπουμ που να μην έχει όνομα βαρυσήμαντο x 100. Βασικά και κάπως συγκρατημένο το βρίσκω το 'Operation Mindcrime'. Το προηγούμενο λεγόταν RAGE FOR ORDER, ε.

Τι διαφορά έχει το 666 International από το Operation Mindcrime; Το πρώτο σου αρέσει, το δεύτερο όχι. Και τα δυο εξίσου (α)σοβαρα είναι με μια απομακρυσμένη ματιά.

"Δεν είναι αθώοι οι καλλιτέχνες για κανένα πράγμα που αφορά το έργο τους."

Μιλάς λες και έχεις κάτι να χωρίσεις με αυτούς τους ένοχους καλλιτέχνες. Μήπως νιώθεις ότι έχασες τον χρόνο σου με το μεταλ;

"διότι είναι ωραίο και εύκολο να έχεις μπόλικη τροφή για σκέψη στο πιάτο σου στα γρήγορα, χωρίς να κοπιάσεις ιδιαίτερα, "με το booklet ανα χείρας""

Ίσως υποτιμάς πόση δουλειά μπορεί να κάνει κανείς και με τον αχταρμά του Operation Mindcrime άμα τον καθηλώσει αρκετά. Δηλαδή τώρα, και ας είναι ένας κάπως προβληματικός δίσκος για μένα, σίγουρα δεν μετανιώνω τον χρόνο που πέρασα μαζί του. Μα ναι, είναι εύκολο πάντως! Η τέχνη είναι εύκολη πρόσβαση στο υποσυνείδητο, αυτό είναι το νόημα της. Γιατί είναι κακό το να 'μην κοπιάσεις'; Τέχνη (ρομαντική) κακιά βγαίνει όταν ο καλλιτέχνης 'δεν κοπιάζει'. Για τον ακροατή προβλέπεται ενασχόληση σε βάθος χρόνου, περισυλλογή και κάποιο έργο αντίδωρο, σίγουρα, αλλά όχι και λατομία.

La Masquerade Infernale (ο ορισμός ίσως του υπερπομπώδους πράγματος) ας πούμε "τα συγχωρώ" διότι υπάρχει κάτι το οποίο βρίσκω μεγάλο και μπορώ να περιγράψω επακριβώς τι βρίσκω μεγάλο σε αυτά τα albums χωρίς να πω λέξη για τεχνικά χαρακτηριστικά πχ ή αισθητική

Σε παρακαλώ να το κάνεις, είμαι πολύ περίεργος να δω τι είναι αυτό το μεγάλο μέσα σε αυτό το άλμπουμ που δεν εκφράζεται ούτε με τεχνικά χαρακτηριστικά ούτε με αισθητικά κριτήρια. Όχι τίποτε άλλο, το έχω ακούσει αρκετά το Masquerade Infernale και το θεωρώ και εγώ καλό (τεχνικά και αισθητικά όμως!) και θα μπορώ να σε παρακολουθήσω.

Το Operation Mindcrime είναι μπερδεμένο επειδή φαίνεται λες και θέλει να πει κοινωνικές/πολιτικές αλήθειες αλλά στην πραγματικότητα η συναισθηματική γκάμα του Geoff Tate είναι ιδιαιτέρως διαπροσωπική, προϊόν μπουρζουαζίας και αμερικάνικης μάλιστα όπως είναι.

[commissar]

Εδώ δεν ακούγεται (o Lackey) ούτε καν στο Bleeding, τόσο κουρασμένος και οτιναναι

ναι, βλέπω τι γράφεις, and imma let you finish, αλλά



για τους queensryche υπάρχει θρεντ btw.

[jack the ripper]

εδω δεν του αρεσει το μισο ιντο δι εβερφλοου ...γουστα βεβαια δε λεω..

[Helm]

πως να το εξηγήσω. καλά τραγουδάει. Είναι οκ. Αν μου τον έβαζες διπλά σε αυτόν που τραγουδάει στο Social Grace θα σου έλεγα ότι πρώτο βγήκε αυτό και μετά το Social Grace και ω πως προχώρησε ο τραγουδιστής, με πιάνεις; Η 'ακροβασία' του Social Grace είναι δομικό στοιχείο της δεν είναι άδειος εντυπωσιασμός, όλες οι συνθέσεις έχουν ύψος βάθος και μεγάλα αρμονικά κενά, βάζει και ο Lackey τα δυνατά του να ακολουθήσει. Στο Northen Lights τραγουδάει συγκρατημένα μεταξύ 2 νότων στο κουπλε και μια οκτάβα πάνω 2 νότες στο ρεφρέν και με κάπως βαρεμένες σχέσεις και σε αυτά τα λίγα. Sleepwalking through the studio. Ο Lackey τα είχε 'παρατήσει' στους Waltz αρκετά νωρίς, ίσως δεν τον εξέφραζε η τσιρίδα κορόνα πια, που να ξέρω, αλλά χωρίς όπλο την ακροβασία δεν είχε και τίποτε άλλο πολύ να του μείνει. Ωραία χροιά έχει η φωνή του, ωραίο και το φλάουτο, αλλά πολύ συντηρητικές γραμμές, συγκρατημένη εκτέλεση, χωρίς φαντασία, αντιθέσεις και έξαρση.

edit: μαρέσει το Everflow, όχι όλο όμως.

[Krux]

κάρχαρτ.
ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν θέλω να αναφερθώ σχετικά με το Operation : Mindcrime δεν είναι γιατί είναι οφφ-τόπικ. δεν θέλω να το κάνω γιατί είναι λόγια για κατανάλωση, μια σταγόνα στον ωκεανό του ιντερνέτ κλπ και θα καταλήξουμε (ό,τι και να πω) να βρίζεις, να χαρακτηρίζεις και να κοροιδεύεις εμένα, τους μεταλάδες, τους Ράηχ, τον Χατζηγιάννη και τον Σάμπατακ. δεν υπάρχει συζήτηση εδώ σχετικά με τον δίσκο. ούτε το Mindcrime, ούτε το Murder of crows. υπάρχουν αντίπαλες πλευρές που εκτοξεύουν αρλούμπες εκατέρωθεν και μετά μετράνε πόντους στο ιντερνετικό γαμηστερόμετρο. γιατί αν πραγματικά δεν σε ενδιέφερε ο δίσκος (ο όποιος δίσκος) δεν θα έμπαινες καν στον κόπο να κάθεσαι να γράφεις και να εξηγείς για ποιό λόγο συμβαίνει αυτό. θα το προσπερνούσες και άσε τους χαζούς να λένε αυτό που θέλουν και τους εκφράζει. αλλά όχι. δεν το κάνεις. και δε το κάνεις όχι γιατί υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος, το κάνεις γιατί τα παίρνεις με την χαζομάρα. με τους μεταλάδες που νομίζουν οτι κάτι έπιασαν από μια καρακιτσαρία και αυτό σε φουντώνει. ενοχλήσε όταν ο διπλανός σου βρίσκει νόημα σε πράγματα που εσύ θεωρείς ανούσια και αναρωτιέσαι "μα ας τους ανοίξει κάποιος τα μάτια". αυτή η άρνηση σου και αυτή η οχύρωση σου σε αυτό που εσύ έχεις χτίσει για τον εαυτό σου είναι κάτι που δεν τον κάνουν όλοι και αν με ρωτήσεις, θα απαντήσω "καλά κάνουν".

χελμ.
το πας πολύ στο τεχνικό θέμα και δεν θέλω να ακολουθήσω. όταν μιλάμε για αυτούς τους δίσκους, δεν με ενδιαφέρουν τα τεχνικά και οι αναλύσεις. εδώ υπάρχει συναίσθημα και πάθος για δημιουργία. και κατάθλιψη και πόνος και ναρκωτικά και χωρισμοί και αλκοόλ και διαμάχες. προσπεράσαμε δηλαδή όλα αυτά και ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για οκτάβες και αρμονία ?

[Helm]

Ο,τι θες, αλλά το κρατούμενο παραμένει το ότι: λες λέξεις, δεν περιγράφεις με αυτές. Τα 'πάθος, δημιουργία, κατάθλιψη, πόνος, ναρκωτικά, χωρισμοί, αλκοόλ, διαμάχες'. Αυτά είναι λέξεις, δεν είναι ιστορία, δεν εκφράζεις κάτι όταν μου τα λες αυτά, μόνο εικάζεις. Ποιος χώρισε; Ποιος πήρε ναρκωτικά; Ποιος ήταν ο παθιασμένος και γιατί; Πως αυτά διαφαίνονται στους DST ή στο Northen Lights ή σε κάτι άλλο; Υπάρχουν λόγοι να μην επεκταθείς στο ER για τέτοια πράγματα σεβαστοί, αλλά από την άλλη όταν λες (στο ER) ότι κάτι είναι ΣΠΟΥΔΑΙΟ και μετά δεν λες γιατί, τότε τι σου έμαθε το σπουδαίο αυτό πράγμα; Πως να μην είσαι γενναίος;

Δεν γινονται και τα δυο μαζί. Ή έχεις το κουράγιο να συζητήσεις και να εκτεθείς για τα πράγματα που θεωρείς σημαντικά στο ER, ή δεν μιλάς γενικά για σημαντικά πράγματα στο ER. Οι περισσότεροι χρήστες κάνουν το δεύτερο και είναι ευτυχισμένοι!

[Krux]

το έκανα αυτό το λάθος στις αρχές και το ξέρεις και δεν το ξανακάνω. "θέλω να έχω και εγώ μια κανονική ζωή Αλέξη".
κυρίως γιατί βαριέμαι να αποκρούω με επιχειρήματα τον εκάστωτε μπαχαλάκη/τρολλ/αποψάκια. να κάθομαι να γράφω κατεβατά δηλαδή για να έρθουν μετά οι ικόνοκλαστς του πλανήτη αυτού να "καλοπεράσουν" με αυτό που το ιντερνέτ τους δίδαξε καλύτερα, την ειρωνεία. να μιλήσεις για συναισθήματα και να τα αναλύσεις ενώ καραδοκεί στην γωνία ο τυχάρπαστος που σε αντιμετωπίζει εξ ορισμού ως κατώτερο. συζητήσεις με δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν γίνονται. θέλεις να κάτσεις εσύ σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και να μιλάς και να εκφράζεσαι και εγώ να χασκογελάω ? μπορούμε να μιλήσουμε έτσι ? οχι. βάλτε κανά κώλο.

[carheart]

Krux
Διαφωνώ καθέτως στο "..γιατί αν πραγματικά δεν σε ενδιέφερε ο δίσκος (ο όποιος δίσκος) δεν θα έμπαινες καν στον κόπο να κάθεσαι να γράφεις και να εξηγείς για ποιό λόγο συμβαίνει αυτό.". Η μουσική είναι για να την ακούμε, αλλά αν δεν μιλούσαμε για όσα δεν μας αφορούν, όλο το ίντερνετ θα ήταν εκατό χιλιάδες κλίκες που θα αναλώνονταν σε εσωτερικά thumbs. Σειρά σου να εξηγήσεις γιατί λέμε "αρλούμπες" τόση ώρα εφόσον συζητούμε για ένα δίσκο που έχουμε ακούσει, γιατί δεν γίνεται συζήτηση σχετικά με τον δίσκο. Δεν είπα επίσης ποτέ χαζό κάποιον που του αρέσει το mindcrime, μερικοί από τους αγαπημένους μου ανθρώπους το αγαπούν πολύ μάλιστα. Και πως προκύπτει πως άμα συζητήσουμε θα καταλήξω να σε βρίζω; Γνωρίζεις εκ των προτέρων πως θα πεις de facto μαλακίες ή μήπως υπονοείς πως στα τελευταία μου ποστς έβρισα ή μείωσα κάποιον;

Helm

Ίσως υποτιμάς πόση δουλειά μπορεί να κάνει κανείς και με τον αχταρμά του Operation Mindcrime άμα τον καθηλώσει αρκετά. Δηλαδή τώρα, και ας είναι ένας κάπως προβληματικός δίσκος για μένα, σίγουρα δεν μετανιώνω τον χρόνο που πέρασα μαζί του. Μα ναι, είναι εύκολο πάντως! Η τέχνη είναι εύκολη πρόσβαση στο υποσυνείδητο, αυτό είναι το νόημα της. Γιατί είναι κακό το να 'μην κοπιάσεις'; Τέχνη (ρομαντική) κακιά βγαίνει όταν ο καλλιτέχνης 'δεν κοπιάζει'. Για τον ακροατή προβλέπεται ενασχόληση σε βάθος χρόνου, περισυλλογή και κάποιο έργο αντίδωρο, σίγουρα, αλλά όχι και λατομία.

Το "άμα τον καθηλώσει αρκετά" είναι ένα point. Αν με απωθούν μία φορά οι στίχοι αυτού του album, η μουσική του είναι το πλέον βαρετό και ανύπαρκτο σκουπιδομέταλ που έχω ακούσει, προτιμώ ακόμα και την διασκευή των Limp Bizkit στους The Who! Πρέπει (για εμένα) σε κάθε album που προσπαθώ να μπω μέσα, να υπάρχει μία πτυχή που να με τραβάει τόσο πολύ, έτσι ώστε να ψάξω και τις υπόλοιπες. Καλώς ή κακώς λίγα είναι τα συγκροτήματα που προσφέρουν μια γενικά ποιοτική ολότητα σε καθετί που τα αφορά (μπορώ να σου ονομάσω μερικές μπάντες στις οποίες δεν βρίσκω το παραμικρό ψεγάδι προσωπικά). Είναι απλό, στους Queensryche δεν βρίσκω Τίποτα έστω συμπαθές. Μου φαίνονται απελπιστικά αδιάφοροι από οποιαδήποτε σκοπιά και αν τους κοιτάξω. Είναι μπερδεμένο αυτό; Μία φίλη μου διαβάζει Πάολο Κοέλιο επειδή όταν θέλει πολύ κάτι, νομίζει πως το σύμπαν συνομωτεί εναντίον της, και εγώ δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Επίσης αυτό το "Το Operation Mindcrime είναι μπερδεμένο επειδή φαίνεται λες και θέλει να πει κοινωνικές/πολιτικές αλήθειες αλλά στην πραγματικότητα η συναισθηματική γκάμα του Geoff Tate είναι ιδιαιτέρως διαπροσωπική, προϊόν μπουρζουαζίας και αμερικάνικης μάλιστα όπως είναι." μπορείς να μου το εξηγήσεις λίγο παραπάνω; Δεν λέω τίποτα με ειρωνία, έχω απλώς περιέργεια. Διότι όπως το βλέπω εγώ το θέμα, ο Geoff Tate απλά κάνει ένα ανακάτεμα ιδεών επιπέδου έκτης δημοτικού για τον αμερικάνο έφηβο που δεν ξέρει που πέφτει η αμερική στην υδρόγειο.

Όσο για το La Maquerade, για το οποίο δεν έχει πολύ νόημα να μιλήσουμε σε αυτό το θρεντ, είναι ένα album ιδιαιτέρως πομπώδες και θεατρικό, νιώθω πως αν μπορούσε ο Sverd και ο Garm να μετατοπίσουν μηχανικά την κλίμακα θεατρικότητος στο 100% με ένα κουμπί θα το έκαναν, και στη συνέχεια θα έγραφαν τα τραγούδια. Αυτό αρχικά βλάπτει αυτομάτως την αισθητική με ένα περίεργο τρόπο, αφού νιώθω πως δεν ήταν το πιο άνετο album τους, πως πιέζονταν για να τους βγει θεατρίκ. Για αυτό και πάντα ήμουν της κλίκας του Sham Mirrors, το οποίο είναι ένα Άνετο album. Τα ατυχή του μουσικά σημεία είναι τα απαράδεκτα drums του Hellhammer (κάκιστος ήχος) και τα πανηγυρικά άκυρα beats στο τέλος του "The Chaos Path". Ειδικά το τελευταίο βλάπτει αρκετά τα τεχνικά χαρακτηριστικά και υποδεικνύει πως ήταν η εποχή που ο Garm άλλαζε και έφευγε από το metal και βρήκε ένα τελευταίο πάτημα να πειραματιστεί με ήχους και φωνή προτού ριχθεί επίσημα στη δουλειά με τους Ulver. Αν εξαιρέσω όλα αυτά, τα οποία θα τα βάλω στα τεχνικά χαρακτηριστικά, ακόμα και αν θα ακουστεί ίσως αντιφατικό, μιας και μπαίνουν συναισθηματικά κριτήρια και πόνοιστοστήθος, το LMI έχει τρομερές κατανυκτικές δυνατότητες και ιδιοφυείς τρόπους για να εκφραστεί η λυρικότητα του Garm. Έχει ψυχή, έχει φοβερή ροή, μόνο κομματάρες από αρχή μέχρι τέλος και εκφράζει άψογα το σκοτάδι του, χωρίς να πέσει σε δεκάδες darkmetal παγίδες. Αυτό, χωρίς να μιλήσω για τους στίχους του και το πόσο ωραία μπλέκει σκοτεινή ποίηση/λογοτεχνία, ούτε για τη δουλειά που έχει γίνει στα κιθαριστικά σημεία.

[Helm]

Σκουπιδομέταλ, είναι τόσο σκληρό που νιώθω λες και πρέπει να σου συμβεί κάτι κακό μικρό για να αντισταθμιστεί κάπως η κατάσταση. Να χτυπήσεις το γόνατό σου στην κάσα της πόρτας του υπνοδωματίου σου πχ. Αν ήξερες πόση προσπάθεια και αγάπη θέλει για να γράψει ο άλλος αυτές τις ενορχηστρώσεις και να βάλει λεπτομερώς τις κιθαριστικές ιδέες την μια πάνω στην άλλη και ένα σορό πράγματα. Ή αν ήξερες ο Tate έτσι όπως τραγουδάει τι απαιτείται ψυχικά. Είναι τόσο εύκολες κουβέντες αυτές που λες για να είναι τόσο σκληρές. Να μην σ' αρέσει το άλμπουμ οκ, αλλά σκουπιδομέταλ, με κάνεις να νιώθω λες και δεν μπορείς να δεις την προσπάθεια πίσω από την τέχνη. Σκουπίδι δεν μπορεί να είναι τίποτε για το οποίο προσπάθησε κάποιος τόσο. Αδιάφορο σου μπορεί να είναι, άχρηστό σου ναι, σκουπίδι όχι. Τα σκουπίδια είναι, εκτός από αχρείαστα, βρόμικα και αηδιαστικά, ενεργό πρόβλημα.

Ο Geoff Tate κάνει ανακάτεμα ιδεών επίπεδου έκτης δημοτικού για τον Αμερικάνο έφηβο όπως λες επειδή δεν έχει σχέση και επαφή με κανένα εργατικό κίνημα ούτε του χρειάστηκε ποτέ να μάθει την γλώσσα της πολιτικής όπως αυτή έχει ακονιστεί από γενιές οργανωμένων. Είναι απολύτως λογικό να φαίνεται κάπως αστείο το 'religion and sex are powerplays, manipulating people for the money they pay, selling skin, selling god, the numbers all the same on their credit cards' σε οποιονδήποτε δεν είναι μπουρζουά άνετος. Αλλά σχεδόν όλοι εδώ μέσα, είμαστε. Απλώς μερικοί από εμάς έχουμε για βίτσιο ανοίξει και κάνα δυο βιβλία και αυτοτιμωρούμαστε ας πούμε, δεν είμαστε και πολύ καλλίτεροι. Ότι ξέρει ο Tate ξέρουμε και εμείς με άλλα λόγια. Αλλά δεν έχουμε την φωνάρα του να υπόσχεται αλήθειες. Για αυτό λέω για ατυχία. Καλή πρόθεση είχε ο Tate με το mindcrime εικάζω. Και εσύ αν είχες το ταλέντο του και καθόσουν να γράψεις έναν χεβι μεταλ δίσκο όσο καλό μπορούσες, το 1989 στην εμπορική ακμή του ιδιώματος και προσπαθώντας να πεις κάτι σημαντικό και διαχρονικό για τον κόσμο, κάποια τέτοια ανοησίουλα ίσως έγραφες και εσύ και θα την έκρινε πολύ σκληρά εκτός κοντεξτ μετά από 20 χρόνια το ιντερνετ.

Για το Masquerade μιλάς με καθαρά αισθητικούς ορούς, αν σε ενδιαφέρει να το ξέρεις. Γενικολογείς (έναντι του να ακριβολογούσες δηλαδή) αλλά ναι, αυτά που λες εμπίπτουν σε θεωρίες αισθητικής, σωστά ή άκυρα δευτερεύον για την περιέργειά μου.

[carheart]

Αυτό είναι αστείο διότι όντως πριν κανα δίωρο κοπάνησα το ακριανό μου δάχτυλο σε μια γωνία και νιώθω κάπως περίεργα τώρα! Για τα αισθητικά κριτήρια τώρα, αναγκαστικά γενικολογούμε στα όρια κάπως, πιστεύω όλοι, καθώς αδυνατούμε να μπούμε εντελώς στον ψυχισμό του κάθε καλλιτέχνη γνωρίζοντας τους πραγματικούς λόγους κάθε πράξης που γίνεται σε κάθε αντικείμενο του album. Αν επεκταθώ πολύ στο επίπεδο του να ακριβολογώ, μάλλον θα υποπέσω σε τεχνικά χαρακτηριστικά in disguise, ενώ αν γενικολογήσω θα είναι αισθητικό κριτήριο. Θα δεχτώ πως έχεις δίκιο σε αυτό, αν και στο μυαλό μου είναι κάπως -ίσως αιρετικά- διαφορετικός ο ορισμός της αισθητικής όπως τον σέρνω στην κεφάλα μου, στον τρόπο με τον οποίο την μελετώ στην μουσική, έστω.

Σειρά για την δική μου περιέργεια, γιατί το Mindcrime είναι μπερδεμένο και αυστηρά όχι αστείο; στιχουργικά

[Ford Prefect]

Διάβασα μέχρι το πρώτο ποστ Χελμ που ξεκινά την χιονοστιβάδα. Σχολιάζω άμεσα ότι άψογες και πολύ εύστοχες οι παρατηρήσεις για το Operation, θα πω μόνο ότι έχει και άλλες στιγμές σφαλιάρες ο δίσκος. Εγώ σας το λέω υπεύθυνα, δυο φορές διάβασα το κόνσεπτ του, ενδιαφέρον αλλά b', αμερικανέ καλιφορνέ απόπειρα. Νομίζω ο κόσμος του έδωσε το στήριγμα να το πάρουμε στα σοβαρά και σαν "μήνυμα". Κατά τ'άλλα ο King Diamond του κλείνει το σπίτι 3-4 φορές με το πόσο καλύτερο πακέτο μουσικής-κόνσεπτ προσφέρει.

Η ένστασή μου είναι για τους Psychotic (αναμενόμενο) και είναι απλή: Ένα μέτριο δίσκο έχουν και αυτός δεν είναι το Bleeding. Είναι το Mosquito. Μέτριος με στιγμές που γαμάνε, έτσι; Ο Μπάντι κόβει τις καταχρήσεις και τις ακρότητες. Κάποιες ήταν και γραφικές και νεανικές και τις συγχωρούσες. Έκοψε λίγο και την νεραϊδόσκονη τρέλας-καλικαντζαρέ-Άντερσον ερμηνείας (μετουσιωμένης σε vocal line), αλλά δεν πήγαινε κιόλας στο υλικό του Bleeding. H ερμηνεία στο Faded είναι τόσο Μπαντι-Λακεϊκή όσο χρειάζεται για να μη γίνει αστεία. Το πρόβλημα σε αυτό το δίσκο και κομμάτι είναι το βίντεο κλιπ. Τι είναι αυτό το αίσχος;

Πάω να διαβάσω την χιονοστιβάδα.

[Helm]

το Mindcrime είναι μπερδεμένο και όχι αστείο επειδή ενώ το συνολικό κονσεπτ χωλαίνει, κάθε τραγούδι και κάθε στοίχος για κάθε τραγούδι ξεχωριστά είναι καλογραμμένοι και δυνατοί, σε λέξεις, ρυθμό, προσωδία. Διαλέγω ένα στην τύχη ένα τρακ, ας πούμε το Speak που δεν είναι και το υπερχιτάκι εκεί μέσα.

http://youtu.be/0mTzIwVsJWY

They've given me a mission
I don't really know the game yet
I'm bent on submission
Religion is to blame

I'm the new messiah
Death Angel with a gun
Dangerous in my silence
Deadly to my cause

Δες πως στις δυο πρώτες στροφές τραγουδάει πνιχτά και χωρίς ύψη ο Tate τις παραισθήσεις μεγαλείου του πρωταγωνιστή του, λες και ντρέπεται, λες και δεν έχει πάρει μπροστά ακομα -- με μικρή έξαρση στο 'messiah' όπως θα περίμενες να έχει, πρόσεξε τα 'Death, Dangerous, Deadly' την γλωσσική επανάληψη, πέρα από ότι κάνει τους στίχους να κυλάνε, μου φέρνει με την μια στο μυαλό το πως μιλάνε (όχι όπως γράφουνε) καμιά φορά φανατισμένοι, που έχουν ροπή προς ομόριζες λέξεις και παραπλήσια νοήματα μέσα στο παραλήρημα τους. Το "in my" στο "Dangerous in my silence" μόνο πταίσμα στην ροή της φωνητικής μελωδίας, αλλά και αυτό βοηθάει στο 'λέγειν'. Και μόνο που Heavy Metal δίσκος μπορεί να με κάνει να σκέφτομαι ότι μιλάει χαρακτήρας και όχι ο τραγουδιστής που έγραψε προσεκτικά τις λεξούλες, κάτι σημαντικό είναι.

Speak to me the pain you feel
Speak the word
The word is all of us

Εδώ ψιλά δεν τραγουδάει η ίδια φιγούρα που είπε τις στροφές, είναι η απάντηση της σεχτας/κοινότητας στην οποία έχει ενταχθεί, είτε είναι πραγματική είτε την φαντάζεται. Κοίτα πως ανεβαίνει ο Tate πάνω και ακούγεται σαν μελαγχολικός άγγελος αρχικά, και τι τον καλεί να κάνει. Κατεβαίνει αμέσως στο ναδιρ της έκτασής του μετά, φωνή ελέγχου/μπαμπά: Δείξε στον κόσμο, πες τους τον Νόμο ('επανάσταση' ακούγεται ψιθυριστά από πίσω θολά), ο Νόμος είμαστε Εμείς. Ακόμα και αν το mindcrime δεν βγάζει κανένα νόημα σαν ακτίνα θεματική, έμενα αυτό το κονσεπτ του κομματιού μου σηκώνει την τρίχα κάγκελο.

I've given my life to become what I am
To preach the new beginning
To make you understand
To reach some point of order
Utopia in mind, you've got to learn
To sacrifice, to leave what's now behind

Δεύτερη στροφή πιο στρωτή, σε μεσαία έκταση, με περισσότερες εξάρσεις: understand, order, φαντάζομαι τον πρωταγωνιστή σιγά σιγά να ορθώνει το ύψος του, να ετοιμάζεται για το Μεγάλο του Έργο (να πυροβολήσει μερικούς κακομοίρηδες). Το σκουπιδομέταλ που λες μου δημιουργεί τόσο έντονες εικόνες.

Seven years of power
The corporation claw
The rich control the government, the media the law
To make some kind of difference
Then everyone must know
Eradicate the fascists, revolution will grow

Εδώ με μαχητικό τόνο αλλά πολύ φλατ προσωδία ο Tate έχει τον χαρακτήρα του να λέει το ποιηματάκι του όπως του το έχουν μάθει, δες πως το πάθος πέφτει στην φωνή, δεν έχει εξάρσεις όπως το 'order' και τέτοια πριν που μιλάει σε πιο προσωπικούς όρους. Δες πως είναι σχεδόν αστεία αυτή η γέφυρα, κάπως κοροϊδευτική. Κατά λάθος ίσως επειδή ο Tate δεν ήξερε πολιτική γλώσσα, αλλά ταιριάζει στον αχταρμά και στο μυαλό του πρωταγωνιστή εδώ! Συνολικά προδίδει επειδή ποτέ ο Tate δεν φτάνει στην ολοκλήρωση του έργου του (ας μην μιλήσουμε για το Mindcrime II) αλλά ως εδώ το τραγούδι είναι πολύ δυνατό.

Άκου στο τελευταίο ρεφρέν τις εξτρά φωνές πάνω στο speak the word, άσε τες να νοηματοδοτηθούν, γιατί να ανεβαίνει 3ς νότες πάνω στο τελευταίο 'word' ο Tate; Γιατί ταξιδεύει η μελωδία;

Δεν λέω κουβέντα για την μορφολογία της υπέροχης μουσικής του τραγουδιού που αν την είχα γράψει εγώ θα ένοιωθα πολύ υπερήφανος, και το πως προοθει τις αισθητικές επιλογές του Tate, κάτι που το 80% (ας πούμε) του Heavy Metal ξεχνά να κάνει.


Ford: μα ναι, κάθε τρακ σχεδόν είναι σφαλιάρα στο Mindcrime. Το πρόβλημα είναι το σύνολο, τι λέει σαν 'κονσεπτ άλμπουμ'. Αρχίδια λέει. Για τον King Diamond που λέτε ενώ υπερ-αγαπώ κάποιες δουλειές του, πάσχουν τα αγγλικά του επειδή δεν είναι η πρώτη του γλώσσα προφανώς, αλλά νταξει, και έμενα με 'πιάνει' ο King Diamond στα καλά του οπότε πάσο.

Και ναι και το πιο μέτριο τραγούδι Psychotic Waltz δεν το έχω κάνει σκιπ ποτέ, γενικά μια κλάση πάνω από το υπόλοιπο αμερικάνικο μεταλ της εποχής τους. Αλλά όταν έχεις βάλει τον πήχη τόσο ψηλά φαίνονται τα κενά.

Ο Μπάντι κόβει τις καταχρήσεις και τις ακρότητες. Κάποιες ήταν και γραφικές και νεανικές και τις συγχωρούσες

Αυτό ακριβώς είναι το Heavy Metal και όποιος ντρέπεται να πάει παραπέρα. Γραφικό και αέναα νεανικό, δεν συγχωρεί ΤΙΠΟΤΑ. Μπαρμπαδομέταλ κουρασμένων ποστ-έφηβων ας το να τριγυρνά στην πλατεία ψάχνοντας για κενές απολαύσεις.

[Krux]

το 1988 κυκλοφόρησε ένας δίσκος που σύντομα χαρακτηρίστηκε ως αριστούργημα του progressive metal, που απαιτούσε να τον ακούσεις μια και έξω και υποσχόταν να μην σε αφήσει να παρατήσεις την πλοκή του μέχρι να κορυφωθεί το suspens. για κάποιο περίεργο λόγο αυτός ο δίσκος δεν ήταν το Seventh Son of a Seventh Son αλλά το Operation : Mindcrime. η ιστορία που είπαν οι Ryche με αυτό τον δίσκο είχε όλα αυτά τα συστατικά για να χτυπήσει ένα συγκεκριμένο μη εφηβικό νεύρο της εποχής. απευθυνόταν κυρίως σε ένα κοινό λίγο μεγαλύτερης ηλικίας και προσπαθούσε πίσω από ένα μελοποιημένο concept προδοσίας και conspiracy theory να μεταφέρει λέξεις που όλοι οι "έφηβοι στην καρδιά" αναζητούσαν την εποχή εκείνη. επανάσταση, επανάσταση, επανάσταση. και είχε τρομερό ενδιαφέρον τότε γιατί ήταν εύκολο και κατανοητό και το έλεγε όλος ο κόσμος και όλοι μαζί έσφιγγαν τα χέρια και άκουγαν τον Tate να στηλιτεύει. να σημειώσουμε κάπου εδώ οτι αν στην θέση του Tate υπήρχε άλλος τραγουδιστής αυτή την στιγμή δεν θα γινόταν καν αυτή η συζήτηση. ο δίσκος θα είχε περάσει στο by ως ακόμα μια καρακίτς ακαταλαβίστικη μπασκλασαρία και όλα καλά, όλα ωραία. κρίνοντας τον δίσκο σήμερα και με αρκετά χιλιόμετρα στο κοντέρ μου, μπορώ με σιγουριά να πω τα παρακάτω.
το Mindcrime εκθειάζεται κυρίως για 2 λόγους. ο πρώτος είναι αυτός που ανέφερα παραπάνω, το concept/στίχοι που εν έτει 2010 με αφήνουν παγερά αδιάφορο και δεν μου χρησιμεύουν πουθενά αλλά το 1988 όπου η HM υποκουλτούρα ασχολούταν με τα διαβόλια, το general fantasy και την αλητεία, υπήρχε κοινό που έβρισκε πάτημα στα λεγόμενα των Ryche.
η μουσική που ντύνει το concept είναι αυτό που εμένα με κάνει να μην μπορώ να το διαγράψω, να το προσπεράσω. γιατί μιλάμε για πραγματικά καλή μουσική, για αριστουργηματικές ερμηνείες και δουλειά που εν έτει 1988 λίγες μπάντες έριχναν στην μουσική τους. και η μουσική για κάποιους και συγκεκριμένα για μένα δεν είναι πάντα μια ολότητα. δεν κρίνεται απαραίτητα ως ένα complete music theme και εκτιμάται για την αρτιότητα του. μου αρκούν πράγματα μικρά και απειροελάχιστα για να καταλάβω οτι αυτό μπορεί να συμπεριληφθεί στο παζλ της μουσικής μου οντότητας. μου αρκεί κυριολεκτικά μια νότα στο I didn't know yet, what I'd know when I was bleedin' του Dax Riggs, 3 νότες στο Where it hurts των Pain of Salvation, ένα ριφ στο Be that as it may των Yakuza, ένα γύρισμα της φωνής του Devon στο Some things you can't return, μια αλληλουχία ριφς στο Drought των Pelican για να τα τοποθετήσω μέσα μου χωρίς να μπορώ/πρέπει να εξηγήσω γιατί συμβαίνει αυτό. το ίδιο ακριβώς πράγμα μου συμβαίνει και στο breakdown του ρεφραίν του Eyes of a stranger, εκεί στο "I've always known that the mirror never lies". και μου αρκεί. και μου συμβαίνει και σε άλλα κομμάτια των Ryche το ίδιο πράγμα. όπως το λύγισμα της φωνής του Tate στο Roads to madness ή εκείνη η τσιρίδα "We are one, we are children of the light" στο Take hold of the flame και άλλα τέτοια άπειρα παραδείγματα γενικά. το συναίσθημα αυτό είναι το ίδιο είτε ακούς Ryche, είτε ακούς Hacride, είτε Taake, είτε whatevah. είναι τόσο απλό και τόσο όμορφο και τόσο τεράστιο παράλληλα αυτό το συναίσθημα και συμβαίνει σε όλους μας, on way or another και γι' αυτά τα μικρά πραγματάκια αγαπάμε ο καθένας κάτι διαφορετικό ή κάτι παρόμοιο. και όταν θα μιλάμε για αυτά που αγαπάμε θα είμαι εκεί δίπλα σου και θα ακούσω αυτό που θέλεις να πεις και σίγουρα θα με ιντριγκάρει γιατί το βρίσκεις τόσο ενδιαφέρον και το τοποθετείς ψηλά μέσα σου. όταν όμως εύκολα αποκαλείς αυτό που αγαπώ, σκουπίδι, με βάζεις απέναντι σου και είτε επειδή θέλεις να με πικάρεις, είτε γιατί όντως το θεωρείς σκουπίδι με αναγκάζεις να προσπαθήσω να σου εξηγήσω πράγματα που δεν θέλεις να καταλάβεις. προσπάθησα να το κάνω με τα παραπάνω βέβαια αλλά γράφοντας τις τελευταίες αυτές λέξεις κατανοώ το πόσο μάταιο είναι αυτό.

edit.
το παραπάνω δεν αποτελεί απάντηση προς κανένα.

[Marillion]

γαμάει που αν και γενικά είμαστε αντιμεταλ φόρουμ οι μοναδικές καλές μουσικές κουβέντες που πάνε να γίνουν είναι για μέταλ δίσκους κιε καταστάσεις. επικγουιν.

πίνκ σε κρουξ που βρήκε τον εαυτό του επιτέλους και ηρέμησε.
πινκ και σε χελμ που επέστρεψε για να πάρει σκαλπ.
γαμάει το deadsoul tribe το είχα ανταλλάξει με ντεμπούτο grave με γνωστό er user.
το operation εχει τα πιο τέλεια χουκς και ρηφρεν που έχω ακούσει σε hm δίσκο. ο degarmo είναι σοβαρότατος άνθρωπος και ο μόνος που δεν τρώει κομπλεξ κατά τα φαινόμενα, οι άλλοι σήμερα στα 40φεύγα τους προκαλούν λίγη θλίψη. το λαιβ των queensryche στο τόκυο όμως που ήταν και 20άρηδες όσα επιχειρήματα και αν σου δίνει να το κράξεις αισθητικά εμπεριέχει σχεδόν τα πάντα που έκαναν το hm μεγάλο και τρανό στα '80ς.

[warlord mkII]

Πολλά και ενδιαφέροντα όλα όσα γράψατε. Συμφωνώ με τον Helm και ειδικά στο τελευταίο του ποστ περιέγραψε ακριβώς την άποψή μου για το ΟΜ.
Αν όμως αναζητάμε το ιερό δισκοπότηρο των ΗΜ concepts, από άποψη αισθητικής, στίχων, πλοκής, θεματολογίας, για μένα μπορεί να είναι μόνο το Dreamweaver των Sabbat. Το μόνο του μειονέκτημα είναι οι περιορισμένες φωνητικές ικανότητες του Μάρτιν, αλλά ξεπερνιώνται με το πάθος της ερμηνείας.

Με στίχους King Diamond γελάει ο κόσμος.