Apospasmata Thread

[commissar]

Η Οικογένειά μου.


Με λένε Χρηστάκη και το σπίτι μου είναι ένα μπουρδέλο.
Εγώ δε ξέρω τι είναι μπουρδέλο, ρώτησα τη δασκάλα
και δε μου έλεγε, αλλά ο μπαμπάς έτσι λέει όταν φτάνει το
βράδυ σπίτι:
«Πάλι μπουρδέλο είναι το σπίτι»,
και μετά βρίζεται με τη μαμά.
Εγώ αγαπώ το σπίτι μου, άρα νομίζω ότι το μπουρδέλο
είναι κάτι καλό.


Μάλλον πρέπει να λένε μπουρδέλα τα παλιά σπίτια
με πολλά άτομα μέσα και παιχνίδια πεταμένα στο σαλόνι
και πολλά παιδάκια να τρέχουν εδώ κι εκεί.


Λέω στη μαμά να με πάει σε μπουρδέλο για να δω,
για να δω της το λέω, αλλά αυτή με δέρνει.


Εγώ με τα αδέρφια μου μένουμε στα τρία υπνοδωμάτια του σπιτιού.
Οι γονείς μας μένουν στο σαλόνι.


Εγώ είμαι δέκα χρονών, κι έχω 4 αδερφές πιο μικρές
και 7 αδέρφια πιο μεγάλα, τέσσερους αδερφούς και τρεις αδερφές.
Δεν θυμάμαι ολωνών τα ονόματα, ελπίζω να μη με μαλώσετε.
Κοιμάμαι στο δωμάτιο με τους τέσσερους αδερφούς μου, στο άλλο
κοιμούνται οι αδερφές μου και στο άλλο πάλι οι αδερφές μου.


Όσοι ξένοι έρχονται σπίτι και μας βλέπουν όλα μαζί γελάνε
και λένε μπράβο και άλλα τέτοια, και άλλοι αστειεύονται
και λένε να κάνουμε ομάδα ποδοσφαίρου.
Ο αδερφός μου ο Πέτρος τότε τσατίζεται και τους βρίζει,
«Αυτή τη μαλακία την έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές»,
και ο ξένος ξινίζει τα μούτρα του.


Ο Πέτρος είναι 20 χρονών.
Έχει τελειώσει το σχολείο και πάει πανεπιστήμιο.
Ρώτησα τη μαμά τι είναι πανεπιστήμιο, μου είπε ότι είναι
σαν το σχολείο, αλλά μεγαλύτερο.
Εγώ όμως δεν το πιστεύω.
Νομίζω ότι θα μοιάζει πιο πολύ με το σπίτι μας.
Το λέω αυτό γιατί μια φορά ήρθε ο Πέτρος σπίτι
και πέταξε την τσάντα του στο πάτωμα και φώναξε:
«Το κλείσαν το μπουρδέλο!»
Αρα το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι ένα μέρος με πολλά παιδιά
και πολλή φασαρία και να είναι παλιό
και να μην έχει λάμπα στο διάδρομο.


Εγώ με τα αδέρφια μου μας αρέσει να παίζουμε στο σαλόνι.
Εκεί είναι και το κασετόφωνο και ακούμε μουσική.
Συνήθως μαλώνει ο Γιώργος με την αδερφή μου
που δε θυμάμαι πώς τη λένε κι ελπίζω να μη με μαλώσετε,
για το τι μουσική θα ακούσουνε.


Καμιά φορά ακούει μουσική η αδερφή μου
που δε θυμάμαι πώς τη λένε κι ελπίζω να μη με μαλώσετε
και τραγουδά εκεί μια και λέει ότι υποφέρει πολύ,
και τότε μπαίνει στο σαλόνι ο Γιώργος και λέει
«τι παπάρες ακούς ρε πάλι»
και αλλάζει την κασέτα και τότε ακούγονται κάτι ντάπα ντούπα
και τα άλλα παιδιά φεύγουν από το δωμάτιο, αλλά εγώ μένω
γιατί μετά αρχίζουν να βρίζονται κι εγώ γελάω πολύ.


Η αδερφή μου -μη με μαλώσετε- λέει το Γιώργο κάφρο
κι ο Γιώργος τη λέει σκυλί.
Αρα έχουμε και κατοικίδια στο σπίτι μας, που είναι μπουρδέλο.
Το βράδυ ο μπαμπάς και η μαμά αρρωσταίνουν.
Γι αυτό και δεν μας αφήνουν να πηγαίνουμε στο σαλόνι το βράδυ,
για να μην κολλήσουμε κι εμείς.
Και η μαμά και ο μπαμπάς φωνάζουν σα να πονάνε, πιο πολύ η μαμά.
Εγώ θέλω να πάω να δω τι πάθανε,
αλλά τα αδέρφια μου δεν με αφήνουν.
Θα φοβούνται κι αυτοί μήπως κολλήσω κι εγώ.


Πάντως μια φορά που πήγα κρυφά στο σαλόνι είδα τη μαμά
και τον μπαμπά να έχουν κολλήσει ο ένας πάνω στον άλλο,
και φώναζαν, επειδή δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν.
Έτρεξα τότες κι εγώ να βοηθήσω να ξεκολλήσουν,
αλλά ο μπαμπάς όταν με είδε τσατίστηκε και με είπε μαλακισμένο
και μου είπε φύγε και μου πέταξε και την παντόφλα.
Θα φοβήθηκε κι αυτός μήπως κολλήσω κι εγώ.


Την επομένη ο Πέτρος μου είπε ότι είμαστε δώδεκα αδέρφια
επειδή δεν έχουμε τηλεόραση,
αλλά εγώ δεν τον κατάλαβα.


Φτάνει τόση η έκθεση;

[commissar]

ίσαμε να γυρίσει σπίτι του αυτός που πάει στο πανεπιστήμιο, ο ήλιος έχει σχεδόν ανατείλει. και πριν βάλει το κλειδί στην πόρτα, η πόρτα ανοίγει και να σου πάλι μπροστά του ο μαλλιαρολαίμης, μπανιαρισμένος και ξυρισμένος στην τρίχα. προτού αρχίσει να κατεβαίνει τις σκάλες, προλαβαίνει να ρίξει ένα βλέμμα του τύπου "ξέρω ότι έγινες κομμάτια για τα μάτια της" στο μεθυσμένo συγκάτοικο της φίλης του.

κι αυτός που πάει στο πανεπιστήμιο σέρνεται ως το δωμάτιό του, καταφέρνοντας να ρίξει μια ματιά στη συγκάτοικό του, τη Σιβάν (έτσι τη λένε), που κοιμάται στο δωμάτιό της κουλουριασμένη με το στόμα μισάνοιχτο, σαν μωρό. τώρα το πρόσωπό της έχει μια ξεχωριστή ομορφιά, μια ήρεμη ομορφιά. αυτή που έχουν οι άνθρωποι μονάχα όταν κοιμούνται, αλλά όχι όλοι τους.

και για μια στιγμή τού έρχεται να την πάρει έτσι ακριβώς όπως είναι, να τη βάλει μέσα σ'ένα μπουκαλάκι και να την ακουμπήσει δίπλα στο κρεβάτι του, σαν αυτά τα μπουκαλάκια με την πολύχρωμη άμμο που έφερναν παλιά από το Σινά. σαν αυτό το φωτάκι που βάζουν στα παιδιά τη νύχτα για να μη φοβούνται μόνα τους στο σκοτάδι.

Etgar Keret, "μπουκάλι"


happy birthday.

[LokiTricksterGod]

On the outskirts of the city they came to a supermarket. A few old cars in the trashstrewn parking lot. They left the cart in the lot and walked the littered aisles. In the produce section in the bottom of the bins they found a few ancient runner beans and what looked to have once been apricots, long dried to wrinkled effigies of themselves. The boy followed behind. They pushed out through the rear door. In the alleyway behind the store a few shopping carts, all badly rusted. They went back through the store again looking for another cart but there were none. By the door were two softdrink machines that had been tilted over into the floor and opened with a prybar. Coins everywhere in the ash. He sat and ran his hand around in the works of the gutted machines and in the second one it closed over a cold metal cylinder. He withdrew his hand slowly and sat looking at a Coca Cola.

What is it, Papa?

It's a treat. For you.

What is it?

Here. Sit down.

He slipped the boy's knapsack straps loose and set the pack on the floor behind him and he put his thumbnail under the aluminum clip on the top of the can and opened it. He leaned his nose to the slight fizz coming from the can and then handed it to the boy. Go ahead, he said.

The boy took the can. It's bubbly, he said.

Go ahead.

He looked at his father and then tilted the can and drank. He sat there thinking about it. It's really good, he said.

Yes. It is.

You have some, Papa.

I want you to drink it.

You have some.

He took the can and sipped it and handed it back. You drink it, he said. Let's just sit here.

It's because I wont ever get to drink another one, isnt it?

Ever's a long time.

Okay, the boy said.

*

They walked into the little clearing, the boy clutching his hand. They'd taken everything with them except whatever black thing was skewered over the coals. He was standing there checking the perimeter when the boy turned and buried his face against him. He looked quickly to see what had happened. What is it? he said. What is it? The boy shook his head. Oh Papa, he said. He turned and looked again. What the boy had seen was a charred human infant headless and gutted and blackening on the spit. He bent and picked the boy up and started for the road with him, holding him close. I'm sorry, he whispered. I'm sorry.

(mccarthy - the road)

[LokiTricksterGod]

Κουλουριασμένη δίπλα του στο πίσω κάθισμα, εξήγησε ότι μπορούσε να παίρνει τηλέφωνο, μέρα και νύχτα, από την Ιρλανδία και ότι η Μαίρη ήταν πάντα εκεί να την ενθαρρύνει και να της λέει ποιόν πρέπει να μισεί και ποιόν να επιπλήττει. Εκείνος της είπε ότι απολάμβανε την ίδια λίγο πολύ υπηρεσία στη Νέα Υόρκη. Εκείνη του είπε τα πάντα σχετικά με το τι είχε κάνει το ζεύγος Σέβιτζ για τα τρία παιδιά της, κι εκείνος της είπε σχετικά με την ανάρρωση του στο σπίτι τους στο Σάουθαμπτον, μετά από μια κρίση οξείας σκωληκοειδίτιδας όπου κόντεψε να πεθάνει. Είχε επίγωνση πως ακουγόταν σα να είχε πεθάνει από τραύματα που είχε δεχτεί στο πλευρό του Βύρωνος κατά τη διάρκεια του αγώνα της ελληνικής ανεξαρτησίας, αλλά όταν μιλούσες στη Σήζαρα Ο'Ση στο βελούδινο πίσω κάθισμα μιας μαύρης λιμουζίνας, αναγκαστικά μιλούσες σαν τη Σήζαρα Ο'Ση στο βελούδινο πίσω κάθισμα μιας μαύρης λιμουζίνας. Η σκωληκοειδίτιδα σαν περιπαθές, ποιητικό δράμα. Άκουσε τον εαυτό του να είναι εξαιρετικά ευαίσθητος για τις "πλάγιες ακτίνες φωτός" στην παραλία του Σάουθαμπτον κατά τη διάρκεια των πρωινών του περιπάτων ενώ ήταν στην ανάρρωση. Εξακολούθησε να μιλάει ασταμάτητα γι'αυτές τις πλάγιες ακτίνες φωτός όταν, σύμφωνα με ένα άρθρο στην εφημερίδα εκείνης της μέρα, μια συγκεκριμένη σκηνή στο βιβλίο του θεωρούνταν υπεύθυνη για την κατά πενήντα τοις εκατό αύξηση των πωλήσεων μαύρων μεταξωτών εσωρούχων στα σικ νεοϋορκέζικα καταστήματα.

[ροθ-ζούκερμαν λυόμενος]

[menumission]

Here Pons paused to hold up to scorn my new scarlet satin doublet—a wondrous thing of which I had been extravagant.

“Sixty ducats for that,” Pons indicted. “Your father’d have seen all the tailors and Jews of Christendom roasting in hell before he’d a-paid such a price.”

And while we dressed—that is, while Pons helped me to dress—I continued to quip with him.

“It is quite clear, Pons, that you have not heard the news,” I said slyly.

Whereat up pricked his ears like the old gossip he was.

“Late news?” he queried. “Mayhap from the English Court?”

“Nay,” I shook my head. “But news perhaps to you, but old news for all of that. Have you not heard? The philosophers of Greece were whispering it nigh two thousand years ago. It is because of that news that I put twenty fat farms on my back, live at Court, and am become a dandy. You see, Pons, the world is a most evil place, life is most sad, all men die, and, being dead . . . well, are dead. Wherefore, to escape the evil and the sadness, men in these days, like me, seek amazement, insensibility, and the madnesses of dalliance.”

“But the news, master? What did the philosophers whisper about so long ago?”

“That God was dead, Pons,” I replied solemnly. “Didn’t you know that? God is dead, and I soon shall be, and I wear twenty fat farms on my back.”

“God lives,” Pons asserted fervently. “God lives, and his kingdom is at hand. I tell you, master, it is at hand. It may be no later than to-morrow that the earth shall pass away.”

“So said they in old Rome, Pons, when Nero made torches of them to light his sports.”

Pons regarded me pityingly.

“Too much learning is a sickness,” he complained. “I was always opposed to it. But you must have your will and drag my old body about with you—a-studying astronomy and numbers in Venice, poetry and all the Italian fol-de-rols in Florence, and astrology in Pisa, and God knows what in that madman country of Germany. Pish for the philosophers! I tell you, master, I, Pons, your servant, a poor old man who knows not a letter from a pike-staff—I tell you God lives, and the time you shall appear before him is short.” He paused with sudden recollection, and added: “He is here, the priest you spoke of.”
On the instant I remembered my engagement.

“Why did you not tell me before?” I demanded angrily.

“What did it matter?” Pons shrugged his shoulders. “Has he not been waiting two hours as it is?”

“Why didn’t you call me?”

He regarded me with a thoughtful, censorious eye.

“And you rolling to bed and shouting like chanticleer, ‘Sing cucu, sing cucu, cucu nu nu cucu, sing cucu, sing cucu, sing cucu, sing cucu.’”

He mocked me with the senseless refrain in an ear-jangling falsetto. Without doubt I had bawled the nonsense out on my way to bed.

“You have a good memory,” I commented drily, as I essayed a moment to drape my shoulders with the new sable cloak ere I tossed it to Pons to put aside. He shook his head sourly.

“No need of memory when you roared it over and over for the thousandth time till half the inn was a-knock at the door to spit you for the sleep-killer you were. And when I had you decently in the bed, did you not call me to you and command, if the devil called, to tell him my lady slept? And did you not call me back again, and, with a grip on my arm that leaves it bruised and black this day, command me, as I loved life, fat meat, and the warm fire, to call you not of the morning save for one thing?”

“Which was?” I prompted, unable for the life of me to guess what I could have said.

“Which was the heart of one, a black buzzard, you said, by name Martinelli—whoever he may be—for the heart of Martinelli smoking on a gold platter. The platter must be gold, you said; and you said I must call you by singing, ‘Sing cucu, sing cucu, sing cucu.’ Whereat you began to teach me how to sing, ‘Sing cucu, sing cucu, sing cucu.’”

And when Pons had said the name, I knew it at once for the priest, Martinelli, who had been knocking his heels two mortal hours in the room without.

When Martinelli was permitted to enter and as he saluted me by title and name, I knew at once my name and all of it. I was Count Guillaume de Sainte-Maure. (You see, only could I know then, and remember afterward, what was in my conscious mind.)
[...]
A marvellous wandering, that which followed on the old Sparwehr. We were in quest of new lands of silk and spices. In truth, we found fevers, violent deaths, pestilential paradises where death and beauty kept charnel-house together. That old Johannes Maartens, with no hint of romance in that stolid face and grizzly square head of his, sought the islands of Solomon, the mines of Golconda—ay, he sought old lost Atlantis which he hoped to find still afloat unscuppered. And he found head-hunting, tree-dwelling anthropophagi instead.

http://www.gutenberg.org/files/1162/1162-h/1162-h.htm

[Kingdom Gone]

Σπάνια λοιπόν βγαίνω έξω και κάνω αυτό που λένε κοινωνική ζωή. Βέβαια καμμιά φορά μούρχεται μια επιθυμία για διασκέδαση όπως κάποιο βράδυ πρόσφατα που ενώ ήμουν έτοιμος να πέσω για ύπνο, σηκώθηκα, ξυρίστηκα, ντύθηκα τα καλά μου και είπα στη γυναίκα μου – «Βγαίνουμε». Αυτή με κοίταξε περίεργα γιατί κάτι τέτοια δεν τα συνηθίζω. – «Να βγούμε» – μου απάντησε ωστόσο – «και πού πάμε;» – «Λέω να πάμε σ’ ένα νάιτ κλαμπ, ν’ ακούσουμε την Ρίτα Χαίηγουορθ να τραγουδάει».
«Δεν νομίζω, πως η εν λόγω Ρίτα τραγουδάει σε κέντρο της Αθήνας» παρατήρησε και με κοίταξε περίεργα.
«Ε, τότε» της είπα «δεν έχω δίκιο που δεν βγαίνω απ’ το σπίτι μου;» Και αφού ξεντύθηκα έπεσα για ύπνο.

[ubu]

τιναυτό;

εντιτ: οκ, είδα. το γκουγκλ είναι φίλος μας κλπ.

[landy]

[Weiss]

πάντως για εμάς, που δεν έχουμε διαβάσει ακόμα όλα τα βιβλία του κόσμου όπως εσείς, θα ήταν καλό να βάζετε από πού είναι το απόσπασμα.

[landy]

είναι από το ταξίδι στην άκρη της νύχτας του σελίν

[menumission]

http://books.google.gr/books?id=D9j8...page&q&f=false

Take our moral philosophers, for instance, so serious, loving
their neighbor and all the rest nothing distinguishes them from Christians, except
that they don t preach in churches. What, in your opinion, keeps them from
becoming converted? Respect perhaps, respect for men; yes, human respect.
[...]
No, it s nothing; I m merely shivering a little in this damned humidity. We re
landing anyway. Here we are. After you. But stay a little, I beg you, and walk
home with me. I haven t finished; I must go on. Continuing is what is hard.
[...]
Nonetheless, the censored one was unable to carry on. And I know, cher, whereof
I speak. There was a time when I didn t at any minute have the slightest
idea how I could reach the next one. Yes, one can wage war in this world, ape
love, torture one s fellow man, or merely say evil of one s neighbor while
knitting. But, in certain cases, carrying on, merely continuing, is superhuman. And he was not superhuman, you can take my word for it. He cried aloud his agony and that s why I love him, my friend who died without knowing.
The unfortunate thing is that he left us alone, to carry on, whatever happens,
even when we are lodged in the little-ease, knowing in turn what he knew, but
incapable of doing what he did and of dying like him.

http://www.scribd.com/doc/887992/Albert-Camus-The-Fall

[rudie]

Σπάνια λοιπόν βγαίνω έξω και κάνω αυτό που λένε κοινωνική ζωή. Βέβαια καμμιά φορά μούρχεται μια επιθυμία για διασκέδαση όπως κάποιο βράδυ πρόσφατα που ενώ ήμουν έτοιμος να πέσω για ύπνο, σηκώθηκα, ξυρίστηκα, ντύθηκα τα καλά μου και είπα στη γυναίκα μου – «Βγαίνουμε». Αυτή με κοίταξε περίεργα γιατί κάτι τέτοια δεν τα συνηθίζω. – «Να βγούμε» – μου απάντησε ωστόσο – «και πού πάμε;» – «Λέω να πάμε σ’ ένα νάιτ κλαμπ, ν’ ακούσουμε την Ρίτα Χαίηγουορθ να τραγουδάει».
«Δεν νομίζω, πως η εν λόγω Ρίτα τραγουδάει σε κέντρο της Αθήνας» παρατήρησε και με κοίταξε περίεργα.
«Ε, τότε» της είπα «δεν έχω δίκιο που δεν βγαίνω απ’ το σπίτι μου;» Και αφού ξεντύθηκα έπεσα για ύπνο.

me to pou to diavasa skeftika 'pwpw thimizei nikolaidi' kai tsakistika na dw ti einai. telika einai ontws nikolaidis.

anakalypsa kiena wraio mplogk. de me xalase.

[rat_poison]

Η Γιούθα, ήτις και μετά την τελευταίαν ταύτην συμφοράν έμεινε πιστή τω ηκρωτηριασμένω συζύγω, επειράτο παντοιοτρόπως ν’ ανακουφίση τας θλίψεις του. Οσάκις εξυπνών την νύκτα προσήλονεν εις αυτήν μετά ματαίου πόθου τον ένα απομείναντα οφθαλμόν και έκλαιε την στέρησιν των τέκνων του και των πρώην ηδονών, ησπάζετο αυτόν λέγουσα, «Καθ’ ημέραν ανάπτω λαμπάδα προ της εικόνος» του Αγ. Πατέρνου. Ίσως ο προστάτης ούτος της ευτεκνίας εφεύρη θαύμα τι, ίνα απολαύσωμεν και πάλιν τέκνα».
Η ευχή αύτη της καλής Γιούθας επληρώθη μετ’ ου πολύ· ουχί φευ! διά θαύματος του αγίου Πατέρνου, αλλ’ υπό δύο τοξοτών του κόμητος της Ερφούρτης. Οι κακότροποι ούτοι συναντήσαντες αυτήν παρά την όχθην της Φούλδας απλόνουσαν εις τον ήλιον τον χιτώνα του ανδρός της, όστις μη έχων άλλον εκρύπτετο ως ο Οδυσσεύς υπό σωρόν ξηρών φύλλων, περιμένων να ξηρανθή ο πλυθείς, ήπλωσαν κακείνην επί της χλόης και διά της βίας τη υπενθύμισαν τον αληθή επί της γης προορισμόν της γυναικός.

Πάπισσα Ιωάννα - Εμμανουήλ Ροΐδης

Ρε πούστη μου πόσο ΦΟΒΕΡΟΣ είναι ο Ροΐδης, είναι ο μόνος που κάνει την τερατογένεση που λέγεται καθαρεύουσα να διαβάζεται ευχάριστα κ με χιούμορ.

[Harbinger of Death]

Μικρή βιβλιογραφία όμως, ο μαλάκας. Ποιος του είπε να ξοδεύει το χρόνο του αντί να γράφει;

[tamagothi]

Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή
Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή
Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή
Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή
Θα βρείτε μου περιμένει μέσω Άνοιξη και το καλοκαίρι
Θα βρείτε μου περιμένει να περιμένει για την πτώση
Θα βρείτε μου περιμένει τα μήλα που επρόκειτο riped
Θα βρείτε μου τους περιμένουν να πέσουν
Θα με βρείτε από τις τράπεζες των τεσσάρων ποταμών
Θα με βρείτε στην πηγή της συνείδησης
Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή
Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή
Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή
Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή

- Einstürzende Neubauten, The Garden [systran edition]