Τις περιόδους που δουλεύω, κατά κύριο λόγο δε μου τη δίνει η δουλειά αυτή καθαυτή, αλλά το γεγονός ότι δεν έχω όρεξη για τίποτα άλλο όταν γυρίσω σπίτι πέρα από το να ξεραθώ στον ύπνο.
Επίσης, πιστεύω πως αν ποτέ δούλευα πάνω στο αντικείμενο που μου αρέσει, αυτό θα γινόταν ανιαρό και θα έπαυε να μου αρέσει.
It is known.
υπάρχει κάτι τόσο κακό στο να είναι κάποιος τεμπέλης?και ανώριμος?για εξηγείστε μας εσείς δουλευταράδες.....
Barry Prudom-He's Public Enemy No1.
Πράγματι, ο καιρός ήτο θαυμάσιος. Ένας καιρός ηδονικός και, όπως λέγουν, θείος. Ο ήλιος έλαμπε καταυγάζων και θερμαίνων τα πάντα – τον ουρανόν, την θάλασσαν, το υπερωκεάνειον, τους επιβάτας. Όλοι σχεδόν ήσαν χαρούμενοι.
Ώχου. Τι είπε μωρέ. Όλοι με τις μάνες και τα σπίτια.
εγώ όταν έβαλα στο μηχανογραφικό "παιδαγωγικό" το έβαλα τυχαία, γιατί το είχε βάλει ένας φίλος στο φροντιστήριο και από τα υπόλοιπα ΑΕΙ που είχα βάλει εγώ αυτό είχε τη χαμηλότερη βάση (14,κάτι το 2001), οπότε όχι, στα 18 μου δεν ήξερα τι ήθελα. στην πορεία αγάπησα αυτή τη δουλειά και νομίζω ότι την κάνω καλά, τα περσινά πιτσιρίκια που με έπαιρναν τηλέφωνο το καλοκαίρι για να μάθουν που θα είμαι φέτος και το αμπαλαέα που έκαναν στον αγιασμό όταν ο διευθυντής ανακοίνωσε τον δάσκαλο που θα έχει κάθε τάξη μου δίνουν λίγη αυτοπεποίθηση.
φοβάμαι λίγο μήπως κάποια στιγμή με κάποιο τρόπο γίνω σαν τους σημερινούς 40ρηδες+ δασκάλους/ες που κουράζονται και θεωρούν χώσιμο το να φύγουν 12:25 αντί για 11:30, ή που διαλέγουν την τάξη που θα πάρουν με βάση το ποιο τμήμα έχει τα λιγότερα παιδιά ή που από τα 40 τους μιλάνε για το πότε θα βγουν στη σύνταξη και πόσα λεφτά θα παίρνουν τότε. εγώ θα ήθελα στα 40 μου να μπαίνω στο γραφείο, να έχω στο mp3 το καινούριο (τότε) maiden και να σκέφτομαι πότε θα τα παρατήσουν οι κωλόγεροι.
καφές με φίλο, βαρεμάρα, και πέφτει η κλασική ερώτηση: αν με κάποιον τρόπο εξασφάλιζες ότι για την υπόλοιπη ζωή σου θα πηγαίνεις στην τράπεζα και θα τραβάς από τον μαγικό λογαριασμό σου 1500ευρώ το μήνα, θα συνέχιζες να κάνεις τη δουλειά που κάνεις τώρα ή θα κυνηγούσες κάτι άλλο;
απάντησα ότι θα το συνέχιζα, και δεν το σκέφτηκα και πολύ, άρα προς το παρόν νομίζω ότι είμαι καλά.
these walls built to stand come-what-may
lie shattered in the ashes.