Εχω τον εξής προβληματισμό.

Σκέφτομαι ποσος καιρος εχει περάσει απο τοτε που:
-Ακουγα ενα αλμπουμ ξαπλωμενος στο κρεβατι μου, χωρίς να κάνω τιποτα αλλο (πραγματικά τιποτα αλλο, ούτε να ξύνω τη μύτη μου)
-Ήξερα όλη την κασέτα απ'έξω κι ανακατωτα.
-Δεν κοιμόμουν πριν τελειώσει ο δισκος.

και τρομάζω. Πανε χρόνια απο τότε που τα κανα αυτα.

Τώρα:
-Στάνταρ θα κάνω κατι άλλο.
-Δεν θα ξανανιώσω τη χαρα να κρατήσω το παχυ μπούκλετ με τους στίχους και να τους σιγοτραγουδω
-Δε θα ξέρω το αλμπουμ απ'εξω.
-Αμα προσπαθήσω να το μάθω απ'έξω θα μείνω πολύ πίσω στις εξελίξεις. *


δε θέλω να επεκταθώ στους λόγους που συμβαίνουν αυτα. Λίγο πολύ ειναι γνωστοί. Θέλω πιο πολύ να μάθω αν το παθαίνουν αρκετοι απο μας, και τελικά τι σημαίνει αυτό για τη φράση "ακουω μουσική". Την εκφυλίζει? Ναι ή ου?


*Πιστεύω (μικρότερος πολύ περισσότερο) ότι το να ασχολούμαι με παλαιολιθικές μπαντες θα με κρατήσει πισω. Και εξηγουμαι. Δε θεωρούσα επείγον να ανακαλύψω δισκογραφία Deep Purple (ας πουμε) γιατι ειναι all time classic και θα τη βρεις και το 2205 σε οποιοδήποτε δισκάδικο. Θεωρουσα (και ψιλοθεωρω) οτι πρεπει να τρέχω με τις εξείξεις γιατι μέσα απο το χείμαρρο κυκλοφοριών μπορει να χασεις τα καλα αλμπουμς.


Λοιπόν για πείτε ποσος καιρός πάει που ακούσατε μ'αυτον τον τρόπο μουσική κι αν τον πεθυμήσατε.Μπορει να φαινεται αχρηστο τοπικ αλλα τουλαχιστον ειναι ρομαντικούλι