1. Κρίμα να μην είσαι εδώ
2. Οι ανάσες των λύκων
3. Οι παλιάτσοι
4. Θα 'ρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα
5. Ο κόσμος μου θυμίζει
6. Η πλημμυρα
7. Σε ένα ανοιξιάτικο λειβάδι
8. Κάθε τρελό παιδί
9. Ποιός καίγεται απόψε


Minos EMI (4/2005)



"Τον εαυτό σου δικαστή αν θεωρείς
και δε σου πάει να συγχωρείς των αλλονών τα λάθη
κατέβα λίγο χαμηλά και θα τους δείς
πως περπατάν και πως σκοντάφτουν οι παλιάτσοι

Στον ουρανό αν δεν μπορείς να κοιμηθείς
μα ούτε αντέχεις τον ιδρώτα και τη λάσπη
ανέβα ακόμα πιο ψηλά μπας και τους δεις
πως ονειρεύονται στα σύννεφα οι παλιάτσοι

Αν καμαρώνεις απ' το κέντρο της γιορτής
και σ'ενοχλουν όσοι ξεβράστηκαν στην άκρη
είσαι για κλάματα, ποτέ σου δε θα δεις
πως ζουν και πως πεθαίνουν οι παλιάτσοι"


Μία κακόηχη φωνή, ένα τσέλο που ασθενεί, ελάχιστες ηλεκτρονικές καλοπροαίρετες παρεμβάσεις, γνήσια ποίηση του δρόμου (από έναν μαιτρ του είδους). Άυτα είναι τα συστατικά του πονήματος των 2 κυρίων που φιγουράρουν στη κορυφή του thread αυτού. Οι Χρήστος Χαρμπίλας, Τίτος Καργιωτάκης (γνωστοί απο την μακροχρόνια συνεργασία τους με τα γνωστά groups της Θεσσαλονίκης) και Coti K. (επί χρόνια αρωγός των στέρεο νόβα) προσπαθούν να προσθέσουν κι αυτοί το στίγμα τους (εντελώς καλοπροαίρετα όπως προαναφέρθηκε), άλλα το τσέλο του κυρίου Βελιώτη μάλλον δεν έχει και μεγάλη ανάγκη απο βοήθεια.

Το album αυτό είναι πολύ πιο μελωδικό απ' όσο μπόρει να νομίζει κάποιος. Μπορεί να είναι "πειραματικό", "avant-garde", περίεργο, αλλά πάνω απ' όλα έχει τραγούδια με ουσία και νόημα ύπαρξης. Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ελιτίστικη/ψευτοψαγμένη άσκηση, ούτε είναι ο θρίαμβος της εσωτερικότητας του δημιουργού, παρόλο που είναι παραπάνω απο πρόφανες ότι όλοι οι συντελεστές βγάζουν με ειλικρίνεια τα εσώψυχα τους. Δεν υπάρχει κάτι το επιτηδευμένο εδώ.
Η ερμηνεία του Αγγελάκα - άλλοτε υποτονική και πικραμένη,άλλοτε ήπια οργισμένη και άλλοτε ειρωνική - πιο ώριμη και πιο στρογγυλεμένη από ποτέ αγγίζει επίπεδα "υπέροχου τίποτα" κουβαλώντας μια αδιόρατη κούραση. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά, οι ενορχηστρώσεις όσο πρέπει μινιμαλιστικές και το κλίμα αρκετά μουχλιασμένο, όσο χρειάζεται για να αφήνει να περνάνε που και που και κάποιες ακτίνες χαράς. Μέσα σε όλα αυτά ο Αγγελάκας βρίσκει τον χρόνο και τον χώρο να χώσει και ενά φόρο τιμής σε νεανικούς (?) του ήρωες, διασκευάζοντας (με όλη την έννοια της λέξης) Βαμβακάρη (η πλημμυρα - το γνωστο μας "με παράσυρε το ρέμα") και Χατζιδάκι (κάθε τρελό παιδί), με άκρως ενδιαφέροντα αποτελέσματα.

Νομίζω ότι πρέπει να ξανατονίσω πως το album ΔΕΝ είναι "για λίγους". Πιθανότατα στον μέσο ακροατή να ακούγεται "κάπως" (τουλάχιστον με την πρώτη ακρόαση), αλλά δόξα να χει ο Γιαραμπής, όσοι γράφουμε εδώ μέσα έχουμε και κανά-δυο ακούσματα παραπάνω, έτσι ώστε να μην απορρίπτουμε σαν "περίεργο" οτιδήποτε δε μοιάζει με Βανδή ή Τρύπες. Σχετικά μ' αυτό με εξέπληξε η δήλωση του μπουτσεράκου στο thread για το live. Τέσπα.



"Ποιός καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;"