Μετά από μια πρώτη ματιά είδα οτι δεν παίζει θρεντ για τον δίσκο, οπότε ας πούμε εδώ δυο λόγια. Ήταν μόλις την περασμένη Παρασκευή όταν με αφορμή ένα κομμάτι τους που έπαιξα στην εκπομπή, εξηγούσα στον Κασερίνο οτι σε αντίθεση με άλλους, δεν έχω φάει κανένα ιδιαίτερο κόλλημα με το νεο Witchcraft. Και ήταν αλήθεια. Όχι επειδή δε μου άρεσε, αλλά επειδή από τότε που έσκασε μύτη όλο έλεγα να το ακούσω κι όλο το άφηνα στην άκρη. Μέσα σε όλα αυτά είχα ακούσει οτι έχει αλλάξει πολύ ο ήχος τους, και περίμενα να έχουν γίνει τίποτα "έντεχνοι" κι αυτοί. Εδώ και μερικές μέρες όμως πράγματι πλέον έχω φάει μέγιστο σκάλωμα με την πάρτη τους. Όντως έχει φύγει η πηχτή γαμηστερή Σαμπαθοντουμίλα των πρώτων δίσκων, και η παραγωγή πια είναι γυαλισμένη. Ωστοσο μιλάμε πια για κάτι "πλαστικό"; Κοιτώντας τα νέα κομμάτια, προσωπικά δε νομίζω. Σε αντίθεση με ότι φοβόμουνα δεν έχει χαθεί η "γκρούβα". Ούτε η "heavy rock" φάση της μπάντας. Απλά έπαψε να συγγενεύει με το doom, κι άρχισε να κοιτάει προς γκρουβάτο 70s progressive rock. Αλλά και πάλι, δεν είναι progressive. Έχει ένα σωρό πράγματα μέσα. Και Kyuss και Tool και γκρουβιές και σαουδερνίλες και hard rock. Kι όλα αυτά τρομερά δεμένα κι ευχάριστα στο αυτί. Φαντάζομαι οτι πολύς κόσμος θα ξενέρωσε στην είδηση της αλλαγής του ήχου της μπάντας (ειδικά όταν αυτή συνοδεύεται έστω και συγκυριακά με την ένταξη της μπάντας στην Nuclear Blast). Και μεταξύ μας, είναι λογικό από μιά πλευρά, γιατί τέτοιες αλλαγές σπάνια βγαίνουν εμπνευσμένες. Ωστόσο εδώ αν εστιάσει κανείς στο περιέχομενο του δίσκου άσχετα από το πως λένε την μπάντα και ποια ήταν, δύσκολα θα απογοητευτεί. Μιλάμε για πραγματικά δουλεμένο δίσκο που κατεβαίνει μονοκοπανιά, χωρίς όμως να είναι "τσιχλοφουσκέ" ή τιποτα τέτοιο. Ίσως η μοναδική ένστασή μου να είναι η πολύ καθαρή και σύγχρονη παραγωγή η οποία όμως δεν αρκεί για να σου χαλάσει τη συνολική εικόνα του δίσκου. Προσωπικά highlights "Flag of Fate", η υπερ-θεϊκή κομματάρα "An Alternative to Freedom" και το σημείο που ξεκινάνε τα εντελώς μεστά "fuck" του Pelander στο "Democracy". Γενικά όμως μιλάμε για δίσκο που έχει κάτι πολύ όμορφο να πει σε κάθε τραγούδι του.