Στο τόπικ που μόλις άνοιξες φίλε ηαρίτη γράφουμε για διάφορα κολλήματα που έχουν/είχαν (ζωή σε λόγου μας) οι αγαπημένοι μας παππούδες/γιαγιάδες. Είτε απόψεις ("θα έρθει ο Βασιλιάς ξανά"), είτε συνήθειες, είτε ό,τι άλλο θέλεις.

Για παράδειγμα, ο δικός μου ο παππούς που πολύ τον αγαπούσα δε μπορούσε με τίποτα να δεχτεί ότι σε άλλες χώρες η ώρα είναι διαφορετική απότι εδώ.

Το οποίο δε θα είχε καμία πρακτική σημασία αν δεν είχε το άχτι να ταξιδέψει στο εξωτερικό πριν πεθάνει (και καλά έκανε). Οπότε, κάποια στιγμή που ο αδερφός μου σπούδαζε στα ξένα, τον πήρε η μάνα μου και πήγαν στο Μπράιτον για μια βδομάδα, την οποία βδομάδα ακόμα θυμάται και περιγράφει σαν "κόλαση" ο αδερφός μου γιατί ο παππούς αρνούταν να αλλάξει το ρολόι του με την τοπική ώρα ("τι βλακείες είναι αυτές, πώς αλλάζει δηλαδή η ώρα; "). Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τρώνε μεσημεριανό ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ στις 10 το πρωί, οι συγκάτοικοι να χέζονται πάνω τους γιατί ξυπνούσαν για τουαλέτα στις 4 το πρωί και έβλεπαν μια σκιά να κυκλοφορεί στο σπίτι, ενώ λίγο αργότερα οι σκιές γίνονταν 2 γιατί ξυπνούσε και η μάνα μου για να προλάβει να έχει έτοιμο φαγητό στις 10. Και εννοείται ότι το απογευματάκι επικρατούσε αναγκαστικά ησυχία στο σπίτι γιατί είχε πέσει για ύπνο ο παππούς.

Η γιαγιά μου από την άλλη πέρασε τα (πολλά) τελευταία χρόνια της ζωής της με τη βεβαιότητα ότι σε λίγους μήνες θα πεθάνει. Τη θυμάμαι πολλές φορές να με πηγαίνει στο σχολείο στην πρώτη δημοτικού και να μου λέει "του χρόνου δε θα είμαι εγώ εδώ να σε πηγαίνω" και να βάζει τα κλάμματα. Και γενικά κάθε συνάντηση με τη γιαγιά μου είχε τη συγκίνηση του τελικού αποχωρισμού. Για την ιστορία, να αναφερθεί ότι αυτό κράτησε 25 χρόνια, μέχρι πρόπερσι που η γιαγιά μας άφησε σε ηλικία 98 ετών σύμφωνα με την ταυτότητα, 101 για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις.

Πείτε και εσείς.