The Pasi Koskinen appreciation thread.

[osbournes]

einai theos, leme

[Ra Pariah]

Πέφτει λιώσιμο σε Tuonela σήμερα. Και συνειδητοποιώ σιγά-σιγά ότι ίσως είναι και Ο δίσκος που έφερε τη μόδα του 70's στο metal. Δεν είναι μόνο τα πλήκτρα και το φλάουτο στο "Rusty Moon". Είναι και οι κιθάρες καθώς και πλήθος φωνητιικών γραμμών κ.ο.κ. Με την εξαίρεση της 90's περιόδου των Spiritual Beggars, για την οποία δεν μπορώ να μιλήσω καθότι έχω πλήρη άγνοια, κατά τ' άλλα οι φίλοι μας οι Amorphis πρέπει να ήταν αυτοί που έκαναν στροφή στη μελωδία, την ώρα που όλοι οι άλλοι ασχολούνταν με το millennium, τη νέα εποχή των υπολογιστών, δυστοπικές εκδοχές της καθημερινότητας, την (ντεμέκ) industrial αισθητική, τα πλήκτρα στο black metal και πάει λέγοντας. Kudos, λοιπόν.

[sfinotouvlaki]

κατά τ' άλλα οι φίλοι μας οι Amorphis πρέπει να ήταν αυτοί που έκαναν στροφή στη μελωδία

Tiamat, Opeth, Edge of Sanity, Therion, Lake of Tears, In the Woods?

[Leech]

Η φάση "70ς στο 90ς μέταλ" είναι:
Cathedral -> Down -> Spiritual Beggars - > Amorphis .
Μην ξεχνάς όμως πως η 60ς-70ς κληρονομιά τότε ήταν στα φόρτε της μέσα από άλλες σκηνές (indie και stoner πχ είχαν ήδη φτάσει ως το μέηνστριμ, φυσικά δεν ήταν οι μόνες), οπότε μέσα στην 90ς νοοτροπία "metal εσωστρέφεια / περιχαράκωση / μάντρωμα" ήταν δύσκολο να γίνει αποδεκτή μια μπάντα που ξέφευγε απ'το μαντρί. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι 4 μπάντες είχαν έστω μέλη με metal ένσημα. Δεν υπήρχε περίπτωση στα 90ς να σκάσει μύτη μπάντα με βιντάζ αισθητική απ'το πουθενά και να γίνει αποδεκτή.

Εδιτ. Και το πρώτο Down προφανώς, το οποίο είναι ίδια περίπτωση

[Ra Pariah]

Sfinotouvlaki, ο Leech καλά κατάλαβε ότι το κέντρο βάρους πέφτει στη 70ίλα του πράγματος κι όχι στη μελωδία. Η μελωδία ποτέ δεν σταμάτησε εξάλλου (βλ. Sieges Even, όσα αναφέρεις, και πάει λέγοντας).

Leech, προσωπικά στα δύο πρώτα Cathedral δεν ακούω και κάποια φοβερή 70ίλα (αφήνω στην απ' έξω το image). Εντάξει, από τη μία δεν μπορούμε να βγάλουμε τον χάρακα να μετρήσουμε τις επιρροές ή/και επιδράσεις, από την άλλη στο "Tuonela" δεν ακούμε (μόνον) την τυπική DOOM-ο-70ίλα της σκηνής του Maryland, της Αγγλίας, της Σουηδίας κ.ά. (αυτό που ονομάστηκε σοφά sabbath-ίλα με λίγα λόγια). Το "Tuonela" πάει ένα βήμα παραπερα. Έτσι, σαν από καπρίτσιο μερικών μουσικών, προοιωνίζεται όλο αυτό το απίστευτο hype με τα αμούστακα σουηδάκια με τα πανάκριβα μπουφάν & παντελόνια που παίζουν σε φάααση Blue Cheer, Bang κ.λπ. Ταυτόχρονα όμως δείχνει χαρακτήρα στο songwriting (έχοντας κρύψει πολύ καλά τις όποιες επιρροές του), αποφεύγοντας με αυτόν τον τρόπο κραυγαλέες περιπτώσεις μιμητισμού. Κι εκεί ακριβώς είναι που κερδίζει τον ακροατή.

Σχετικά με Spiritual Beggars, δεν έχω ασχοληθεί. Όσον αφορά τους Down, όμως, επίτρεψέ μου να έχω γνώμη: τρώνε εντυπωσιακά κοψίματα από οποιαδήποτε σοβαρή αμερικανική DOOM metal μπάντα, απ' τους Vitus θες, απ' τους Pentragram, απ' τους Iron Man, απ' τους Unorthodox; Τόσο σε θέματα 70ίλας όσο και 80ίλας όσο και 90ίλας κ.ο.κ. Κατάλαβες ότι μάλλον διαφωνώ, με μια κουβέντα.

[Leech]

Ναι δε διαφωνώ ότι τρώει φάπες από όλους αυτούς, περισσότερο λόγω αντίκτυπου συνολικού πάνω στη μέταλ το ανέφερα, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, είναι καλύτερο να μην ανοιχτούμε στο αμερικάνικο 90ς μέταλ γιατί θα χαώσει το πράμα.

Το πόιντ μου είναι: Στη μετα-painkiller εποχή δεν υπήρχε χώρος για πολλά-πολλά. Είχαμε μέταλ περιχαρακωμένο, κομπρεσαρισμένο και τριγκαρισμένο, εσωστρεφές. Μέσα σε αυτά τα πλάισια και σε αυτό το μαντρί, μίλησε δειλά-δειλά αρχικά ο Lee Dorian για 70ς και παντελόνια καμπάνες. Μετά από 2-3 χρόνια λίγο πιο θαρραλέα ο σιχAmott () και στο τέλος της δεκαετίας εντελώς απελευθερωμένα και ανερυθρίαστα πια οι Amorphis.

Προσωπικά τους Amorphis τους λάτρευα στην εφηβεία μου, σήμερα πχ δεν μπορώ πια να ακούσω το Tales from the Thousand Lakes αλλά το Tuonela το έχω ακόμα πάρα πολύ ψηλά. ΩΡΑΙΟ μέταλ ρε παιδί μου. Και το artwork του Tuonela επίσης από αισθητικής άποψης το έχω ακόμα πολύ ψηλά (όταν βγήκε ήμουν πρωτοετής στο ΙΕΚ γραφιστικής και είχα πάθει ένα μίνι σοκ όταν το είδα), ως το ιδανικό παράδειγμα "τόσο φότοσοπ όσο χρειάζεται". Καμία σχέση με το καρακιτσαριό του late 90s metal.

Με μια κουβέντα, Tuonela = Το metal που θέλουμε.

[atom_smasher]

Trouble.

[sfinotouvlaki]

Sfinotouvlaki, ο Leech καλά κατάλαβε ότι το κέντρο βάρους πέφτει στη 70ίλα του πράγματος κι όχι στη μελωδία. Η μελωδία ποτέ δεν σταμάτησε εξάλλου (βλ. Sieges Even, όσα αναφέρεις, και πάει λέγοντας).

Ε, βασικά τις μπάντες που έβαλα τις έβαλα ως μπάντες που πιάνουν και τα δυο σκέλη. Άλλωστε, το "Tuonela" μπροστά στο "Crimson" (βλ. Edge of Sanity) είναι σαν ακουστικός δίσκος. Τους Edge of Sanity, δηλαδή, δεν τους έβαλα απλώς ως παράδειγμα μελωδικής μπάντας, αλλά ως παράδειγμα μπάντας που έκανε μεν στροφή προς μελωδία, αλλά μέσω 70ς επιρροών και επειδή ανάφερες για πλήκτρα στο black metal κ.λπ. Αν ήταν να μείνω μόνο σε μελωδικές μπάντες που έβαλαν 70ς στο metal τους, θα έλεγα κατευθείαν τους Metallica και τους Anathema Μη ξεχνάμε πως αρκετά σημεία του "Tuonela" είναι καραμπάμ Metallica!

Το "A Crimson Cosmos" των Lake of Tears, επίσης, είναι αρκετά κοντά σε ύφος στο Tuonela. Τουλάχιστον κοντύτερα απ' όλα τα υπόλοιπα εδώ και βγήκε κανά δυο χρόνια πιο μπροστά. Εν τέλει, νομίζω ότι το κέντρο βάρους δεν πέφτει στη 70ίλα έτσι γενικά κι αόριστα, αλλά στο "κάτι σαν Sabbath". Στην τελική, όσο 70ς είναι οι Sabbath, άλλο τόσο είναι οι Yes, οι Rush, οι ELP και οι Purple.

[Ra Pariah]

Προφανώς οι Trouble συγκαταλέγονται και αυτοί στις αμερικανικές doom metal μπάντες της πρώτης γραμμής.

Η λέξη «ανερυθρίαστα» του Leech αποτυπώνει την αλήθεια: Ακόμη και η φωτογραφία μες στο booklet αποπνέει μια 70's «χαλαρότητα», η οποία παρόλα αυτά ουδόλως ενοχλεί ως δηθενιά, από τη στιγμή που υπάρχει το πλούσιο (και πρωτότυπο για την εποχή) μουσικό υπόβαθρο του δίσκου.

Edit: Sfinotouvlaki, δεν τα έχω λιώσει όλα όσα αναφέρεις, αλλά μια γενική ιδέα την έχω. Π.χ. στους Therion τα 70's στοιχεία νομίζω ότι είναι πενιχρά. Στα δύο πρώτα In the Woods που 'χω ακούσει, τα αγαπημένα μου μέρη είναι τα μη 70's. Οι Opeth μπαίνουν αβασάνιστα στην κατηγορία Down. Tiamat λατρείες, αλλά δεν είχαν να παρουσιάσουν το «πακέτο» του "Tuonela" (βέβαια να πω εδώ ότι το "Wild Honey" ποτέ δεν το είχα αυθεντικό). Τα άλλα δύο σουηδικά σχήματα δεν τα γνωρίζω τόσο καλά. Ωστόσο, με έψησε να ακούσω το Lake of Tears, που ανέφερες. Τα Metallica στοιχεία του "Tuonela" δεν τα ακούω, αλλά κάτι θα ξέρεις για να είσαι τόσο σίγουρος...

[sfinotouvlaki]

Ra, για τους Therion συμφωνώ εν μέρει, γιατί ο Johnsson, σε αντίθεση με άλλους μεταλλάδες που ίσως παίρνουν φολκ και κλασικά στοιχεία μέσα από το Progressive Rock των 70ς, πιθανότατα είναι επηρεασμένος απευθείας από αυτά τα είδη. Στο μυαλό μου είχα το "Vovin" πάντως, όπου, αρκετά ανατολίτικα στοιχεία, δεν μου ακουγόντουσαν τόσο τρομαχτικά διαφορετικά από αυτά που έκανε ο Blackmore ας πούμε, με πιο rock ήχο προφανώς. Και είμαι σίγουρος ότι είχα διαβάσει κάπου από τον ίδιο ότι είναι επηρεασμένος από τους Scorpions των 70ς - συγκεκριμένα από το παίξιμο του Roth. Τέσπα, εννοείται ότι έκανα την αναφορά όχι γιατί όλοι αυτοί μου αρέσουν λιγότερο ή περισσότερο από το "Tuonela", αλλά πάνω στο θέμα της μόδας των 70ς που ίσως ήρθε στο Metal από αυτόν τον δίσκο (εκτός αν εννοείς κάποιο πολύ συγκεκριμένο ύφος, όπου δεν μπορώ να πω κάτι, ίσως ισχύει). Αυτό απλώς δεν το βλέπω - και η γενικότερη άποψή μου, από τη λίγη ενασχόληση που έχω, είναι πως πιθανότατα δεν υπάρχει μια πηγή, αλλά μάλλον πολλές παράλληλες. Ούτε βλέπω κάποιο σημείο στο οποίο εκτινάχθηκε η μόδα. Μου φαίνεται αρκετά πιο σταδιακό και ισορροπημένο το όλο πράγμα, αλλά, όπως είπα πριν, βλέποντας τόσο τα 70ς πιο ολοκληρωμένα (χωρίς να εστιάζω αποκλειστικά σε κάποιο συγκεκριμένο ύφος της περιόδου) όσο και το φάσμα του 90ς Metal. Τέσπα, αυτά!

Spoiler

[Ra Pariah]

Κατ' αρχάς, οι Therion έχουν διασκευάσει Scorpions, οπότε θυμάσαι μια χαρά. Απλώς το ρομαντικό/κλασικό στοιχείο είναι το κυρίαρχο, πιστεύω. Πέραν του Vovin, πάντως, έχουν πειρατιστεί τόσο στο Theli όσο και στο Deggial με παρόμοια στυλ.

και η γενικότερη άποψή μου, από τη λίγη ενασχόληση που έχω, είναι πως πιθανότατα δεν υπάρχει μια πηγή, αλλά μάλλον πολλές παράλληλες. Ούτε βλέπω κάποιο σημείο στο οποίο εκτινάχθηκε η μόδα.

Στην πρώτη πρόταση συμφωνώ απόλυτα. Η μαρμίτα του underground έφερνε σιγά σιγά στην επιφάνεια παρόμοια παιξίματα κι επιρροές, απ' όλα τα μήκη και τα πλάτη κι απ' όλες τις σκηνές (σχεδόν). Κι εκεί ακριβώς έγκειται η ομορφιά του όλου πράγματος, όταν δηλαδή η όποια καλλιτεχνική απόπειρα μίμησης γίνεται αβίαστα, χωρίς να κρίνεται από αυτό ο μισθός σου, η φήμη σου, η δυναμική της επόμενης περιοδείας κ.ο.κ. Ακριβώς το αντίθετο, εν ολίγοις, από την τυρίλα που αντικρίζει κανείς σήμερα σε μπάντες της πρώτης γραμμής μεγάλων εταιρειών...

Σχετικά με το πότε το 70's στοιχείο έγινε μόδα, μου έρχονται αμυδρά στο μυαλό δύο παραδείγματα: των Witchcraft και των Wolfmother. Οι πρώτοι είναι μια αρκετά εμπνευσμένη περίπτωση μπάντας, όχι ακριβώς της αρεσκείας μου, αλλά έχω ακούσει αρκετά τα πρώτα δισκία, οι δεύτεροι μου φαίνονταν δημιούργημα εταιρειών και πάει λέγοντας. Θυμάμαι απλά ότι σε κάτι συνεντεύξεις έπλεκαν ακούραστα το εγκώμιο των Zeps. Ε, χέσε μας! Κάπου στο β' μισό των 00's, λοιπόν, πρέπει να διογκώθηκε το πράγμα (σε σχέση πάντα με το 70's).

ΥΓ.: το περιεχόμενο του spoiler έχει μπει στη λίστα των προς ακρόαση!