Δε νομίζω ότι είναι αναγκαίο για μια ταινία να είναι ρεαλιστική. Παραδείγματος χάρη αυτή η ταινία, η οποία έχει στοιχεία από την κοινωνική πραγματικότητα της αστικής κοινωνίας στη σημερινή Ελλάδα αλλά τα τραβάει σε υπερβολικό βαθμό. Λειτουργεί κατά βάση ως ένας μεγεθυντικός φακός αυτής της κατάστασης. Έτσι λειτουργεί σε δύο επίπεδα: Ένα στο αρχικό, στο "αστείο", που βλέπουμε τον τελειωμένο χοντρό και τους υπόλοιπους να φωνάζουν χωρίς αιτία και ένα δεύτερο όταν έχεις συνειδητοποιήσει πλέον το τραγικό γεγονός πως στην πραγματικότητα βλέπεις την δικιά σου οικογένεια, παραμορφωμενη μέσα από την κάμερα, έτσι ώστε να φανεί όπως πραγματικά είναι.
Η καλύτερη ελληνική ταινία έβερ δεν ξέρω άμα είναι. Από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών σίγουρα είναι. Δυναμίτης.