The Meteors - 19/03/04 - Club 22
Χωρίς να είμαι φανατική («με την κλασσική έννοια»©) του rockabilly ή του psychobilly ή του οποιουδήποτε billy, οι Meteors, μαζί με τους Demented Are Go και τους Nekromantix, είναι από τα συγκροτήματα που γουστάρω και χάρηκα που έτυχε και ήρθαν σε περίοδο που βρίσκομαι στην Αθήνα, οπότε έσπευσα με χαρά να δώσω τα 20 ευρώ.
Ώρα προσέλευσης 8, εμείς φτάσαμε γύρω στις 8:30 και το σαπόρτ, οι Έλληνες The Rockets βγήκαν κατά τις 9:15 αν δε με απατά η μνήμη μου. Οι Rockets, χωρίς να τους έχω ακούσει πριν το live, μου φάνηκαν ένα τυπικό μα αξιοπρεπές ροκαμπίλι γκρουπ. Ο κόσμος είχε σχετικά καλή ανταπόκριση, κάποιοι φαν(μπροστά-μπροστά χόρεψαν αρκετά, αλλά ήταν φανερό ότι όλοι περίμεναν να περάσει η ώρα και να βγουν στη σκηνή οι Meteors.
Στις 10:18 ακριβώς, αφού περιμέναμε μόνο γύρω στο δεκάλεπτο, άναψαν τα φώτα της σκηνής και έσκασαν μύτη τα μπαρμπαδάκια, έτοιμα να τα σπάσουν. Και αυτό ακριβώς έκαναν για τα επόμενα 40 περίπου λεπτά, με κομμάτια όπως το I Hate People ή το (αγαπημένο μου) Chainsaw Boogie. Κέφι στα ύψη και από μας και από τους Meteors, ήχος γεμάτος, ζωντανός αν και όχι τόσο καθαρός (γι’αυτό υποπτεύομαι έφταιγαν οι εγκαταστάσεις του Club 22).
Αυτό που μου έκανε κακή εντύπωση ήταν ότι μαζί με τα τρία μέλη της μπάντας, πάνω στη σκηνή, δεξιά κι αριστερά ήταν πέντε-έξι μπράβοι, που τους κουβαλάνε πάντα μαζί τους στις συναυλίες, οι οποίοι βρίσκονταν εκεί για να εμποδίζουν τα (δύο-τρία) άτομα που ανέβαιναν στη σκηνή και έκαναν stage-diving, χωρίς καμία διάθεση να πλησιάσουν το συγκρότημα. Από ένα σημείο και μετά είχε καταντήσει ενοχλητικό να βλέπεις τους φουσκωτούς να περπατάνε πάνω-κάτω στη σκηνή, την ώρα που οι Meteors έπαιζαν και να σπρώχνουν κάτω παιδιά.
Αυτό προφανώς τσάτισε κάποιους, οι οποίοι άρχισαν να σκαρφαλώνουν πάνω επίτηδες και να κουνάνε τον κώλο τους στους μπράβους. Ένας σε κάποια φάση πήγε να πλησιάσει τον μπασίστα αλλά τον κάνανε πίσω εγκαίρως. Μετά από λίγο και ενώ είχαν αρχίσει να παίζουν το Insane, κάποιος άλλος ανεβαίνει πάνω και πλησιάζει τον (τραγουδιστή-κιθαρίστα) Fennech, ο οποίος, χωρίς να σταματήσει να παίζει κιθάρα, του σκάει κλωτσιά, ενώ αμέσως μετά οι βόδιγκαρντ τον αρπάζουν και τον πετάνε πάλι κάτω στον κόσμο. Ο τύπος προφανώς άρχισε να βρίζει και να κάνει χειρονομίες και ο Fennech, παρόλο που είχε μείνει φαινομενικά απαθής στα τεκταινόμενα, σταματάει στη μέση το τραγούδι, πάει στην άκρη της σκηνής κι αρχίζει να βρίζεται με τον θεατή σαν ER user. Οι μπράβοι τον ακολούθησαν και κάνανε πως θέλουν να κατέβουν κάτω να διπλασιάσουν σε φάρδος κάθε οπή στο σώμα όποιου έβριζε το αφεντικό τους, αλλά κρατούσε ο ένας τον άλλο.
Μετά από λίγα λεπτά και αρκετά “fuck you” το συγκρότημα ξεκίνησε πάλι να παίζει, αφού ο Fennech μας ενημέρωσε πως ”If you get on the stage you’re getting kicked off” αλλά και πάλι δεν κατάφερε να συνεχίσει για πολύ, γιατί από κάτω ο εκδιωγμένος φαν και η παρέα του έκαναν χειρονομίες και έβριζαν κι έτσι μετά από κανά δύο προσπάθειες και ένα “Fuck you! Do you wanna hear the song or not?” παράτησαν τα όργανα και σηκώθηκαν κι έφυγαν, λες και δεν ήταν τέσσερα-πέντε άτομα που φώναζαν από κάτω άλλα όλοι οι 800 παρευρισκόμενοι και αυτοί η Βουγιουκλάκη, η Ντενίση και η Ελισσάβετ της Αγγλίας στη νέα τους συνεργασία.
Μετά από κάνα δεκάλεπτο βγήκαν δύο από τους διοργανωτές στο μικρόφωνο και μας παρακάλεσαν εκ μέρους της μπάντας να τους χειροκροτήσουμε για να βγούνε πάλι γιατί και οι ίδιοι δεν ήθελαν να πάνε χαμένα τα λεφτά μας, ήθελαν να βγουν και να τελειώσουν το σετ. Ε αφού τους γιούχαραν λιγάκι, τους χειροκροτήσαμε και μας έκαναν τη μεγάλη αυτή τιμή να βγουν και να συνεχίσουν. Η ατμόσφαιρα όμως είχε κρυώσει, το συναίσθημα είχε χαθεί και η συναυλία ήταν περισσότερο διεκπεραίωση παρά διασκέδαση και για τους Meteors και για μας. Ελπίζω απόψε στη Θεσσαλονίκη τα πράγματα να ήταν καλύτερα.
