Beherit - The Oath of Black Blood



Tracklisting :

1.Intro 00:57
2.Metal Of Death 00:54
3.The Oath Of Black Blood 02:41
4.Grave Desecration 02:02
5.Witchcraft 03:13
6.Goat Worship 01:55
7.Demonomancy 02:22
8.Black Mass Prayer 01:15
9.Beast Of Damnation 04:07
10.Hail Sathanas 01:47
11.Dawn Of Satan's Millennium 04:46

Total playing time 25:59

http://www.spinefarm.fi


Black Metal... Ασχολούμαστε με τη μουσική σαν ολότητα. Σε μια εποχή που οι ταμπέλες που θεσπίζουν όσοι ασχολούνται με τον χώρο καθορίζουν (και όχι διαπλάθουν) τα γούστα του ακροατή, σε μια εποχή που οι διαφορές του mainstream με το underground είναι λιγότερο σαφείς, σε μια εποχή που συλλογικά η μουσική δεν έχει (τελικά) πρωταγωνιστικό ρόλο, το black metal δεν αποτελεί κάποιου μαγικού είδους εξαίρεση. Προς τι ο πρόλογος; Το black metal δεν είναι από τα παλιότερα είδη του metal. Αυτό βέβαια έχει να κάνει και με το πως αντιλαμβάνεται κανείς τις ιδιότητες του και με το πως ιεραρχεί την σημαντικότητα των επιμέρους χαρακτηριστικών του. Χαρακτηριστικό είναι πως δεν υπάρχουν τόσες αντικειμενικότητες, καθώς τα κριτήρια ανά ακροατή διαφέρουν. Και είναι θλιβερό που τις περισσότερες φορές αυτό οδηγεί στο να μένουν στην αφάνεια σπουδαία συγκροτήματα. Κακά τα ψέματα, τα κριτήρια στο black metal δεν είναι καθαρά μουσικά και δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνω αν θα έπρεπε να είναι αλλιώς. Όντας αντισυμβατική μουσική για τις μάζες γίνεται το λάθος να συγχέουμε το black metal με το underground σε όλες του τις προεκτάσεις. Η αλήθεια (νομίζω πως) είναι πως με τη σειρά του, λειτουργεί όπως ακριβώς η υπόλοιπη μουσική βιομηχανία με τη μόνη διάφορα του όλο και μεγαλύτερου περιορισμένου ακροατηρίου. Οι μεγάλες εταιρείες το επιβεβαιώνουν αυτό. Όταν η Osmose επανακυκλοφορεί κλασσικές κυκλοφορίες των Blasphemy, όταν οι Mortuary Drape υπογράφουν στην Avantgarde Music, όταν η Full Moon Productions ξανατυπώνει σε βινύλιο την δουλειά των Conqueror σε μια εποχή που βρίσκουμε t-shirts των Revenge στα Virgin Megastores, αρνούμαι να μιλήσω για underground. Λέτε να γίνεται με τα αγνότερα κίνητρα αυτό; Απλά για να μάθουν οι νεότεροι αυτά τα συγκροτήματα; Η για να δικαιολογήσουν το roster τους, κοτσάροντας σε κάθε δελτίο τύπου και ένα "in the veins of old Blasphemy, Beherit, Necrovore"; Δεν κατηγορώ αυτή τη στάση, καθώς αυτό συμβαίνει παντού, μα παντού (η Relapse πχ, τους Cryptic Slaughter τους επανακυκλοφόρησε επειδή δεν είχε άλλα συγκροτήματα μήπως. Το μόνο μου παράπονο είναι πως αυτό γίνεται για εντελώς συγκεκριμένες δουλειές, εντελώς συγκεκριμένων συγκροτημάτων, που μέσω του cult θα πουλήσουν. Το αποτέλεσμα; Όπως ανέφερερα και πριν, είναι να μένουν στην αφάνεια σπουδαία συγκροτήματα. Μήπως το κουράζω λίγο; Μήπως ακόμα και σήμερα έχουμε (ακόμα και μόνο με το black metal να ασχολούμαστε) άπειρες κυκλοφορίες να ασχολούμαστε; Με τα δικά μου κριτήρια "όχι και τόσο...". Μέσα σε αυτόν τον αχταρμά κυκλοφοριών λοιπόν δεν ξέρω πόσο (ακόμα και αυτό) μας βοηθάει να εντοπίζουμε τις καλές κυκλοφορίες, παλιές ή νέες. Μέσα στο χάος που επικρατεί (black metal) θα πρέπει για μια φορά ακόμα να είμαστε προσεκτικοί στις επιλογές μας, γιατί πολλά λέγονται και γράφονται, αποσκοπώντας αλλού.


Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Η γνωστή Spinefarm επανακυκλοφορεί το ντεμπούτο των Beherit σε ένα λιτό digipack, χωρίς κανένα απολύτως bonus track η κάποιες στοιχειώδεις πληροφορίες. Το εξώφυλλο εδώ είναι έγχρωμο, σε αντίθεση με τις παλιότερες κοπές του δίσκου πράγμα που παραδόξως δεν αλλοιώνει την "Fallen Angel of Doom" αισθητική του. Ο πίνακας του μεγάλου Chris Moyen είναι απλά καταπληκτικός. Το album πρωτοκυκλοφόρησε το 1991 από την Turbo Music και ακολούθησαν αρκετές επανεκδόσεις, επίσημες και μη. Ποίοι ήταν οι Beherit λοιπόν, τι μουσική έπαιζαν και ποιά η επιρροή τους στις επόμενες γενιές; Το black metal τότε άρχιζε να ζει τις ένδοξες μέρες του, και πολλά συγκροτήματα από όλες τις σκηνές κυκλοφόρησαν τις κλασσικότερες των κυκλοφοριών τους εκείνα τα χρόνια. Οι Beherit έγραφαν και έπαιζαν την μουσική τους με βάση την κτηνωδία. Δεν είχαν να κάνουν ούτε με "σοβαρότερες" occult καταστάσεις, ούτε με πολιτικές ιδεολογίες (πουλάει όσο τίποτα σήμερα αυτό), ούτε με ιδιαίτερη τεχνική και εξεζητημένες πατέντες, ούτε τίποτα. Ήξεραν όμως να δημιουργούν αυθεντικά μαύρες ατμόσφαιρες, μέσω της αληθινής κτηνωδίας, βάσει της οποίας έχτιζαν τα τραγούδια τους. Ανατριχιαστικά intros, ξεραμένα riffs και μια φωνή που ουρλιάζει σαν να σε καλεί στην κόλαση. Τα κουλά solos σε ορισμένα τραγούδια, τα σχεδόν death metal φωνητικά (ας μην ξεχνάμε ότι πολλές από τις black metal μπάντες τέτοιου είδους, είχαν μέλη με death metal παρελθόν), το "Grave Desecration" (πόσο πιο κοντά σε ένα "Demoniac"; ), ο ήχος της κιθάρας στην αρχή του "Witchcraft" (ο ορισμός της ανατριχίλας), όλα συστατικά ενός από τους μεγαλύτερους και καθοριστικότερους black metal δίσκους όλων των εποχών. Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι πως σχεδόν από σπόντα κυκλοφόρησε ως full length. Η Turbo Music είχε κάνει το λάθος να δώσει στον Holocausto τα χρήματα της ηχογράφησης του "The Oath of Black Blood", ο οποίος τα ξόδεψε κανονικότατα όλα σε ναρκωτικά. Το "The Oath of Black Blood" είναι στην ουσία το "Demonomancy" demo του '90 καθώς και το "Dawn of Satan's Millennium" 7" EP του '91 σε ένα δίσκο. Θα μπορούσα να γράψω αρκετά ακόμα, αλλά η γενική ιδέα έχει ήδη εκφραστεί παραπάνω. Δεδομένου ότι οι επόμενες 3 δουλειές των Beherit (είτε black metal, είτε dark ambient, είτε οτιδήποτε) είναι πολύ σπάνιες στις μέρες μας, προτείνω την αγορά του ανεπιφύλακτα. Να σημειωθεί ότι σε ορισμένα δισκάδικα κυκλοφορεί ένα cd των Beherit με τίτλο "Werewolf Semen and Blood", που καμία σχέση δεν έχει με το EP των 5 κομματιών του '92. Είναι απλά τα τραγούδια του "Oath" σε bootleg έκδοση, με απαράδεκτο ήχο.

Συνοψίζοντας:
Όσοι έχουν την εν λόγω κυκλοφορία προφανώς ξέρουν περί τίνος πρόκειται και τους αρέσει η όχι, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Για τους υπόλοιπους : Προς θεού, μην το αγνοήσετε επειδή είναι "cult".

Αυτά.