Originally Posted by
eyeamflesch
Μια έννοια που υπάρχει μόνο στις παρελάσεις – μόνο εκεί και πουθενά αλλού κι αν κάποιος διαφωνεί μ'αυτό μπορούμε να βάλουμε στοίχημα τρία ματζούνια κι ένα κατσικίσιο κόπρανο. Τις παρελάσεις αυτές τις βλέπουμε να περνούν πομπώδεις από μπροστά μας καθημερινά από τη στιγμή που γεννιόμεθα μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνουμε και θα γίνουμε λίπασμα το οποίο με τη σειρά του θα γίνει ένα ελκυστικό γαϊδουράγκαθο το οποίο με τη σειρά του θα φαγωθεί από κάποιο κατσικάκι που, σαν κάθε αξιόπιστη μηχανή εσωτερικής καύσης, θα παράγει κόπρανα εφάμιλλα με το ¼ του επάθλου του στοιχήματος που βάλαμε παραπάνω με όποιο δύσπιστο τολμήσει να πει ότι η λογική υπάρχει και πέραν των παρελάσεων.
Από τις πρώτες γνωριμίες με τέτοιου είδους παρελάσεις είναι περίπου τον καιρό που ο άνθρωπος αποκτάει την περίφημη συνειδητότητά του, όταν είναι ακόμα νιόφερτος στο πανηγύρι της ζωής. Για τον άλφα ή βήτα λόγο, σε κάποια φάση θα πει η μητέρα στο παιδί (ίσως επειδή κατουρήθηκε στον ύπνο του ή επειδή έφτυσε τη φρουτόκρεμά του):
“Θα'πρεπε να ντρέπεσαι!”
Το παιδί αρχικά θα σαστίσει: “τι είναι ντλέπεσαι και γιατί θα'πρεπε να το κάνω αυτό μαμάκα;” θα ρωτήσει.
“Ντρέπομαι σημαίνει νιώθω άσχημα γιατί έκανα κάτι κακό”, θα αποκριθεί η μάνα. Φανταστείτε μετά που θα ρωτήσει το παιδί τι σημαίνει η λέξη “κακό” τι πρόκειται ν'ακούσει. Και κάπου εκεί το παιδί θα σκύψει το κεφάλι, κάπου εκεί θα μάθει πως θα πρέπει να'χει την (κοινή) λογική ώστε να κάνει το καλό/σωστό.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνθρωπος μπαίνει σε ένα τρενάκι του τρόμου όπου ή και θα παραμείνει εκεί μέχρι το πέρας της ζωής του πιστεύοντας ακράδαντα στο ένα σωστό, στο ένα καλό, προσπαθώντας να επιβιώσει ψάχνοντάς τα ή, με εντελώς τυχαία και ποικίλα (και ελάχιστα) ερεθίσματα, θα μπορέσει να καταλάβει πως, αντίθετα με την αγάπη που οι Ρασταφάρι ισχυρίζονται πως είναι μία, το καλό και το σωστό δεν είναι ένα μα μπορεί να έχει αμέτρητες πτυχές και εκφάνσεις ανάλογα με την οπτική γωνία του εκάστοτε παρατηρητή και έτσι θα μπορέσει να βγει από το τούνελ του τρόμου, όρθιος και περιχαρής πάνω στο βαγονάκι και να δει ένα νέο φως (όλα αυτά πέρνοντας σα δεδομένο το ότι υπάρχει ένα γενικό καλό και ένα γενικό σωστό. Αλλά, για να το υποθέσουμε αυτό θα πρέπει επίσης να υποθέσουμε πως ο επιβάτης του βαγονιού θα έχει κατασκευάσει το προσωπικό του ψυχικό καλλειδοσκόπιο ώστε να μπορέσει να πορευθεί στις ράγες που θα τον οδηγήσουν στην έξοδο).
Αλλά, το τούνελ είναι μακρύ – η όποια έξοδος, το όποιο φως είναι μακριά. Και τα τέρατα που καραδωκούν, στις εσοχές των τοίχων και πίσω από τις στροφές, για να στείλουν την καρδιά σου στην κούλουρη είναι αμέτρητα. Δάσκαλοι, πολιτικοί, επιστήμονες, “καλλιτέχνες”, δημοσιογράφοι, εργοδότες, αστυνομικοί, δικαστές, κληρικοί, όλοι σημαιοφόροι των παρελάσεων με λάβαρό τους τη λογική, ένα λάβαρο που ανεμίζει αγέρωχα ωθούμενο από τον άνεμο της εξουσίας. Όλοι τους αντιπρόσωποι της ορθοπραξίας, της ασφάλειας μα συνάμα και της προόδου. Χα! Η ασφάλεια συνυφασμένη με την πρόοδο. Που ακούστηκε αυτό (εκτός απο επιστημολογικά συνέδρια) και οι πέτρες δεν έτριξαν από τον αντίλαλο, που ειπώθηκε και τα σύννεφα δεν γκρεμοτσακίστηκαν, που γράφτηκε και το μελάνι δε φουρτούνιασε.
Ασφάλεια = ακινησία / Πρόοδος = κίνηση.
Ασφάλεια + Πρόοδος = Ιμάμ Μπαϊλντί = Ξεφτυσμένη σφουγκαρίστρα = Μολυσμένο ταμπόν = Παπούτσι δίχως σόλα = Ροδάκινο με αγκάθια = Ίσον χωρίς κάτι να το ακολουθεί.