Ανατριχιαστικές στιγμές

[Drumsick]

Λογικό μπορεί να φαίνεται, αλλά δεν είναι απαραίτητα. Δεν είναι, από την άποψη πως για να αποδόσεις είτε μουσικά είτε θεατρικά, ή με όποιον άλλο τρόπο, συναισθήματα απόγνωσης, κατάθλιψης κ.λπ. δεν είναι απαραίτητο να είσαι εκείνη τη στιγμή σε κατάθλιψη, απόγνωση κ.ο.κ. Ούτε είναι η άλλη επιλογή να είσαι σε χαλαρή ή ευδιάθετη κατάσταση. Προφανώς χρειάζεται μόχθος, δουλειά και ικανότητα. Αυτή είναι και η διαφορά του καλλιτέχνη με μένα. Ή του καλλιτέχνη Α που μπορεί να αποδώσει χωρίς να ισοπεδωθεί ψυχολογικά από τον Β που δεν έχει μάθει να το κάνει αυτό. Μάλιστα, πολλές φορές, τέτοιου είδους ταύτιση οδηγεί σε αισθητικά υποδεέστερο αποτέλεσμα. Αν ο συγκεκριμένος κάνει καλά αυτό που κάνει, δεν το ξέρω, αλλά, σε περίπτωση που το κάνει, το να είναι σε μια συγκεκριμένη κατάσταση δεν είναι επαρκές για να το κάνει, χρειάζονται και άλλα πράγματα. Και αυτό που λέω είναι πως, επίσης, δεν είναι και αναγκαίο.

Τον συγκεκριμένο ίσως τον διευκολύνει στην απόδοση, αλλά, από την άλλη, εγώ, ως θεατής, πώς μπορώ να ξέρω ότι δεν θα ήταν ακόμα καλύτερος αν μπορούσε να κρατήσει μια απόσταση; Γι' αυτό λέω ότι, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι σα να έχουμε περάσει από το συμβολικό και την αναπαράσταση στο ακραιφνώς ρεαλιστικό. Στο "βίωμα" (του καλλιτέχνη) καθαυτό, που λες κι εσύ. Το ακραιφνώς ρεαλιστικό φαίνεται να μαγνητίζει (και σιγά-σιγά πρέπει να γίνεται όλο και πιο έντονο, πιο θεαματικό), αφού το βίωμα είναι από μόνο του έντονο. Όταν βλέπω έναν καταθλιπτικό να θέλει να τον καταπιεί η γη, είτε μπορεί να τραγουδήσει είτε όχι, σφίγγομαι, έχω πολύ δυνατά συναισθήματα. Και η πρώτη μου αντίδραση δεν είναι να τον ακούσω να τραγουδάει, αλλά να κάνω κάτι να τον βοηθήσω. Εγώ, ως καταθλιπτικός, αυτό θα ήθελα για μένα.

Και αν για κάποιον που γενικά είναι ισορροπημένος μπορεί να είναι αποδεχτό να μπαίνει σε μια τέτοια κατάσταση για λίγο, ώστε να αποδώσει, για κάποιον που δεν είναι ισορροπημένος, για μένα ΔΕΝ είναι αποδεχτό (για τον λόγο που είπα πριν) και γι' αυτό εν γνώσει μου δεν θα στήριζα κάτι τέτοιο. Αλλ, προφανώς, καθένας έχει τη δική του αντίληψη και τα δικά του κριτήρια.

Σίγουρα, υποθέσεις κάνουμε, αλλά, αν δεν τον έχει βοηθήσει τόσα χρόνια αυτή η "κάθαρση" να απομακρυνθεί από αυτή την κατάσταση, νομίζω είναι αρκετά λογικό να θεωρήσουμε πως πρόκειται μάλλον για φιξάκι (όπως στην περίπτωση του εθισμένου που κι αυτός νιώθει ελαφρύς όταν ενδώσει) παρά για κάθαρση. Στην τελική, κάθαρση σημαίνει απελευθεύρωση από κάτι, όχι διαιώνισή του.

Έχει να κάνει με το πλαίσιο. Για παράδειγμα, είναι διαφορετικό να ταυτιστείς βάζοντας τη μουσική σπίτι σου και άλλο πράγμα είναι αυτό που περιέγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση, όπου πας να δεις έναν καταθληπτικό να αυτοτραματίζεται. Θεωρώ πως στη δεύτερη περίπτωση μπορεί να ταυτιστεί κάποιος μόνο αν αγνοήσει το όλο πλαίσιο και το τι συμβαίνει εκείνη την ώρα. Αυτό τυχαίνει να το θεωρώ λάθος και σύμπτωμα μιας στρεβλής αντίληψης περί τέχνης και ψυχαγωγίας.

Σωστά είναι αυτά που λες στο πρώτο quote, δεν διαφωνώ. Μπορεί να φαίνεται πως τον δικαιολογώ, αλλά στην πραγματικότητα δεν ταιριάζει ούτε στη δική μου αισθητική η φάση με τον δημόσιο αυτοτραυματισμό, και θα τους προτιμούσα πιο εσωστρεφείς επί σκηνής. Παρ'όλα αυτά, έχοντας βρεθεί εκεί ουκ ολίγες φορές, κι έχοντας δει και λαιβ τους 4 (κανένα τόσο ακραίο βέβαια), ομολογώ πως η ταύτιση, όπως την έχω βιώσει εγώ, υπερβαίνει τη λογική, παίρνει σχεδον μεταφυσική διάσταση, και η κάθαρση για την οποία μίλησα, φαίνεται να βιώνεται και από το κοινό. Δεν έχεις δίκιο πως η κάθαρση δεν μπορεί να είναι επαναλαμβανόμενη. Είπαμε άλλωστε, δεν απαλάσσεσαι ποτέ πραγματικά από την κατάθλιψη, δεν υπάρχει οριστική κάθαρση. Το να βυθιστείς στην ήχο και το "θέαμα" όμως, και να μεταφερθείς κι ο ίδιος στη δική σου μαυρίλα και όλο τον γαμημένο πόνο που κουβαλάς, και να κοπανηθείς, και να ουρλιάξεις, είναι απελευθερωτικό. Είναι υποθέτω κάτι ανάλογο με τα δωμάτια που έχουν οι κινέζοι, που πας και σπας βάζα και ξεδίνεις.
Τώρα το αν είναι ηθικά σωστό ή λάθος να δίδεται αυτό το outlet στα πλαίσια "τέχνης και ψυχαγωγίας", δεν είναι κάτι που με προβλημάτισε ποτέ να σου πω την αλήθεια. Μπορεί και να μην είναι, αλλά προσωπικά το έβλεπα πάντα καθαρά βιωματικά το θέμα. Δεν το θεωρώ ούτε τέχνη, ούτε ψυχαγωγία, οπότε δεν το κρίνω σαν τέτοιο.