Πουλήστε λίγο ρε πούστηδες τις προτάσεις σας, τι σας ζητάνε!?
Είναι δυνατόν να κάνεις ίντρο σε νήμα για "διασκευές καλύτερες από τα πρωτότυπα" με ατάκες τύπου : 'ντάξει, σίγουρα όχι καλύτερη του πρωτότυπου, αλλά ...΄ντάξει, οκέυ... ??
Δε γίνεται!
και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στο Ρατ Πόιζον. Οι μισές αναρτήσεις του νήματος έτσι ξεκινάνε.
...και άλλες βέβαια παρόμοιες προσεγγίσεις σε προηγούμενες σελίδες, που βαριέμαι να ανατρέξω, ακριβώς γιατί το νήμα είναι τίγκα στις τζούφιες αυτοαναιρούμενες αναρτήσεις.
Τέλος πάντων. Δε γκρινιάζω, όλα καλά, βάλτε κι'άλλα, αλλά όχι generic recommentations του γιου του μπ, μωρέ. ER είσαι, όχι η σελίδα του roc radio στο Facebook.
Η Σίλβια Πέρεθ Κρουζ τα έσπασε όλα με το Sound of Silence, φερ' ειπείν.
[...]
Απο το ένδοξο '87 ακόμα, ποοοολύ πριν η πρακτική των διασκευών γίνει η εύκολη διέξοδος προς τη γρήγορη ολιγόλεπτη δημοσιότητα, όταν και κυκλοφόρησαν ίσως το πλέον εύπεπτο άλμπουμ τους, οι Art Ensemble of Chicago έδειξαν ότι ακόμα και όταν διασκευάζουν κομμάτια-θεσμούς καυλαντίζοντας, είναι η πέραν του κόσμου τούτου καλλιτεχνική νιρβάνα της ανθρωπότητας.
Μιλάμε βέβαια για μια γενναία ανάσα φρεσκάδας σε κακομεταχειρισμένα youth anthems που υπό κανονικές συνθήκες πλέον, αλλάζω πεζοδρόμιο ή/και παραλία όταν αναγνωρίσω τις πρώτες νότες. Εκτός κι αν ...είναι η τρομπέτα του Bowie* που θα διηγηθεί τις ιστορίες των κομματιών:
Εύφημος μνεία αξίζει και στην, πετσοκομμένη αλλά αρχιδάτη, εκδοχή του Zombie, που θα ήθελα να πιάνει τουλάχιστον τη μία πλευρά του βινυλίου για να γουστάρουμε.
* Ένας είναι ο Bowie.
