Apospasmata Thread

[Chopped In Half]

"Ο λόγος είναι ένα σύμβολο κι ένα χάρμα που ρουφάει ανθρώπους και τοπία, δέντρα, φυτά, φάμπρικες και πεκινουά σκυλάκια. Τότε το Αντικείμενο γίνεται ο Λόγος και ξανά πάλι το Αντικείμενο, αλλά στημονιασμένο τώρα και υφασμένο πάνω σ' ένα σχέδιο φανταστικό. Ο Λόγος ρουφάει το Δρόμο με τις Φάμπρικες, τον χωνεύει κι έπειτα τον ξερνάει - κι ο Δρόμος τότε παίρνει τη λάμψη της πράσινης στεριάς και του πελάγους που καθρεφτίζει τα ουράνια. Ο Λη Τσογκ είναι κάτι παραπάνω από ένα Κινέζος μαγαζάτορας. Έτσι πρέπει να 'ναι. Ίσως να μη βρίσκεται καλά ισορροπημένος και ν' απόμεινε μετέωρος - ένας πλανήτης Ασιατικός που μια τον συγκρατάει πάνω στην τροχιά του η έλξη του Λάο Τσε και μια τον ξεμακραίνει από τον Λάο Τσε η κεντρόφυγος δύναμη του εμπορικού κατάστιχου και αριθμητηρίου με τις μπαλίτσες - έτσι κρέμεται μετέωρος ο Λη Τσογκ, κλωθογυρίζοντας ανάμεσα σε διάφορες πραμάτειες και φαντάσματα. Σκληρόκαρδος σαν πρόκειται για ένα κουτί κονσέρβα με μπιζέλι - και μαλακός σαν πρόκειται για τα οστά του παππού του. Γιατί ο Λη Τσογκ ανάσκαψε τον τάφο στο Κινέζικο κοιμητήρι και ξέθαψε τα κιτρινισμένα οστά και το κρανίο που είχε πάνω του ακόμα κολλημένα τα γέρικα γκρίζα μαλλιά. Ο Λη συσκέυασε μέσα σ' ένα κιβώτιο τα οστά, μηριαία, κνημικά, τις ωλένες, το κρανίο καταμεσής και τριγύρω τους σπόνδυλους και τα οστά της λεκάνης και τα καμπυλωτά πλευρά. Έπειτα μπαρκάρισε τον συσκευασμένο και εύθραυστο παππού του και τον έστειλε ν' αναπαυθεί επιτέλους στα χώματα που αγίασαν οι πρόγονοί του.
Το ίδιο και ο Μακ με τα παιδιά, κλωθογυρίζουν πάνω στην τροχιά τους. Είναι οι Αρετές, οι Χαρές και η Ομορφιά μέσα στο πολυάσχολο, κουβαριασμένο σε σωρό και ηλίθιο Μόντρεϊ, όπου οι φοβισμένοι και πεινασμένοι άνθρωποι χαλούν τα στομάχια τους αγωνιώντας να εξασφαλίσουν λίγη τροφή, άνθρωποι που διψούν γι' αγάπη κι όμως καταστρέφουν ό,τι αξιαγάπητο υπάρχει ολόγυρά τους. Ο Μακ και τα παιδιά είναι η Ομορφιά, οι Αρετές και οι Χαρές. Μέσα σ' έναν κόσμο που τον διαφεντέυουν οι χολιασμένες τίγρεις, που τον αυλακώνουν με το πέρασμά τους οι μανιασμένοι ταύροι και τον εποπτεύουν τυφλά τσακάλια. Ο Μακ και τα παιδιά τρώνε και πίνουν διακριτικά με συντροφιά τις τίγρεις, μερεύουν τους μανιασμένους ταύρους, μαζεύουν τα ψίχουλα να θρέψουν τους γλάρους του Δρόμου με τις Φάμπρικες. Τι κι αν ο άνθρωπος κερδίσει τον κόσμο όλο και όμως υποφέρει από έλκος γαστρικό, έχει πρησμένο τον προστάτη και πάσχει από μυωπία. Ο Μακ και τα παιδιά δεν πιάνονται σε δόκανα, περνούν πλάι στη φόλα δίχως να την αγγίξουν, ξεφεύγουν από τη θηλιά και αψηφούν μια ολάκερη γενιά παγιδευμένη, δηλητηριασμένη, δεμένη χειροπόδαρα, που ωστόσο τους επιπλήττει και τους αποκαλεί ανάξιους, στιγματισμένους, κακορίζικους, κλέφτες, αλήτες, παλιανθρώπους. Ο πατήρ ημών ο εν τη φύσει, που χαρίζει ζωή στον αγριόγατο και στο κοινό ποντίκι, στη μύγα, στην αράχνη και τον σκόρο, πρέπει να 'χει μια άπειρη και παντοδύναμη αγάπη για τους κηλιδωμένους, για τους ανάξιους και τους αλήτες, για τον Μακ και τα παιδιά. Αρετές, χαρές, τεμπελιά και ζωή με ουσία.
Π ά τ ε ρ η μ ώ ν ο ε ν τ η φ ύ σ ε ι."

auto, einai oloklhro to 2o kefalaio tou Dromou me tis Famprikes tou Tzon Stainmpek.




@sympo:

"Η αίθουσα άνοιγε στον κήπο επάνω
κ' είχε μιάν ελαφρά ευωδία ανθέων
που ενώνονταν με τα μυρωδικά
των πέντε αρωματισμένων Σιδωνίων νέων."

[cancer]

"Kai opws proxwrousa adiaforos kai etoimos gia ola, me plisiase enas brwmeros tipos: "ta parte ena paketo kartomantila?" eipe, kai ta dontia tou itan maura. xamogelouse maura kai mou edeixne ta xartomantila sa na me simadeue. Ton koitaksa patrika. 8a mporouse na einai o 8eios mou. Alla pali, ego den exo alvano 8eio. Evala to xeri stin tsepi. To proswpo tou anadeutike olokliro sa na to sarwse ena kyma hdonis. Htan antiais8itikos. Ton koitaksa gia na katalabei. Ton koitaksa gia na dei. Kai ka8ws ton koitaza tou evala to maxairi mou sto mati tou. Kai itan va8eia kai itan eukola."

[Kuolema]

"Πηγαίνουμε κι ερχόμαστε, βλέπουμε κι επιθυμούμε, μέχρι να έρθει η ώρα να το βουλώσουμε και να φύγουμε".

[Gabriel]

"But in 1551, music was the Church, and virtually everyone wrote not just for it but also by order of it. A lot of them considered it their duty - thoughtful, well-educated men (because it almost always was men) who often decided that God had given them this gift of music, therefore they had to repay him, by dedicating their work and often their life to him. Add to this the fact that the Church's motto at this time appeared to be something like 'Scium Quo Habitas' - 'We Know Where You Live' - and, well, it's not surprising to find that 'ad majorem dei gloriam' appeared on many a front page."

Από: Stephen Fry's Incomplete and Utter History of Classical Music

[loreen]

Do you dare deny my potency
my kindness or forgiveness?
Just try,you will fry like the rest in holiness
And not for a penny will I spare any time for you ghost children
down there in the frightening world
You are alone and have no need of other
you and the child mother who bore you
who weaned you
who made you man..


Jim Morrison - Τα νεα πλασματα

[tamagothi]

Peter Handke - Lied Vom Kindsein

[i]Als das Kind Kind war,
ging es mit h

[ChromeBlackFuture]

O Bruno einai pantou opws kai na'xei/...

[Gabriel]

Kurt Vonnegut - Slaughterhouse 5.

"The visitor from outer space made a serious study of Christianity, to
learn, if he could, why Christians found it so easy to be cruel. He
concluded that at least part of the trouble was slipshod storytelling
in the New Testament. He supposed that the intent of the Gospels was
to teach people, among other things, to be merciful, even to the
lowest of the low.
But the Gospels actually taught this:
Before you kill somebody, make absolutely sure he isn't well
connected. So it goes.

The flaw in the Christ stories, said the visitor from outer space,
was that Christ, who didn't look like much, was actually the Son of
the Most Powerful Being in the Universe. Readers understood that, so,
when they came to the crucifixion, they naturally thought, and
Rosewater read out loud again:
Oh, boy-they sure picked the wrong guy to lynch that time!
And that thought had a brother: 'There are right people to lynch.'
Who? People not well connected. So it goes.

The visitor from outer space made a gift to Earth of a new Gospel.
In it, Jesus really was a nobody, and a pain in the neck to a lot of
people with better connections than he had. He still got to say all
the lovely and puzzling things he said in the other Gospels.
So the people amused themselves one day by nailing him to a cross
and planting the cross in the ground. There couldn't possibly be any
repercussions, the lynchers thought. The reader would have to think
that, too, since the new Gospel hammered home again and again what a
nobody Jesus was.
And then, just before the nobody died, the heavens opened up, and
there was thunder and lightning. The voice of God came crashing down.
He told the people that he was adopting the bum as his son giving him
the full powers and privileges of The Son of the Creator of the
Universe throughout all eternity. God said this From this moment on,
He will punish horribly anybody who torments a bum who has no connections!"

[Atheist]

Aπό το ίδιο:

Then the Lord rained upon Sodom and upon Gomorrah brimstone and fire from the Lord out of Heaven; and He overthrew those cities, and all the plain, and all the inhabitants of the cities, and that which grew upon the ground. So it goes. Those were vile people in both those cities, as is well known. The world was better off without them. And Lot's wife, of course, was told not to look back where all those people and their homes had been. But she did look back, and I love her for that, because it was so human.

The most important thing I learned on Tralfamadore was that when a person dies he only appears to die. He is still very much alive in the past, so it is very silly for people to cry at his funeral. All moments, past, present and future, always have existed, always will exist. The Tralfamadorians can look at all the different moments just that way we can look at a stretch of the Rocky Mountains, for instance. They can see how permanent all the moments are, and they can look at any moment that interests them. It is just an illusion we have here on Earth that one moment follows another one, like beads on a string, and that once a moment is gone it is gone forever. 'When a Tralfamadorian sees a corpse, all he thinks is that the dead person is in a bad condition in that particular moment, but that the same person is just fine in plenty of other moments.

[Veinsaw]

Όταν σε πιάνει κρίση άσθματος δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Όταν δεν μπορείς να αναπνεύσεις δυσκολεύεσαι να μιλήσεις. Η πρότασή σου περιορίζεται από την ποσότητα του αέρα που μπορείς να βγάλεις από τα πνευμόνια σου - ποσότητα εξαιρετικά λιγοστή, τρεις με τέσσερις κουβέντες πάνω κάτω. Αυτό σε κάνει να δίνεις σημασία στη λέξη. Περνάς από κόσκινο τους σωρούς των λέξεων που σου κατακλύζουν το κεφάλι, διαλέγεις τις πιο σημαντικές. Κι αυτές ακόμα σου κοστίζουν΄ δεν είσαι σαν τους υγιείς που τις ξεφουρνίζουν όπως πετάμε έξω τα σκουπίδια. Όταν κάποιος λέει πάνω στην κρίση "Σ'αγαπώ", ή "Σ'αγαπώ τρελά" υπάρχει διαφορά. Διαφορά μιας λέξης, που είναι όμως υπεραρκετή, αφού θα μπορούσε να είναι η λέξη: "Στάσου", "Αναπνευστήρας" ή ακόμη "Ασθενοφόρο".

[ang69]

Από πού είναι αυτό;

[Veinsaw]

Από μια συλλογή διηγημάτων του Etgar Keret, ονόματι "Ο οδηγός λεωφορείου που ήθελε να γίνει θεός".

[carheart]

skeftomoun na to postarw auto, to sugkekrimeno.

[ang69]

"Old George Orwell got it backward.

Big Brother isn't watching. He's singing and dancing. He's pulling rabbits out of a hat. Big Brother's busy holding your attention every moment you're awake. He's making sure you're always distracted. He's making sure you're fully absorbed.

He's making sure your imagination withers. Until it's as useful as your appendix. He's making sure your attention is always filled.

And this being fed, it's worse than being watched. With the world always filling you, no one has to worry about what's in your mind. With everyone's imagination atrophied, no one will ever be a threat to the world."

Chuck Palahniuk - Lullaby

[MeLinDa]

Όλη μου τη ζωή έζησα μέσα σε μία καρύδα. Δεν είναι σπουδαίος τόπος να ζει κανείς? Ήταν στενόχωρα και σκοτεινά, ιδιαίτερα το πρωί που έπρεπε να ξυριστώ. Εκείνο όμως που με στενοχωρούσε πιο πολύ ήταν η έλλειψη επαφής με τον έξω κόσμο. Αν κανένας δεν έβρισκε την καρύδα και δεν αποφάσιζε να την σπάσει ήμουν καταδικασμένος να ζήσω όλη μου τη ζωή μέσα σε μία καρύδα. Ίσως και να πεθάνω εκεί.

Πέθανα μέσα σ αυτή την καρύδα. Κάνα δυο χρόνια αργότερα, κάποιοι βρήκαν την καρύδα και την έσπασαν και με βρήκαν μέσα ζαρωμένο και ξεραμένο. "Τι κρίμα" είπαν "αν τον βρίσκαμε πιο νωρίς, ίσως να μπορούσαμε να τον σώσουμε. Ίσως να υπάρχουν κι άλλοι κλεισμένοι έτσι σαν κι αυτόν."

Άρχισαν λοιπόν να τριγυρίζουν και να σπάνε όλες τις καρύδες. Ήταν ανώφελο όμως. Ήταν χαμένος καιρός. Άνθρωποι που αποφασίζουν να ζήσουν μέσα σε μία καρύδα, τέτοιοι τρελοι υπάρχουν μόνο ένας στο εκατομμύριο. Γιατί, βλέπετε, δεν μπορούσα να τους πω πως έχω έναν αδελφό που ζει μέσα σ ένα βελανίδι....