Apospasmata Thread

[Solo Carriera]

Αναμφισβήτητα, συλλογιζόμουν, στις κοινωνίες μας το σεξ αντιπροσωπεύει ούτε λίγο ούτε πολύ ένα δεύτερο σύστημα διαφοροποίησης, τουλάχιστον εξίσου αδυσώπητο. Τα αποτελέσματα αυτών των δύο συστημάτων είναι άλλωστε αυστηρά ισοδύναμα. Όμοια με τον άκρατο οικονομικό φιλελευθερισμό και για ανάλογες αιτίες, ο σεξουαλικός φιλελευθερισμός παράγει φαινόμενα απόλυτης φτώχιας. Ορισμένοι κάνουν έρωτα κάθε μέρα• άλλοι πέντε-έξι φορές σ' όλη τους τη ζωή, ή και ποτέ. Κάποιοι κάνουν έρωτα με δεκάδες γυναίκες, άλλοι με καμία. Είναι αυτό που αποκαλείται "ο νόμος της αγοράς". Σ' ένα οικονομικό σύστημα όπου απαγορεύονται οι απολύσεις, καθένας καταφέρνει λίγο-πολύ να βρει μια θέση. Σ' ένα σεξουαλικό σύστημα όπου απαγορεύεται η μοιχεία, καθένας καταφέρνει λίγο-πολύ να βρει έναν σύντροφο για το κρεβάτι του. Στο απόλυτα φιλελεύθερο οικονομικό σύστημα ορισμένοι συσσωρεύουν τεράστιες περιουσίες• άλλοι βυθίζονται στην ανεργία και στην αθλιότητα. Στο απόλυτα φιλελεύθερο σεξουαλικό σύστημα, ορισμένοι ζουν μια συναρπαστική ερωτική ζωή γεμάτη ποικιλία• άλλοι περιορίζονται στον αυνανισμό και στη μοναξιά. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός είναι η επέκταση του πεδίου της πάλης, η επέκταση του σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Παρόμοια, ο σεξουαλικός φιλελευθερισμός είναι η επέκταση του πεδίου της πάλης, η επέκταση του σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Στο οικονομικό επίπεδο, ο Ραφαέλ Τισεράν ανήκει στο στρατόπεδο των νικητών. Στο σεξουαλικό επίπεδο, σ' εκείνο των ηττημένων. Μερικοί κερδίζουν και στο δύο ταμπλό• κι άλλοι χάνουν και στα δύο. Οι επιχειρήσεις διεκδικούν κάποιους νέους, απόφοιτους πανεπιστημίων. Οι γυναίκες διεκδικούν κάποιους νέους άντρες. Οι άντρες διεκδικούν κάποιες νέες γυναίκες• η νευρικότητα και η ταραχή είναι έντονες.

-μισέλ ουελμπέκ, η επέκταση του πεδίου της πάλης.

[Veinsaw]

Έτσι ακριβώς!

[hunted by a Freak]

Μόνο η αφή σε βάθος
δημιουργεί.

Ό,τι άλλο, απλώς,
διεκδικεί τη πείνα του.

<< Όμως,τι γεύση έχει η αφή
στο σύμπαν αμεσότητας
των ζώων>>


Θέλω να μην ξέρω!

Ο Πλούτο γελάει στο δέρμα μου,
με το αρχαίο γέλιο
οστών
λευκών
δοντιών.


Αερόγλυπτα - Χρήστος και Θανάσης Τσάνακας.[/i]

[WrittenInWaters]

Today, I brutally greet you
with a grunt
or a kick.
Where are you hiding,
where have you fled with your wild box
full of hearts,
and your stream of gunpowder?
Where are you now;
in the ditch where all dreams are finally tossed,
or in the jungle's spidery web
where fatherless children dangle?

I miss you,
you know I do--
as myself
or the miracles that never happen--
you know I do?
I'd like to entice you with a joy I've never known,
an imprudent affair.

When will you come to me?
I'm anxious to play no games,
to confide to you: "my life"--
to let thunder humble us
to let oranges pale in your hand.
I want to search your depths
and find veils
and smoke,
that will vanish at last in flame.

I love you truly
but innocently
as the transparent enchantress of my thoughts,
but, truly, I don't love you,
though innocently
as the confused angel that I am.
I love you,
but I don't love you.
I gamble with these words
and the winner shall be the liar.
Love!. . .
(What am I saying? I'm mistaken,
because here, I wanted to write, I hate you.)
Why won't you come to me?

How is it possible
you let me pass by without requiting our fire?
How is it possible you're so distant, so paranoid
that you deny me?
You're reading the newspapers
passing through
death
and life.
You're with your problems
of groans and groin,
listless,
humiliated,
entertaining yourself with an aspiration to mourning.
Even though I'm melting you,
even though I insult you,
bring you a wilted hyacinth
approve your melancholy;
call forth the salt of heaven,
stitch you into being:
what?
When are you going to murder me with your spit,
hero?
When are you going to overwhelm me again beneath the rain?
When?
When are you going to call me your little bird,
your whore?
When are you going to profane me?
When?
Beware time that passes,
time,
time!
Not even your ghosts appear to me now,
and I no longer understand umbrellas?
Every day, I become more honest with myself,
magnificently noble. . .
If you delay,
if you hesitate and don't search for me,
you'll be blinded;
if you don't return now,
infidel, idiot, dummy, fool,
I'll count myself nothing.

Yesterday, I dreamt that while we were kissing,
a shooting star exploded
and neither of us gave up hope.

This love of ours
belongs to no one;
We found it lost,
stranded
in the street.
Between us we saved it, sheltered it.
Because of that, when we swallow each other
in the night,
I feel like a frightened mother left
alone.
It doesn't matter,
kiss me again and over again
to come to me.
Press yourself against my waist,
come to me again;
be my warm animal again,
move me, again.
I'll purify my leftover life,
the lives of condemned children.

We'll sleep like murderers
who've saved themselves
by bonding together in incomparable blossoming.
And in the morning when the rooster crows,
we will be nature, herself.
I'll appear like your child asleep in her cradle.

Come back to me, come back,
penetrate me with lightening,
Bend me to your will.
We'll turn the record player on forever.
Bring me that unfaithful nape of your neck,
the blow of your stone.
Show me I haven't died,
my love, and I promise you the apple.
-------------------
Carilda Oliver Labra- Eve's discourse

[Kingdom Gone]

"That ugly crumpled upper surface of yours, that cerebral cortex, is almost nonexistent in lower animals, but once you got the hang of evolutionary growth and a taste of the inflated cabstract thoughts you could make with that cortex, you enlarged it and enlarged it until it became eighty percent of your volume. Then you started cranking out rarefied ideas as fast as you could crank them, and issuing commands to helpless appendages like me, forcing us to act on those ideas, to give them form. Out of that came civilization. You willed it into being because, with your cortex so oversized and all, you lost your common ground with other animals, and especially with plants; lost contact, became alienated and ordered civilization built in compensation. And there was nothing the rest of us could do about it. You were holed up there in your solid bone fortress, a cerebrospinal moat around you, using up twenty percent of the body's oxygen supply and hogging a disproportionate share of nutrients, you greedy bastard; you had hold of the muscle motor switches and there was no way any of us could get at you and stop you from spoiling the delight of the world."

Tom Robbins - Even Cowgirls Get The Blues

[Atheist]

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.
Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά•
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.
Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τα' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.
Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.
Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.
Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμο&υλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.
Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.
Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.
Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.
Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει•
εσείς τσιγάρα <<Κάμελ>> να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.
Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γρι&ά σ' ένα πολύβοο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.
Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.
Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;
Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, <<καπνός κι αθάλη>>,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.
Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.

[Ace]

"Stat rosa pristina nomine; nomina nuda tenemus."
(Yesterday's rose endures in its name; we hold empty names.)
Το τελος απ΄το ονομα του ροδου.
"For Bernard and Adso, this verse would express the impermanence of physical objects. For Eco, however, the "empty name" represents an indefinite semiotic sign. The rose of the title is a symbol so rich in meaning that it now means everything and nothing. It is empty space which readers can fill in with their own interpretation."

[sabbattack]

Terry Pratchett, apo to Reaper Man, seira Discworld. xtes gelasa toso dunata pou pnighka.

Mustrum Ridcully, Archchancellor of Unseen University, was a shameless autocondimentor. He had his own special cruet put in front of him at every meal. It consisted of salt, three types of pepper, four types of mustard, four types of vinegar, fifteen different kinds of chutney and his special favorite: Wow-Wow sauce, a mixture of mature scumble, pickled cucumbers, capers, mustard, mangoes, figs, grated wahooni, anchovy essence, asafetida and, significantly, sulphur and saltpetre for added potency. Ridcully inherited the formula from his uncle who, after half a pint of sauce on a big meal one evening, had a charcoal biscuit to settle his stomach, lit his pipe and disappeared in mysterious circumstances, although his shoes were found on the roof the following summer.

There was cold mutton for lunch. Mutton went well with Wow-Wow sauce; on the night of Ridcully senior's death, for example, it had gone at least three miles.
.../.../...
The entire cruet floated up in the air and started to spin slowly. Then it exploded.
The wizards, dripping vinegar and expensive spices, watched it owlishly.
"It was probably the sauce," the Dean ventured. "It was definitely going a bit critical last night."

Ntaks, ti na pw...

[Mostos]

Αναμφισβήτητα, συλλογιζόμουν, στις κοινωνίες μας το σεξ αντιπροσωπεύει ούτε λίγο ούτε πολύ ένα δεύτερο σύστημα διαφοροποίησης, τουλάχιστον εξίσου αδυσώπητο. Τα αποτελέσματα αυτών των δύο συστημάτων είναι άλλωστε αυστηρά ισοδύναμα. Όμοια με τον άκρατο οικονομικό φιλελευθερισμό και για ανάλογες αιτίες, ο σεξουαλικός φιλελευθερισμός παράγει φαινόμενα απόλυτης φτώχιας. Ορισμένοι κάνουν έρωτα κάθε μέρα• άλλοι πέντε-έξι φορές σ' όλη τους τη ζωή, ή και ποτέ. Κάποιοι κάνουν έρωτα με δεκάδες γυναίκες, άλλοι με καμία. Είναι αυτό που αποκαλείται "ο νόμος της αγοράς". Σ' ένα οικονομικό σύστημα όπου απαγορεύονται οι απολύσεις, καθένας καταφέρνει λίγο-πολύ να βρει μια θέση. Σ' ένα σεξουαλικό σύστημα όπου απαγορεύεται η μοιχεία, καθένας καταφέρνει λίγο-πολύ να βρει έναν σύντροφο για το κρεβάτι του. Στο απόλυτα φιλελεύθερο οικονομικό σύστημα ορισμένοι συσσωρεύουν τεράστιες περιουσίες• άλλοι βυθίζονται στην ανεργία και στην αθλιότητα. Στο απόλυτα φιλελεύθερο σεξουαλικό σύστημα, ορισμένοι ζουν μια συναρπαστική ερωτική ζωή γεμάτη ποικιλία• άλλοι περιορίζονται στον αυνανισμό και στη μοναξιά. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός είναι η επέκταση του πεδίου της πάλης, η επέκταση του σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Παρόμοια, ο σεξουαλικός φιλελευθερισμός είναι η επέκταση του πεδίου της πάλης, η επέκταση του σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Στο οικονομικό επίπεδο, ο Ραφαέλ Τισεράν ανήκει στο στρατόπεδο των νικητών. Στο σεξουαλικό επίπεδο, σ' εκείνο των ηττημένων. Μερικοί κερδίζουν και στο δύο ταμπλό• κι άλλοι χάνουν και στα δύο. Οι επιχειρήσεις διεκδικούν κάποιους νέους, απόφοιτους πανεπιστημίων. Οι γυναίκες διεκδικούν κάποιους νέους άντρες. Οι άντρες διεκδικούν κάποιες νέες γυναίκες• η νευρικότητα και η ταραχή είναι έντονες.

-μισέλ ουελμπέκ, η επέκταση του πεδίου της πάλης.

Καταπληκτικό απόσμπασμα, καταπληκτικό βιβλίο.

[UmbilicalResidue]

"Stat rosa pristina nomine; nomina nuda tenemus."
(Yesterday's rose endures in its name; we hold empty names.)
Το τελος απ΄το ονομα του ροδου.
"For Bernard and Adso, this verse would express the impermanence of physical objects. For Eco, however, the "empty name" represents an indefinite semiotic sign. The rose of the title is a symbol so rich in meaning that it now means everything and nothing. It is empty space which readers can fill in with their own interpretation."

δε το διάβασες ε;

[UmbilicalResidue]

Φεύγοντας απο το σπίτι ο Κόστκα εξέφρασε την ευχή η γκαρσονιέρα του να μου φέρει "στ' αλή8εια κάτι όμορφο". "Ναί", του είπα, "με διευκολύνει να φέρω σε πέρας μια όμορφη καταστροφή". "Νομίζετε πως υπάρχουν και όμορφες καταστροφές;" ρώτησε ο Κόστκα και γω χαμογέλασα γιατι μ' αυτή του την ερώτηση (επιφανειακά ειρηνική αλλα επι8ετική κατα βά8ος) κατάλαβα πως παραμένει ο ίδιος όπως τον γώρισα εδω και δεκαπέντε χρόνια. Τον αγαπούσα και συνάμα μου ήταν λίγο για γέλια. Του είπα: "Ξέρω πως είστε ακούραστος εργάτης στο αιώνιο 8εικό έργο και δεν ακούτε με ευχαρίστηση για καταστροφές, όμως τι μπορώ να κάνω; Εγώ κτίστης του πλάστη δεν είμαι. Διαφορετικά αν εδώ οι κτίστες του 8εού κτίζαν κτίρια με πραγματικούς τοίχους ασφαλώς 8α μπορούσαν να ματαιώσουν την καταστροφή τους. Αλλά μου φαίνεται πως στη 8έση των τοίχων βλέπω μόνο χάρτινα σκηνικά. Και η καταστροφή των χάρτινων σκηνικών, μου φάινεται, είναι εντελώς δίκαιη πράξη".
Ήμασταν πάλι εκει όπου για τελευτάια φορά (ίσως πριν εννιά χρόνια) είχαμε χωρίσει. H λογομαχία μας αυτή τη στιγμή είχε χαρακτήρα αφηρημένο γιατι το πραγματικό περιεχόμενο του 8έματος μας το ξέραμε πολύ καλα και δεν ήταν ανάγκη να το επαναλαμβάνουμε, χρειαζόμασταν μόνο να επαναλάβουμε πως δεν αλλάξαμε, πως είμαστε και οι δυο συνέχεια το ίδιο ανόμοιοι (αν και πρέπει να ομολογήσω πως αυτή η ανομοιότητα μου άρεσε και συζητούσα με ενδιαφέρον μαζί του, ακριβώς πάντα γιατι κατάφερνα κοντά του να ξεκα8αρίσω ποιός είμαι στην πραγματικότητα και τι σκέπτομαι). Για να μη μ' αφήσει λοιπόν με αμφιβολίες μου είπε: "Αυτό που είπατε αντηχεί όμορφα. Αλλά πέστε μου: Αφου είστε τέτοιος σκεπτικιστής απο που παίρνετε αυτή τη βεβαιότητα και μπορείτε να διακρίνετε το χάρτινο σκηνικό απο τους τοίχους; Δεν αμφιβάλλατε ποτέ, πως οι αυταπάτες που τόσο χλευάζετε ειναι στην πραγματικότητα μόνο αυταπάτες; Κι αν απατάσ8ε; Τι γίνεται αν είναι αξίες και σείς είστε καταστροφέας αξιών; Κι αμέσως πρόστεσε: Η υποτιμημένη αξία και η καλυμμένη αυταπάτη είναι σαν δύο δίδυμες αδερφές. Μοιάζουν τόσο πολύ που είναι αρκετά εύκολο να τις μπερδέψει κανείς".

Το αστείο, Μίλαν Κούντερα. Ίσως ξεκομμένο να μην λέει πολλά αλλα σε συνάρτηση με το 8έμα νομίζω είναι πολύ ωραίο.

[the_kindly_one]

(Το αστείο: )


Όμως η αποστολή του [υιού του Θεού] είναι έντιμη, θα μας σώσει; Ας τον παρακολουθήσουμε για λίγο. Τι λέει; Τι κάνει; ποια η υψηλή αποστολή του; ποιο μυστήριο θα μας αποκαλύψει; ποιο δόγμα θα μας προτείνει; με ποιες πράξεις θα λάμψει επιτέλους το μεγαλείο του;
Βλέπω καταρχήν άσημα παιδικά χρόνια, μερικές αναμφίβολα πονηρές υπηρεσίες που προσφέρει ο κατεργαράκος στους ιερείς του Ναού της Ιερουσαλήμ· κατόπιν μια εξαφάνηση δεκαπέντε χρόνων κατά τη διάρκεια της οποίας ο απατεωνίσκος αυτοδηλητηριάζεται με όλες τις φαντασιώσεις της αιγυπτιακής σχολής -που τελικά τις μεταφέρει στην Ιουδαία. Πριν επιστρέψει καλά καλά αρχίζει το παραλήρημά του: λέει πως είναι γιος του Θεού, ίσος με τον πατέρα του· σ’ αυτή τη συμμαχία ενώνει κι ένα άλλο φάντασμα που το ονομάζει Άγιο Πνεύμα, κι αυτά τα τρία πρόσωπα, μας βεβαιώνει, δεν μπορεί παρά να κάνουν ένα! Όσο αυτό το γελοίο μυστήριο μας εκπλήττει, τόσο αυτός ο αλήτης λέει ότι αξίζει να το χάψουμε… ότι κινδυνεύουμε αν το αρνηθούμε. Μόνο και μόνο για να μας σώσει, ισχυρίζεται ο βλάκας, ενσαρκώθηκε, μολονότι Θεός, σε ανθρώπινο ον· και τα εκπληκτικά θαύματα που θα τον δούμε να κάνει σε λίγο θα πείσουν το σύμπαν ολόκληρο! Πράγματι, λένε, κατά τη διάρκεια ενός φαγοποτιού μ’ όλους τους παρόντες μεθυσμένους ο απατεώνας μεταμορφώνει το νερό σε κρασί· σε μια έρημο ταϊζει μερικούς ληστές με φαγητά που είχαν κρύψει προηγουμένως οι αφοσιωμένοι συνεταίροι του· ένας φιλαράκος του παριστάνει το νεκρό, ο απατεώνας μας του ξαναδίνει τη ζωή· πηγαίνει σ’ ένα βουνό κι εκεί, μπροστά σε δυο-τρεις φίλους του κάνει μια ψευτοταχυδακτυλουργία που θα έκανε και το χειρότερο σύγχρονο ζογκλέρ να κοκκινίσει από ντροπή.
Άλλωστε, καταδικάζοντας εν χορώ όλους όσους δεν τον παραδέχονται, το κάθαρμα υπόσχεται τους ουρανούς σ’ όποιο ψώνιο του δώσει αυτί. Δε γράφει τίποτα, γιατί είναι αγράμματος· μιλά ελάχιστα, γιατί είναι βλάκας· κάνει ελάχιστα πράγματα, γιατί είναι αδύναμος· τέλος, αφού εξαντλεί την υπομονή των αρχών με τα χωριστικά κηρύγματά του, αν και σπάνια, ο τσαρλατάνος καταφέρνει να τον σταυρώσουν αφού πρώτα βεβαιώσει τους αλήτες που τον ακολουθούν ότι, κάθε φορά που τον επικαλούνται, θα κατεβαίνει σε αυτούς για να τον φάνε. Τον βασανίζουν, το ανέχεται. Ο κύριος μπαμπάς, ο ύψιστος Θεός απ’ όπου τολμά να ισχυριστεί ότι κατάγεται, δεν τον βοηθά καθόλου, και ο ιδού, ο αγύρτης, να υφίσταται την ίδια μεταχείρηση με τον πιο άθλιο από τους ληστές των οποίων ήταν άξιος αρχηγός.
[...]
Μπορεί κανείς να πιστέψει ότι το δόγμα κάποιου σκλάβου του Τίτου, ενός αδέξιου θεατρίνου της Ιουδαίας, ταιριάζει σ’ ένα ελεύθερο και πολεμικό έθνος που μόλις έχει ξαναγεννήσει τον εαυτό του; Όχι, συμπατριώτες μου, όχι· μην πιστέψετε τίποτε παρόμοιο. Αν ο Γάλλος βύθιζε, για τη δική του δυστυχία, τον εαυτό του στα σκοτάδια του Χριστιανισμού, τότε, από τη μια μεριά η περηφάνεια των παπάδων, η τυραννία τους, ο δεσποτισμός τους, βίτσια που πάντα βλασταίνουν σ’ αυτή τη μιασμένη ορδή, κι από την άλλη η μικρότητα, η στενότητα, οι κοινοτυπίες του δόγματος και των μυστηρίων αυτής της επονείδιστης κι απίστευτης θρησκείας, αμβλύνοντας τη λεπτότατη κόψη του δημοκρατικού πνεύματος, θα περνούσε πάλι στο λαιμό του το ζυγό που η ζωντάνια του θρυμμάτισε μόλις χτες.
[...]
Γάλλοι, σας το ξαναλέω, η Ευρώπη περιμένει την απαλλαγή της από το σκήπτρο και το θυμιατήρι. Μάθετε καλά ότι δεν υπάρχει τρόπος να την ελευθερώσετε από τη βασιλική τυραννία χωρίς, παράλληλα, να σπάσετε για λογαριασμό της τα δεσμά της θρησκευτικής δυσειδαιμονίας: οι χειροπέδες της μιας έιναι στενά δεμένες με τις χειροπέδες της άλλης· αν αφήσετε να επιζήσει η μια, δε θα μπορέσετε να αποφύγετε να υποκύψετε στην άλλη που, έτσι, θα έχετε, επίσης, αφήσει ανέπαφη. Τώρα πια ο δημοκράτης δεν είναι αναγκασμένος να γονατίζει στα πόδια ενός φανταστικού όντος ή ενός αχρείου απατεώνα· μόνοι θεοί του τώρα πρέπει να είναι το θάρρος και η ελευθερία. Η Ρώμη εξαφανίστηκε αμέσως μόλις ο Χριστιανισμός κυρήχτηκε εκεί και η Γαλλία είναι καταδικασμένη αν συνεχίσει να τον σέβεται.
Ας εξετασθούν με προσοχή τα παράλογα δόγματα, τα αποτρόπαια μυστήρια, οι τερατώδεις τελετουργίες, η μη πραγματοποιήσιμη ηθική αυτής της αηδιαστικής θρησκείας, και θα φανεί αν ταιριάζουν σε μια δημοκρατία. Πιστεύετε στα σοβαρά ότι θα επέτρεπα στον εαυτό μου να κυριαρχηθεί από τις αντιλήψεις ενός ανθρώπου που, μόλις πριν λίγο, τον είδα να γονατίζει μπροστά στον ηλίθιο παπά του Ιησού; Όχι, ποτέ! Αυτό το παντοτινά χαμερπές ανθρωπάριο θα εμμένει παντοτινά, εξαιτίας της χθαμαλότητας των απόψεών του, στις φρικωδίες του παλαιού καθεστώτος· γιατί, από τη στιγμή που στάθηκε ικανός να υποκύψει στις ηλιθιότητες μιας θρησκείας τόσο μίζερης όσο αυτής που έχουμε την τρέλα να αποδεχόμαστε, δεν είναι σε θέση να υπαγορεύει νόμους ή να μου δώσει τα φώτα του· δεν τον βλέπω πια παρά σαν σκλάβο της προκατάληψης και της δυσειδαιμονίας.

De Sade, Η φιλοσοφία στο μπουντουάρ

(οκ, είναι πολύ και προκλητικό και δεν το παραθέτω γι' αυτό αλλά επειδη 1. ο De Sade είναι το ΛΙΓΟΤΕΡΟ απ'όλα τσόντα και 2. τι black metal στιχοι και μαλακίες...)

[silencer51]

Ήμουν εξαντλημένος και ρίχτηκα στο ξυλοκρέβατό μου .Πιστεύω πως κοιμήθηκα , γιατί ξύπνησα με αστέρια στο πρόσωπο . Οι θόρυβοι της εξοχής έφταναν ως εμένα .Οι μυρουδιές της νύχτας , της γης και του ουρανού μου δρόσιζαν τα μελίγκια.

Η θαυμάσια γαλήνη εκείνου του καλοκαιριού που κοιμόταν έμπαινε μέσα μου σαν πλημμυρίδα. Εκείνη τη στιγμή , μέσα στη βαθιά νύχτα , ούρλιαζαν σειρήνες .Ανάγγελλαν τις αναχωρήσεις για έναν κόσμο που τώρα μου ήταν για πάντα αδιάφορος .
Για πρώτη φορά από πολύ καιρό σκέφτηκα τη μαμά . Μου φάνηκε ότι καταλάβαινα γιατί στο τέλος της ζωής της είχε βρει έναν *αρραβωνιαστικό* ,γιατί είχε θελήσει να ξαναρχίσει .Εκεί κάτω ,κι εκεί κάτω επίσης , γύρω απ αυτό το άσυλο όπου έσβηναν ζωές , το βράδυ ήταν σαν μια μελαγχολική ανάπαυλα . Όντας τόσο κοντά στο θάνατο , η μαμά θα πρέπει να ένιωθε απελευθερωμένη και πανέτοιμη να ξαναζήσει .

Κανείς ,μα κανείς δεν είχε το δικαίωμα να την κλάψει .Κι εγώ, το ίδιο , αισθάνθηκα πανέτοιμος να ξαναζήσω .Λες και εκείνος ο μεγάλος θυμός με είχε καθαρίσει από το κακό , με είχε αδειάσει από την ελπίδα , εκείνη τη νύχτα τη φορτωμένη με σημεία και άστρα ανοιγόμουν για πρώτη φορά στην τρυφερή αδιαφορία του κόσμου.

Με το να τον νιώθω τόσο όμοιον με εμένα ,τόσο αδελφικόν τέλος , ένιωσα πως υπήρξα ευτυχισμένος , και πως ήμουν ακόμη.
Για να συντελεστούν όλα, για να να νιώσω λιγότερο μόνος, ενα πράγμα εύχομαι, να έρθουν πολλοί θεατές τη μέρα της εκτέλεσής μου και να με υποδεχτούν με κραυγές μίσους.


Αλμπέρ Καμύ, Ο Ξένος

[Chopped In Half]

Дыр бул щыл

Дыр бул щыл
убещур
скум
вы со бу
р л эз

Aleksei Kruchenykh, 1912

















και η μετάφραση για όσους δε τα μιλούν τα ρώσικα



Dyr bul scyl

Dyr bul scyl
ubescur
skum
vy so by
r l ez

[Atheist]

Νομίζω πως είναι καιρός να βγάλεις όλες τις Σταλινικές από το MSN σου.