Apospasmata Thread

[Chopped In Half]

χέσε μας ρε γκόρκι.

[Queen of the Hi-Ace]

Και αυτός είναι σαφώς ένας τρόπος να το δεις.

[Milton]

But though I have wept and fasted, wept and prayed,
Though I have seen my head [grown slightly bald]
brought in upon a platter,
I am no prophet--and here's no great matter;
I have seen the moment of my greatness flicker,
And I have seen the eternal Footman hold my coat, and
snicker,
And in short, I was afraid.

[...]



Unnatural vices
Are fathered by our heroism. Virtues
Are forced upon us by our impudent crimes.
These tears are shaken from the wrath-bearing tree.

και τα δύο, T.S. Eliot από Waste Land. To πρώτο από The Love Song of J. Alfred Prufrock και το δευτερο από το Gerontion.

[ifinoi]

There are accounts which, if we open our hearts to them will cut us too deeply. Look - here is a good man, good by his own lights and the lights of his friends: he is faithful and true to his wife, he adores and lavishes attention on his little children, he cares about his country, he does his job punctiliously, as best he can. So, efficiently and good-naturedly, he exterminates Jews: he appreciates the music that plays in the background to pacify them: he advises the Jews not to forget their numbers, and take the wrong clothes, when they come out of the showers. This calms the Jews: there will be life, they assure themselves, after the showers. And they are wrong. Our man supervises the detail taking the bodies to the ovens; and if there is anything he feels bad about , it is that he still allows the gassing of vermin to affect him. Were he a truly good man, he knows, he would feel nothing but joy, as the earth is cleansed of its pests.
Leave him; he cuts too deep.

[freak brother]

ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 2 Νοεμβρίου του 1911, όταν γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης ο βραβευμένος με Νόμπελ, το 1979, ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης, κατά κόσμον Αλεπουδέλης, καταγόμενος εκ Μυτιλήνης. Στην «Ιδιωτική (του) Οδό», μιλάει για «την ολίγη Ελλάδα που μας απέμεινε» και αποφαίνεται πως το μόνο που μπορεί κάποιος ακόμη να κάνει είναι να δέεται στους θεούς του. Ποιους θεούς; «Ω, μα είναι πολλοί. Σχεδόν όσοι και ο πληθυσμός της χώρας. Δύο μέτρα κάτω απ' τη γης ή πάνω από τον πλαϊνό σου τοίχο τον γδαρμένο, αγρυπνούν. Με σπασμένες μύτες, κομμένο τον ένα βραχίονα, λίγο πράσινο παλαιού καιρού στον μανδύα ή βυσσινί στους ώμους κι ένα βλέμμα που δεν σταματάει επάνω σου, μόνο τραβάει πέρα. Μοιάζουν συλλογισμένοι και σκυφτοί, σαν να κρατάνε πετονιές που 'ναι τα ίδια τα νήματα της ζωής μας. Κι αυτά όλα, μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα παραμονής μεγάλων γεγονότων που δεν ξέρεις αν θα επισυμβούν ποτέ».

[Atheist]

Αυτή είναι η ιστορία ενός οδηγού λεωφορείου που δεν θ' άνοιγε ποτέ την πόρτα του λεωφορείου του στους αργοπορημένους. Ποτέ και σε κανέναν.

Ούτε στα καταπιεσμένα γυμνασιόπαιδα που θα 'τρεχαν παράλληλα με το λεωφορείο ρίχνοντας του παρακλητικές ματιές, ούτε στις γριούλες που θα πάλευαν, φορτωμένες μ' ένα σωρό σακούλες με φαγώσιμα, να του κάνουν νοήματα με τρεμάμενα χέρια, και φυσικά ούτε στους θρασύτατους που θα του βάραγαν στην πόρτα, λες κι εκείνος καθυστέρησε στο δρομολόγιο ενώ αυτοί ήταν στην ώρα τους.

Και δεν ήταν από κακία που δεν θ' άνοιγε την πόρτα, επειδή αυτός ο οδηγός δεν είχε ίχνος κακίας μέσα του. Ήταν από ιδεολογία. Και η ιδεολογία του οδηγού έλεγε ότι αν ανοίγοντας την πόρτα σε κάποιον αργοπορημένο το λεωφορείο καθυστερεί τριάντα δευτερόλεπτα, κι αν αφήνοντας τον να ξεφυσάει απ' έξω τον κάνει να χάσει ένα τέταρτο από τη ζωή του, το δίκαιο είναι να μην του ανοίξει την πόρτα, αφού αυτά τα τριάντα δευτερόλεπτα θα τα χάσει κάθε ένας επιβάτης ξεχωριστά.

Κι αν πάνω στο λεωφορείο βρίσκονται, ας πούμε, εξήντα άτομα -εξήντα άτομα που δεν έφταιξαν σε τίποτα κι έφτασαν στη στάση στην ώρα τους- τότε όλοι αυτοί οι αθώοι θα χάσουν συνολικά ένα μισάωρο, που είναι το διπλάσιο του τετάρτου.

Αυτός ήταν ο μόνος λόγος που δεν θ' άνοιγε ποτέ την πόρτα. Ήξερε ότι οι επιβάτες δεν είχαν ιδέα για όλα αυτά, το ίδιο και όσοι έτρεχαν πίσω του κάνοντας του σήμα να σταματήσει. Ήξερε ακόμα ότι οι περισσότεροι από δαύτους τον θεωρούσαν σκέτο στραβόξυλο, χωρίς να υπολογίζουν ότι προσωπικά θα του ήταν πολύ πιο εύκολο να τους αφήσει ν' ανέβουν και να δεχτεί τα χαμόγελα και τις ευχαριστίες τους. Μόνο που, όταν ερχόταν η στιγμή να διαλέξει ανάμεσα στα χαμόγελα και τις ευχαριστίες από τη μια και το καλό της κοινωνίας απ' την άλλη, ο οδηγός μας δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό.

Αυτός που υπέφερε περισσότερο από τη συγκεκριμένη ιδεολογία του οδηγού λεγόταν Έντι. Όμως τούτος εδώ, αντίθετα με τα άλλα πρόσωπα της ιστορίας, δεν θα έμπαινε ποτέ στον κόπο να τρέξει για το λεωφορείο, τόσο αραχτός και φευγάτος ήταν.

Ο Έντι δούλευε βοηθός μάγειρα σ' ένα φαγάδικο που το έλεγαν Μάσα-Μπούκο -αυτό ήταν το πιο έξυπνο λογοπαίγνιο που είχε καταφέρει να κατεβάσει ο εγκέφαλος του ανεγκέφαλου ιδιοκτήτη του. Το φαγητό σ' αυτό το μέρος δεν έλεγε τίποτα, αλλά ο ίδιος ο Έντι ήταν πολύ εντάξει τύπος - τόσο εντάξει που, αν καμιά φορά έφτιαχνε κάτι που δεν του πετύχαινε και τόσο, το σέρβιρε ο ίδιος ζητώντας συγγνώμη.

Σε μία από αυτές τις συγγνώμες λοιπόν η τύχη το 'φερε και συνάντησε την Ευτυχία, με τη μορφή μιας κοπέλας τόσο καλής που έβαλε τα δυνατά της να τελειώσει όλη τη μερίδα του ροσμπίφ που της σερβίρισε μόνο και μόνο για να μην τον κάνει να νιώσει άσχημα.

Κι αυτή η κοπέλα δεν θέλησε να του πει το όνομα της ή να του δώσει το τηλέφωνο της, ήταν όμως αρκετά γλυκιά ώστε να δεχτεί να τον συναντήσει την επομένη στις 5 στο συμφωνημένο μέρος -στο Δελφινάριο, για την ακρίβεια.

Ο Έντι τώρα είχε μια πάθηση που του είχε κοστίσει πολλά πράγματα στη ζωή. Δεν ήταν μια πάθηση σαν αυτές που σου πρήζονται οι αδένες ή κάτι τέτοιο, δεν έπαυε όμως να του προξενεί μεγάλη ζημιά. Αυτή η αρρώστια τον έκανε να κοιμάται πάντα δέκα λεπτά παραπάνω απ' όσο έπρεπε, και κανένα ξυπνητήρι στον κόσμο δεν μπορούσε να την καταπολεμήσει.

Εξαιτίας της έφτανε πάντα αργοπορημένος στο Μάσα-Μπούκο -εξαιτίας της και εξαιτίας του οδηγού μας, που έβαζε πάντοτε το κοινό καλό πάνω από την εξυπηρέτηση ενός ατόμου.

Μόνο που αυτή τη φορά, μια και το ζήτημα αφορούσε την Ευτυχία, ο Έντι αποφάσισε να νικήσει την αρρώστια και, αντί να πέσει να κοιμηθεί το μεσημέρι, έμεινε ξύπνιος να κοιτάζει τηλεόραση.

Για μεγαλύτερη σιγουριά μάλιστα είχε παρατάξει όχι ένα, αλλά τρία ξυπνητήρια, και επιπλέον είχε ζητήσει αφύπνιση από τηλεφώνου. Έλα όμως που αυτή η αρρώστια ήταν αγιάτρευτη, και ο Έντι αποκοιμήθηκε σαν μωρό, παρακολουθώντας το παιδικό πρόγραμμα.

Ξύπνησε καταϊδρωμένος από τα κουδουνίσματα δεκάδων, χιλιάδων, εκατομμυρίων ρολογιών, δέκα λεπτά αργότερα. Όρμησε έξω απ' το σπίτι χωρίς ν' αλλάξει ρούχα και βάλθηκε να τρέχει προς τη στάση του λεωφορείου. Είχε σχεδόν ξεχάσει πώς τρέχουν, και τα πόδια του μπερδεύονταν κάπως κάθε φορά που άφηναν το πεζοδρόμιο.

Η τελευταία φορά που είχε τρέξει ήταν λίγο προτού ανακαλύψει πώς κάνουν κοπάνα απ' το μάθημα της γυμναστικής, εκεί γύρω στην έκτη τάξη. Τώρα όμως, σε αντίθεση με το μάθημα της γυμναστικής, έτρεχε και παραέτρεχε, επειδή τώρα θα έχανε κάτι, και κανένας πόνος στο στήθος και κανένα λαχάνιασμα λόγω Λάκι Στράικ δεν θα έμπαινε εμπόδιο στο κυνήγι της Ευτυχίας του.

Τίποτα δεν θα του έφραζε το δρόμο, εκτός από τον οδηγό μας, που μόλις έκλεινε την πόρτα και έκανε τη μανούβρα για να βγει από τη στάση. Ο οδηγός είδε τον Έντι από τον καθρέφτη, αλλά, όπως είπαμε, είχε μια ιδεολογία -μια τετράγωνη ιδεολογία που βασιζόταν σε δύο πράγματα: στην αγάπη για τη δικαιοσύνη και στα απλά μαθηματικά.

Αλλά του Έντι δεν του καιγόταν καρφάκι για τα πιστεύω του οδηγού. Αυτός για πρώτη φορά στη ζωή του ήθελε πραγματικά να φτάσει κάπου στην ώρα του, οπότε συνέχισε να κυνηγάει το λεωφορείο, έστω κι αν δεν είχε ελπίδες.

Ξαφνικά η τύχη χαμογέλασε στον Έντι, αλλά με μισό στόμα: εκατό μέτρα παρακάτω από τη στάση υπήρχε ένα φανάρι, κι ένα δευτερόλεπτο προτού φτάσει το λεωφορείο το φανάρι έγινε κόκκινο. Ο Έντι κατάφερε να πλευρίσει το λεωφορείο και να συρθεί ως την πόρτα του οδηγού. Ούτε που χτύπησε το τζάμι, τόσο εξουθενωμένος ήταν. Μόνο κοίταξε τον οδηγό με υγρά μάτια κι έπεσε γονατιστός φυσώντας και ξεφυσώντας. Αυτό κάτι θύμισε στον οδηγό, κάτι απ' το παρελθόν, από την εποχή που δεν ήθελε να γίνει οδηγός λεωφορείου αλλά Θεός.

Ήταν μια μάλλον λυπητερή ανάμνηση, αφού ο οδηγός δεν έγινε Θεός, αλλά και ευχάριστη συνάμα, αφού έγινε οδηγός λεωφορείου, που ήταν η αμέσως επόμενη επιλογή του. Και ξαφνικά ο οδηγός θυμήθηκε την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό του: αν τελικά γινόταν Θεός, θα ήταν σπλαχνικός και καλός και θ' άκουγε όλα τα πλάσματα Του.

Όταν είδε λοιπόν τον Έντι από ψηλά, από τη θέση του οδηγού, να γονατίζει πάνω στην άσφαλτο, δεν άντεξε και, παρ' όλη την ιδεολογία του και τα απλά μαθηματικά, του άνοιξε την πόρτα. Κι έτσι ο Έντι ανέβηκε και κάθισε, κι ούτε ευχαριστώ δεν είπε, τέτοιο λαχάνιασμα είχε.

Καλά θα κάνετε να μη διαβάσετε τη συνέχεια, αφού μπορεί ο Έντι να έφτασε στο Δελφινάριο στην ώρα του, η Ευτυχία όμως δεν μπόρεσε να έρθει - επειδή η Ευτυχία είχε ήδη φίλο.

Από την πολλή της όμως καλοσύνη δεν το 'χε πει στον Έντι, προτιμώντας έτσι να τον στήσει. Ο Έντι την περίμενε στο συμφωνημένο παγκάκι πάνω από δυο ώρες. Κι όπως καθόταν εκεί, έκανε ένα σωρό μαύρες σκέψεις για τη ζωή, κι ενώ τις έκανε, είδε το ηλιοβασίλεμα, που ήταν ωραίο, όσο να 'ναι, και μετά σκέφτηκε την αγκύλωση που θα πάθαινε όπου να 'ναι.

Στην επιστροφή, όταν πια δεν έβλεπε την ώρα να φτάσει σπίτι του, είδε από μακριά το λεωφορείο του να σταματάει στη στάση και να αποβιβάζει μερικούς επιβάτες, κι ήξερε ότι, ακόμα κι αν είχε τη δύναμη ή την όρεξη να τρέξει, πάλι δεν θα το έφτανε.

Έτσι, συνέχισε να σέρνει τα πόδια του, νιώθοντας γύρω στο ένα εκατομμύριο ξεχαρβαλωμένους μυς σε κάθε του βήμα, κι όταν επιτέλους έφτασε στη στάση, είδε ότι το λεωφορείο ήταν ακόμα εκεί και τον περίμενε. Και παρά τα αγανακτισμένα μουρμουρητά και τις φωναχτές διαμαρτυρίες των επιβατών, ο οδηγός δεν άγγιξε το γκάζι ώσπου να βρει ο Έντι μια κενή θέση και να καθίσει. Κι όταν πήραν να ταξιδεύουν, κοίταξε μες στον καθρέφτη και έκλεισε λυπημένα το μάτι στον Έντι, κι αυτό έκανε την όλη φάση κάπως υποφερτή, όσο να 'ναι.

[When Black Roses Bloom]

Para polu omrofo Atheist

Ti einai alh8eia?

[Atheist]

Είναι Etgar Keret, ο μόνος εβραίος που θα τη γλυτώσει όταν πάρω την εξουσία. Από τη συλλογή διηγημάτων "Ο Οδηγός Λεωφορείου Που Ήθελε Να Γίνει Θεός" εκδόσεις καστανιώτη, 12 ευρώ και λίγα είναι.

Η πλάκα είναι πως στις αμερικανικές αγορές οι κριτικές που έχουν κολλήσει στο εξώφυλλο μιλάνε για το πόσο "σουρεάλ και ξεκαρδιστικά" είναι τα κείμενα.

[Kveldssanger]

ναι αλλα τι να το κανεις αμα το χασε το γκομενακι?!

[metamelia3]

το γκομενάκι "πινκ πινκ";

[Candiru]

Η πορδή είναι άκρως προσωπικόν γεγονός, όπως και η μαλακία. Ορισμένοι άνθρωποι αρέσκονται να διατυμπανίζουν τα άκρως προσωπικά συμβάντα. Κανονικώς εχόντων των πραγμάτων, μια πορδή εκπέμπεται κατά μόνας. Αν, παρ' ελπίδαν, υπάρχει ακροατήριον η πορδή θα προσβάλλει (είναι γνωστόν) τας αισθήσεις της ακοής και της οσφρήσεως, κυρίως της οσφρήσεως. Πας όστις κοινοποιών πορδήν καλείται κλανιάρης. Από της Εποχής του Χαλκού
και έντευθεν, ουδεμία κοινοποιήθείσα πορδή επέρασεν απαρατήρητος.


Προσωπικώς, υποστηρίζω την άποψιν ότι οι άντρες κλάνουν περισσότερον από τις γυναίκες. Η ηγέτις του Φεμινιστικού Κινήματος δις Margarite Durat έχει την ακριβώς αντίθετον γνώμην. Θα επεθύμουν να προσθέσω ότι μια ωραία γυναίκα που κλάνει δημοσία, χάνει μέγα μέρος της γοητείας της. Οι Φαλλοκράται και αι Φεμινίστριαι (ελπίζω και οι Ομοφυλόφιλοι) συμφωνούν αφ' ενός σημείου μια πορδή είνι, κατ' αρχήν, μουσικόν γεγονός. Η επιστήμη της Φυσιολογίας δεν έχει εξετάσει εώς σήμερον τας δυνατότητας
του πρωκτού ως μουσικόυ οργάνου. Το διάσημον σαχλόν άγαλμα του Πραξιτέλους που βρίσκεται στην Ολυμπία δεν αποδεικνύει παρά το ότι ο Ερμής είχε έναν κώλο εκτάκτου ωραιότητος. Δυστυχώς και ο ωραιότερος κώλος του κόσμου αμολάει πορδές.


Στις φυλακές γίνεται εκ μέρους των Φυλακισμένων μια συγκινητική
προσπάθεια δια την ενδελεχήν εκμετάλλευσιν των πορδών. Στην εποχή μας κανενός είδους ενέργεια δεν πρέπει να χάνεται. Η πορδή προκαλεί γέλιο. Το γέλιο είναι απολύτως απαραίτητο για την επιβίωση του Φυλακισμένου. Στην Φυλακή το πέρδεσθαι εξίκνειται έως το ύψος της Αληθούς Τέχνης. Όμως καθώς γινότανε πάντοτε, συχνάκις το φαινόμενον απολήγει εις καταχρήσεις. Έτσι μές στην Φυλακή συναντά κανείς βιρτούοζους της πορδής αλλά και
πορδομανείς. Η Διεύθυνσις των Φυλακών αδιαφορεί δια τας επιδόσεις των κλανιάρηδων Καταδίκων.


Η έντασις των πορδών εις ήχον και οσμήν ποικίλει. Οι νταήδες και οι
θρασείς κλάνουν βροντερά. Αυτές τις πορδές που πέφτουν σαν κανονιές οι Κατάδικοι τις λένε αντρίκιες. Ο ήχοχρωματισμός της πορδής σχετίζεται άμεσα με την προσωπικότητα του κλανιάρη. Οι πούστηδες, οι υποκριται και οι μπαμπέσηδες αμολάνε κούφιες πορδές, όπως ακριβώς κάνουν οι γριές. Στην Φυλακή ο γνώριμος ήχος της πορδής σκορπάει τη χαρά. Εκεί ακούγονται λογής-λογής πορδές: άλλες είναι δυνατές σαν βροντή, άλλες παραπονιάρικες, άλλες σεμνές και άλες δειλές. Στην Φυλακή μη βάζεις ποτέ στοιχήματα με κλανιάρηδες έστω κι αν σου πουν ότι μπορούν να
αμολήσουν στη σειρά ογδόντα πορδές. Είναι βέβαιον πως θα χάσεις το στοιχημα. Συχνά στη Φυλακή οργανώνονται διαγωνισμοί πορδής. Συνήθως τέτιοι διαγωνισμοί λαμβάνουν χώραν τις μέρες που οι Κατάδικοι φάγανε φασουλάδα. Πρόκειται για αληθινά κοντσέρτα πορδής όπου φυσικά θριαμβεύουν οι πορδομανείς. Όπως ξεύρετε ο πορδομανής νιώθει πολύ υπερήφανος για τις ικανότητες του κώλου του. Κάποτε εγνώρισα έναν πορδομανή που πάθαινε φοβερές κρίσεις πορδο-ντελίριουμ.


Η πορδή έχει και το φολκλόρ της. Καμιά φορά ένας Κατάδικος ξυπνάει έναν άλλο Κατάδικο κλάνοντας στο αφτί του. Μερικοί Κατάδικοι κλάνουν την ώρα που τρώνε ολόιδια με τα ζώα (αποφεύγω να χαρακτηρίσω την πράξη). Όταν κάποιος Κατάδικος κλάσει δυνατά όλοι οι άλλοι φωνάζουν «σκίσου!». Τα σημαντικότερα είδη πορδών είναι βαφτισμένα· έτσι στην Φυλακή τις χοντρές πορδές τις αποκαλούν βραχνιάσμένες. Στους διαγωνισμούς πορδής ο διαγωνιζόμενος κλάνει όρθιος ανασηκώνοντας λίγο το αριστερό του ποδάρι. Συχνά οι Κατάδικοι ανοίγουν τρύπες στους ενδιάμεσους τοίχους για να επικοινωνούν με τα διπλανά κελιά· απ΄ αυτές τις τρύπες κάποτε-κάποτε κερνάνε πορδές στους γείτονες. Όταν κάποιος Κατάδικος κλάσει, συνήθως λέει σ' αυτόν που κάθεται κοντά του: «έλα ρούφα!». Θεωρείται θανάσιμη προσβολή να κάνεις αυτό το αθώο αστείο σε κάποιον Κατάδικο τη στιγμή που ρουφάει τον τούρκικο καφέ του. Στις βαριές Εγκληματικές Φυλακές ισχύει η
σιωπηρά απαγόρευσις του κλασίματος· έκεί οι Βαρυποινίτες κλάνουν μόνο μες στο WC. Το να κλάσεις αναιδώς μέσα σε θάλαμο βαρυποινιτών ισοδυναμεί με υπογραφή της θανατικής σου ποινής.


Η οσμή της πορδής δεν κρύβει κανένα μυστήριο. Ο χημικός τύπος της πορδής είναι S2O4H2 + CH + Ca3RA. Δηλαδή στα αέρια της πορδής κυριαρχούν το υδρόθειον (S2O4H2) και το μεθάνιον (CH) με τις χαρακτηριστικές των οσμές. Φαίνεται ότι το είδος του φαγητού καθορίζει την οσμή της πορδής. Αυτό δεν το λέω με βεβαιότητα γιατί ορισμένων ανθρώπων οι πορδές βρωμάνε υπέρ του δέοντος. Πάντως, τα φασόλια, το γιαούρτι, το γάλα, τα ρεβύθια, τα κουκιά, τα μήλα και τα κάστανα προκαλούν πολλά αέρια. Οι βρωμερότερες
πορδές προέρχονται απο το κουνουπίδι, το λάχανο, το σκόρδο, το ρεπάνι και το αυγό. Ο Κατάδικος αγαπά το σκόρδο, το κρεμμύδι και το γάλα γιατί του φέρνουν ύπνο. Συνεπώς η βρωμερή πορδή είναι αναγκαίον κακόν. Όμως από το παιχνίδι της πορδής δεν απουσιάζει και ο σαδισμός. Πολλοί Κατάδικοι, για να επαυξήσουν τη βρώμα των πορδών τους, πίνουν καφέ ανακατωμένο και βρασμένο με λίγη καρβουνόσκονη από φελλό. Οι δυστυχείς γείτονες αυτών των κρυπτοσαδιστών Καταδίκων μπορούν να σας δώσουν διαβεβαιώσεις για την αποτελεσματικότητα της συνταγής. Το περίεργον είναι ότι οι βρωμερότερες πορδές είναι συνάμα και κούφιες. Αυτες τις πορδές οι Κατάδικοι τις ονομάζουν φαρμακερές και είναι οι αηδιαστικότερες όλων. Ο ύπουλος κλανιάρης που αμολάει φαρμακερές πορδές
τιμωρείται με ομαδικό γιουχάισμα και ραγδαίο μαξιλάρωμα.


Ο ταλαντούχος κλανιάρης συνδυάζει τον ήχο της πορδής με διάφορες κωμικές χειρονομίες ή με γκριμάτσες ή με ακροβατικές κινήσεις. Υπάρχουν κλανιάρηδες που κυριολεκτικώς μιλάνε με τον κώλο. Αν κατά τύχην μες στον ίδιο θάλαμο ζουν δυο λαλίστατοι κώλοι τότε ο διάλογος είναι αναπόφευκτος. Οι Κατάδικοι υποδέχονται με αλαλαγμούς ενθουσιασμού τέτοιους διαλόγους πορδής που συχνά τραβάνε ως τα μεσάνυχτα ή εξελίσσονται σε πορδο-μονομαχία.


Τώρα είναι κατάλληλη η στιγμή να σας μιλήσω για την Μεγάλη Ατραξιόν του Κώλου: Στην Φυλακή πολλές φορές βλέπεις έναν Κατάδικο να πέφτει στο κρεβάτι ανάσκελα, να ανασηκώνει τα ποδια του στην τυπική στάση της ετοιμόγεννης γυναίκας, να ανάβει το τσακμάκι του, να προσεγγίζει το χέρι με το αναμμένο τσακμάκι στον κώλο του και μετά να αρχινάει τις κλανιές. Το απότέλεσμα είναι θεαματικό και προκαλεί ακράτητα γέλια γιατί απλούστατα οι πορδές ααφλέγονται ακαριαίως! Η φλόγα της πορδής εξακοντίζεται μέχρι ένα μέτρο μακριά. Έτσι, εκτός από τους κώλους που κελαηδούν έχουμε και τους κώλους που ξερνούν φλόγες. Το παιχνίδι με τις φλογερές πορδές γίνεται συνήθως από νεαρούς Φυλακισμένους. Εννοείται ότι
αυτοί οι νεαροί όταν παίζουν με τις φλόγες δεν κατεβάζουν τα παντελόνια τους. Θα 'τανε μια απερισκεψία.


Συμβουλαί προς υποψήφιον κλανιάρην:


1. Κλάνε με λυτό τον εαυτό σου. Η πορδή δεν πρέπει να σου δημιουργεί συμπλέγματα ενοχής. Σήμερα μια ψυχανάλυση κοστίζει ακριβά.


2. Ο Καλός Κλέφτης όταν κλάνει δεν σφίγγεται υπερβολικά. Συχνά μια ζορισμένη πορδή τελειώνει σε ένα μικρό σκατουλάκι.


3. Ο Καλός Κλέφτης είναι μετριοπαθής. Ο Καλός Κλέφτης αποφεύγει τις προκλητικές κλανιές. Μια αδέξια κλανιά μπορεί να καταλήξει σε προβοκάτσια.


4. Αν ο πλαινός σύνροφός κλάσει να απαντήσεις με ανάλογη πορδή. Αν δεν έχεις πρόχειρη κλανιά χαμογέλασέ του. Ο κλανιάρης αν δε λάβει κάποιαν απάντηση ίσως τραυματιστεί ψυχικώς.


5. Όταν κλάνεις κάτω από την κουβέρτα φρόντισε να βγάζεις το κεφάλι σου απ' έξω έστω κι αν κάνει παγωνιά. Το υδρόθειον είναι δηλητηριώδες αέριον.


5. Αν πάθεις πορδομανία μην απελπιστείς. Η πορδομανία δεν είναι χειρότερη απ' τη σύφιλη. Άλλωστε και οι δυο θεραπεύονται.


7. Ο κλανιάρης δικαιούται και να ρεύεται. Η πορδή συνδυάζεται εύκολα με ρέψιμο ή βήχα.


(Από το «Εγχειρίδιον του καλού κλέφτη» του αείμνηστου Ηλία Πετρόπουλου.)

[carheart]

του αείμνηστου 5 φορές Νομπελίστα Ηλία Πετρόπουλου, όπως παρατηρώ.

[Phantom Duck]

Μαλακίες λέει ο κάρχαρτ, εδώ μιλάμε για ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΝΟΜΠΕΛΛΛΛΛ.

[hunted by a Freak]

Κλείνω. Μάτια. Ανοίγω. Μυαλό. Τελειώνεις το σχολείο, λες να ησυχάσεις από όλους αυτούς που σού κάθονται στο σβέρκο και σού λένε τι να πιστεύεις, τι να γνωρίζεις, τι να σκέφτεσαι, τι να μαθαίνεις και πώς να το μαθαίνεις. Ξυπνάς το πρωί, πας στη δουλειά κι είναι διάφοροι τύποι που σού λένε τι να κάνεις, πώς να φέρεσαι, πώς να ντύνεσαι, πώς να είσαι, για να βγάλουν εξαιτίας σου ―και με την ανοχή σου― περισσότερα λεφτά, είναι τα Αφεντικά. Γυρίζεις στο σπίτι, φωνάζουν οι γονείς, βουίζουν τα αυτιά σου, σού λένε θα πεθάνουν, εσύ θα τους πεθάνεις, αν δε μάθεις να φέρεσαι, να ντύνεσαι, να σκέφτεσαι, να είσαι όπως θέλουν Αυτοί. Πας στους φίλους σου, μία από τα ίδια, όλο τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, τρέχουμε και δε φτάνουμε, όλοι μαζί, γύρω γύρω όλοι και στη μέση εμείς. Πας στα κλαμπ, βαριέσαι που ζεις, δυνατή μουσική, την αγνοείς, δεν έχει στίχους, δεν έχει κέφι, δεν έχει διέξοδο, σου λέει να χορεύεις, μόνο να χορεύεις, να κάθεσαι σα μαλάκας χωρίς να μιλάς, μόνο να χορεύεις και να κοιτάς, να κοιτάς, να κοιτάς, να κοιτάς, τις γκόμενες, χαμένες τελείως, κοιτάνε σα χαζές, τι φταίνει κι αυτές; το παίζουνε κάτι που δε θα γίνουν ποτέ, πώς θα γίνει να βρεις μια γυναίκα που να μην κοιτάει σα χαζή; ο έρωτας τι είναι; είναι να φέρεσαι σα χαζός, όχι να είσαι. Χαμόγελα ψεύτικα, ματιές από μακριά, μπούτια, βυζιά, χείλια υγρά, όλο υποσχέσεις, μηδέν προοπτικές, μηδέν ηθικό, για να πλησιάσεις στα δέκα μέτρα θες μια ντουζίνα προφυλακτικά. Πας σπίτι, ανάβεις τηλεόραση, διάφοροι απίστευτοι μαλάκες σού πετάν την άποψή τους, σού λένε τι να κάνεις, πώς να γελάς, πώς να περνάς, πώς να γαμάς, κάτι τενεκέδες, αν είναι δυνατόν, είναι σαν ψεύτικοι, σαν εφιάλτης, είναι γύρω μας, μπροστά μας, πίσω μας, μέσα μας, κάτω μας, τους πατάμε. Έι, εσύ, κολλητέ, με το ωραίο κοστούμι και το αφασία στυλ, καλά, είσαι κι ο πρώτος, γαμώ τα άτομα, πώρωση, πάουερ, γουάου, όλο ρωτάς, όλο ρωτάς, να ρωτήσω κι εγώ μια στιγμή; Πόσο κάνεις; Ο αδερφός σου δουλεύει στην τράπεζα, έχει γκόμενα, θα παντρευτούνε, θα κάνουν παιδιά, θα κάνουν σκυλιά, θα κάνουν βίντεο, και σπίτι, και κινητά, και αυτοκίνητα, να κάνουν, να κάνουν, να κάνουν ό,τι θέλουν, να κάνουν και άκρη να περάσω, δεν μπορώ εδώ, πνίγομαι, και πού να πας που να μην είναι έτσι, αφού παντού είναι έτσι: αφεντικά, αντιβηχικά, μπάτσοι, δάσκαλοι, γονείς, τηλεόραση, μαλάκες με μικρόφωνα, «Τι έχετε να δηλώσετε;», «Δηλώστε μας κάτι», «Κάντε μας μια δήλωση», «Τι θα μας δηλώσετε;», έχω να δηλώσω ότι σας βαρέθηκα, δεν πάει άλλο, από 'δώ και μπρος θά 'χετε να κάνετε μαζί μου, προσέχτε, μιλάω σοβαρά, θα κάνω το ντου και θα ψάχνεστε κι άντε μετά να τρέχουν οι μπάτσοι να με βρουν, μες στη δυστυχία τους κι αυτοί, μηδέν προοπτική, μηδέν ηθικό, μολότωφ στη μάπα τους, τις πετάνε πίσω, τι να κάνουν δηλαδή; όλοι μια παρέα είμαστε. Και να πέθαινε αύριο κάνα δυο δισεκατομμύρια κόσμος, μπορεί και να μη μ' ένοιαζε, μπορεί και να μ' ένοιαζε, δεν ξέρω, πάντως αν πέθαινα εγώ δεν θα ένοιαζε κανέναν, εδώ που τα λέμε έχω πεθάνει, οπότε τι έχω να χάσω; Τα κλαμπ με τα ποτά από αργό πετρέλαιο και τους ηλίθιους στην πόρτα; «Πρέπει να συνοδεύεστε», τι λε' ρε; εγώ είμαι μόνος μου, δε θέλω συνοδείες, δε θέλω κηδείες, δε θέλω αηδίες, θέλω μόνο να είσαι κάπου και να ξέρω ότι μ' αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς, απίστευτη λέξη και μάλιστα χωρίς προφυλάξεις, όμως είσαι εκεί; υπάρχεις; αν είσαι θα σε βρω, εκατό τα εκατό, χίλια τα εκατό, και θά 'μαστε μαζί και θα περνάμε καλά και λοιπά και λοιπά και λοιπά και λοιπά και λοιπά. Και μετά ξύπνησα, μέσα στον ύπνο μου. Δεν υπάρχουν όνειρα. Μόνο ξύλο στα γήπεδα και στους δρόμους και στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά, ξύλο παντού, μέχρι να καταλάβουν όλοι αυτοί με τα κολάρα ότι δεν κάνουμε δηλώσεις, δεν κάνουμε εκπτώσεις, ούτε παραχωρήσεις, μπορούμε να είμαστε πολύ σκληροί και θα είμαστε, δηλαδή δεν ξέρω άλλους, μόνος μου είμαι, θα βρω όμως, δε θα βρω; θα βρω και θα δείτε, μέχρι τότε κοιμηθείτε ήσυχοι, εγώ θα σας σκεπάζω τα βράδια, μη μου κρυώσετε και πάθετε τίποτα και εξαφανιστείτε σαν τους δεινοσαύρους από μόνοι σας. Κρατάτε γερά. Πρέπει να προλάβω να σας εξαφανίσω προτού εξαφανιστώ εγώ.

[hunted by a Freak]

Μπήκα στο σπίτι μου.Βγήκα στη βεράντα μου.Κοίταξα κάτω.Κοίταξα τη πόλη.Την πόλη μου.
Την Πόλη...αυτό το μουχλωτά περήφανο σκουλήκι που καταπίνει τα χρώματα και γουργουρίζει ευχαριστημένο,αυτό το τετράγωνο έκτρωμα που βρωμοκοπάει πρόοδο,αυτό το ξεδοντιασμένο φαλακρό λιοντάρι που περιμένει να σαπίσει στο κλουβί του,αυτό το κακομαθημένο μαλθακό κατοικίδιο με την υπολογιστική μαγερή ματιά,αυτό το ανήκουστο άξεστο γλυπτό,αυτό το γκρί τοτέμ των γκρι φύλων,την πόλη που είναι σκοτεινή και γλιστερή σαν να έχει βρέξει,αν και δεν βρέχει ποτέ και η σκόνη στοιβάζεται σε καφεκίτρινα όξινα στρώματα πάνω στις ταράτσς,πάνω στους δρόμους,πάνω στους ανθρώπους με τα κινητά,πάνω στα χώματα,στα κουστούμια,στα ηχεία,στα λεφτά,στα σκαλοπάτια των μεγάρων,στ' αγάλματα,στα άρρωστα δέντρα,στους μονόχειρες ζητιάνους,στις αφίσες,στις ρωγμές,στα απροσπέλαστα θαμπά τζάμια των πολυεθνικών,στος αστραφτερούς δημάρχους,στοιβάζται αποφασιστικά,αφού δε βρέχει ποτέ,και όταν βρέξει κάποτε,το νερό τρομάζει πέφτοντας,πανικοβάλλεται,δεν έχει που να πάει,μένει εμπρόντητο στη θέση του λιμνάζοντας τα πάντα σε μια κοροιδευτική γκριμλατσα,μέχρι να εξατμιστεί ευγνωμονώντας τον σούπερ σταρ της γειτονιάς μας,το άστρο της ημέρας,το θεο Ήλιο,που δεν φταίει για τίποτα παρά μόνο που εξακολουθεί να ξημερώνει καθε μερα χωρίς λόγο και αιτία,την πόλη αυτή,την πόλη μου,που τη γουστάρω και δε θα φύγω απο αυτήν ούτε νεκρός.