Μπαίνουμε τις προάλλες με τον φίλτατο Αμνίζιακ σε ένα μέχρι τότε άγνωστο δισκάδικο και με μια γρήγορη ματιά στα ράφια διαπιστώνουμε και οι δυο ότι δεν έχουμε τη παραμικρή ιδέα για το τι ακριβώς είναι η συντριπτική πλειονότητα των cd που είχε εκεί μέσα. Ή διαβάζεις το top-20 του Wire λίγες μέρες μετά και βλέπεις ότι όχι μονο δεν έχεις ακούσει τίποτα από τα περισσότερα ονόματα εκεί μέσα αλλά αγνοούσες και την ύπαρξη τους μέχρι να τα δείς. Δεν είναι εντελώς εκνευριστικό συναίσθημα αυτό? Δε νιώθεις ότι χάνεις ένα τεράστιο μέρος της μουσικής που μπορεί πραγματικά να έχει να σου δώσει πολλά? Μήπως τελικά λέω μαλακίες?