Revenge - Victory.Intolerance.Mastery (Osmose Productions)
Revenge - Victory.Intolerance.Mastery
(Osmose Productions 2004)
tracklisting:
1. Destiny Mastery
2. Traitor Crucifixion
3. Blood Annihilation
4. Atrocity March
5. Hate Oath
6. Victory Revenge
7. Iron Intolerance
8. Doom Order
Καλώς το.. 2 χρόνια πέρασαν από το "Triumph.Genocide.Antichrist" και όποιες προσπάθειες να βρεθεί κάποια πιο ακραία κυκλοφορία αυτά τα 2 χρόνια στο χώρο του ακραίου black, κατέληξαν στο κενό. Ούτε οι κυκλοφορίες της ίδιας της Osmose ήταν αρκετές για να καλύψουν το κενό. Το Arkhon Infaustus έχει προβληματίσει αρκετούς όχι τόσο για την αλλαγή του στυλ αλλά για την ποιότητά του, το Axis of Advance ήταν απλά ένας πολύ καλός black/thrash (μμ) με αρκετό groove δίσκος, ενώ οι Antaeus βρίσκονται σε μια παράξενης μορφής αδράνεια τον τελευταίο καιρο, αν εξαιρέσει κανείς το καταπληκτικό 7".
Το "Victory.Intolerance.Mastery" δεν κάνει τίποτα λιγότερο απο ότι περίμεναν οι οπαδοί τους. Δημιουργεί άλλους 8 ύμνους, ακόμα πιο ακραίους αυτή τη φορά, προσεγγίζοντας ολοένα και περισσότερο τον απόλυτο θόρυβο (για κάποιον που δεν έχει ακούσει Whitehouse ή Merzbow βέβαια) και χλευάζοντας με την αισθητική τους την όλη κατάσταση στο σύγχρονο black/death χώρο. "Μα και στο προηγούμενο τι έκαναν;" θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος, και δεν θα τον κατηγορούσα. Είναι αλήθεια πως δεν υπάρχει εξέλιξη εδώ, όπως φυσικά δεν υπάρχουν και πλήκτρα. Μα κανείς δεν περίμενε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Είναι αλήθεια ότι θα μπορούσαν να θεωρηθούν προβλέψιμοι ή και ενοχλητικοί ακόμα, για όσους ίσως μεγάλωσαν με Blasphemy και Conqueror ΜΟΝΟ. Οι Revenge είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος. Δεν γίνεται να διχάσουν τους οπαδούς τους ας πούμε.
Στα καθαρά μουσικά τώρα, η διάρκεια του δίσκου (28 λεπτά) σε προδιαθέτει για το τι θα ακούσεις. Τ(ρ)αχύτατο black όπως το δίδαξαν κάποια σημαντικότατα καναδέζικα συγκροτήματα με την ακρότητα όμως να χτυπάει κόκκινο. Είναι χαρακτηριστικό αυτό το συναίσθημα που βγάζουν, που ακόμα και σε παλιούς δίσκους, δεν το βιώνεις στην ολότητά του ίσως. Τα ημιψυθιριστά φωνητικά έχουν εξελιχθεί πολύ και κάνουν την διαφορά σε κομμάτια όπως τα "Doom Order" και "Blood Annihilation". Μια που αναφέρθηκε το τελευταίο έχω σχόλιο. Οι αλλαγή στη μέση (περίπου) του κομματιού είναι ίσως το καλύτερο σημειό του δίσκου. Είναι πολυ κοντινή με αυτήν της αρχής του "Blood Division" από το προηγούμενο. Ο J.Read απλά είναι ένας από τους καλύτερους drummers της εποχής μας και όποιος βιαστεί να τον κατηγορήσει ότι παίζει απλά υπεργρήγορα, μάλλον δεν έχει ακούσει προσεκτικά τις δουλειές του. Οι αλλαγές για άλλη μια φορά, απαιτούν το αυτί σου κολλημένο στο ηχείο.
'Οντας καθαρά μια μπάντα που είτε την γουστάρεις για αυτό που είναι, είτε όλο και κάτι θα βρεις να πεις για τα αντικειμενικά κριτήρια μουσικής, λογικό είναι ο δίσκος είτε να αρέσει πολύ, ή καθόλου. Στις συζητήσεις που είχα κάνει για το προηγούμενο, σπάνια άκουγα κάποιον να του αρέσει "αρκετά" ας πούμε. Όχι οτι αυτό έχει σημασία βέβαια. Οι Revenge επισημοποίησαν την επιστροφή τους. Η βαθμολογία έχει να κάνει καθαρά και μόνο με το πόσο μου αρέσει το cd..
9/10[/b]
