Τα τέρατα μας καλημερίζουν το πρωί χαμογελαστά. Τα τέρατα αφήνουν μαζί μας τα παιδιά τους στο σχολείο, φιλώντας τα με στοργή. Τα τέρατα μας κάνουν την αλλαγή βάρδιας στη δουλειά και μας αποχαιρετούν με «καλή δύναμη». Τα τέρατα οδηγούν μέσα μαζικής μεταφοράς ή κορνάρουνε στα φανάρια ή χειρονομούν από τα πεζοδρόμια στα διερχόμενα αυτοκίνητα. Τα τέρατα μας πουλάνε ευγενικά τις πραμάτειες τους στα μαγαζιά της γειτονιάς. Τα τέρατα μας κάνουν αιτήματα φιλίας. Τα τέρατα περπατάνε δίπλα μας στο δρόμο, μουρμουρίζοντας μέσα απ’ τα δόντια. Τα τέρατα ασχημαίνουν ό,τι βρίσκεται πλάι τους και μολύνουν ό,τι ακουμπάνε κι ανάμεσα σ’ αυτά είμαστε κι εμείς, τα παιδιά μας, οι ζωές και το μέλλον μας. Τα τέρατα παραμονεύουν στο φως για την πρώτη εύκαιρη σκοτεινή στιγμή σου, σκιές ανθρώπων που ήταν κάποτε, παρατημένες ψυχές απ’ τους Θεούς και τους Δαίμονες. Τα τέρατα πατάνε, προσεκτικά, στο τσιμέντο όπου λιώνει κάθε σου όνειρο κι εφιάλτης, καμιά φορά σ’ αγκαλιάζουν από χαρά όταν βρίσκουν ένα μονοπάτι για τον κόσμο των ανθρώπων, σ’ ένα γκολ, ένα σύνθημα, ένα χειροκρότημα ή μια λύπη που σε κάνει να διπλώνεσαι στο κάθισμα εξασθενημένος. Τα τέρατα σου σφίγγουν τους αγκώνες τραγουδώντας τα πάθη και τις έγνοιες σου ως ηχώ. Τα τέρατα κυκλοφορούν δίπλα μας, ανάμεσά μας, παράλληλα με τους ίσκιους μας, παλεύοντας να μας κρύψουν το φως και να κάνουν ίσκιους τους όλους εμάς, προσπαθώντας να μας δαγκώσουν και να μας κάνουν βαμπίρ που ξερνάνε μίσος και αυτολύπηση, να μας ρίξουν στη λάσπη για να σερνόμαστε όπως αυτά, πρώην άνθρωποι, νεκροζώντανες καρικατούρες. Τα τέρατα τα αναγνωρίζεις από τη ματιά τους: Δεν μπορούν να κοιτάξουν τα δικά σου τα μάτια, φοβούνται, ντρέπονται, σιχαίνονται αυτό που κατάντησαν, δεν μπορούν να ανεβούν το σκαλί και να ξαναγίνουν άνθρωποι, μπορούν μόνο να σε μετατρέψουν σε τέρας, να κατεβείς στην άβυσσο εσύ. Τα τέρατα βρίσκονται γύρω μας, από πάντα, κι όποιος λέει πως δεν τα αναγνωρίζει είναι υποκριτής. Τα τέρατα δεν έχουν θέση στον κόσμο των ανθρώπων, στις γειτονιές μας, στα σχολεία μας, στους δρόμους μας, στις πλατείες μας, στα γήπεδά μας, στα πέταλά μας -τα τέρατα πρέπει να σαρώνονται στους υπονόμους, στις χωματερές και στο χειρότερο χθες μας. Στον καθρέφτη του, μπορεί ο καθένας να ζυγίσει το μέρος της ευθύνης που του αναλογεί για τα τέρατα που αφήνει να τον κυκλώνουν. Πρώτος εγώ.
Originally Posted by OniBocho
