Μπορεί σήμερα η Ελλάς να ασχολείται με την δημοσιονομική απογραφή και τις τυχόν κυρώσεις της Ε.Ε., μπορεί πολλοί συμπατριώτες μας να τους απασχολούν οι Χριστουγεννιάτικες αγορές τους, αλλά 60 χρόνια πριν, τον Δεκέμβριο του 1944 η πατρίδα μας ζούσε μία πρωτοφανή τραγωδία. Για πρώτη φορά ίσως στην ιστορία μας η πατρίδα μας διακινδύνευσε την εδαφική της ακεραιότητα από τα ίδια τα «παιδιά της».

Με την αποχώρηση των Γερμανών τον Οκτώβριο του 1944, το ΚΚΕ και ο ένοπλος βραχίονάς του – ο ΕΛΑΣ – έθεσαν τις βάσεις για την εμφύλια σύγκρουση. Είναι γνωστό όταν στα χρόνια της εθνικής αντιστάσεως το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ είχε δείξει τις πραγματικές του προθέσεις, κτυπώντας τις εθνικές ανταρτικές ομάδες του Ζέρβα και του Τσαούς-Αντών, δολοφονώντας τον Ψαρρό και τον Καραχάλιο, τρομοκρατώντας κάθε φωνή και αντίσταση που δεν ανήκε στο ΚΚΕ.

Αν η Ελλάς σήμερα δεν βρίσκεται στα επίπεδα της Αλβανίας και της Ρουμανίας, αν δεν χρειαζόμαστε διαβατήριο για να πάμε πάνω από την Λάρισα, αν οι Ελληνίδες δεν χρειάσθηκε να εκπορνευθούν στα μπορντέλα της Ιταλίας και της Γαλλίας, αυτό οφείλεται στους πατριώτες που κράτησαν ελεύθερη την Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1944.

Αυτό οφείλεται στους άνδρες της Χωροφυλακής του Συντάγματος Μακρυγιάννη, στους Χίτες του Θησείου, στους στρατιώτες της Ορεινής Ταξιαρχίας. Αυτοί πολέμησαν από σπίτι σε σπίτι, από ταράτσα σε ταράτσα, από γωνία σε γωνία τους επιτιθέμενους κομμουνιστές. Ο νεαρός Ανθυπολοχαγός Θανάσουλας, μέλος της Χ, κράτησε με 7 Χίτες συναγωνιστές του το Φρουραρχείο Αθηνών. 40 χρόνια μετά, ο «στρατηγός» Ορέστης του ΕΛΑΣ με επιστολή του στον τύπο για τα γεγονότα του 1944 παραδέχθηκε με παρρησία τον ηρωϊσμό του Θανάσουλα και των υπολοίπων Χιτών.

Εχει νόημα σήμερα, θα ρωτήσει κάποιος, να τα θυμόμαστε «αυτά», να «διχάζουμε» τους Ελληνες; Η απάντηση είναι απλή: ναι, έχει μεγάλη σημασία για ένα λαό να θυμάται και να τιμάει αυτούς που πολέμησαν και σκοτώθηκαν για την ελευθερία του. Με το να τιμάς τους αγωνιστές της πατρίδος και της ελευθερίας δεν διχάζεις τον λαό, εκτός, ίσως, από εκείνους που περιφρονούν την ιστορία και τον πολιτισμό του έθνους μας και θα έκαναν και σήμερα ακριβώς τα ίδια, εάν μπορούσαν…

Ας αφήσουμε λοιπόν τον δεξιό (!) κ. Παναγιωτόπουλο να δηλώνει ότι «γιατί να μην προέρχεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας από την ηρωϊκή αριστερά», ας αφήσουμε τον κ. Μεϊμαράκη να φωτογραφίζεται στον Γοργοπόταμο κάτω από τα λάβαρα του σφαγέα Αρη Βελουχιώτη. Ετσι και αλλιώς όλοι αυτοί, αν ζούσαν το 1944, θα είχαν λουφάξει στα σπίτια τους ή θα είχαν προσκυνήσει το ΚΚΕ.

Εμείς, ως πατριώτες, θα τιμήσουμε την μνήμη των Ελλήνων που άφησαν την τελευταία τους πνοή για να κυματίζει ελεύθερη η Ελληνική σημαία στην Αθήνα. Δεν θα δεχθούμε ποτέ την παραχάραξη της Ελληνικής ιστορίας, δεν θα ξεπουλήσουμε το αίμα των Ελλήνων για κανένα «πολιτικό αλισβερίσι».

DEN 3EXNW!!!!!!!!!