Iron Maiden

[Ford Prefect]

Τώρα συνειδητοποίησα ότι είπα καινούργιο κάτι του 1992, αλλά ναι.

[Inga Drive]

αυτό που είπε ο γκούντσαν.
και όπως και στο χεβιμέταλ ψυχοβγάλσιμο θρεντ το θέμα δεν είναι τόσο το τι ανήκει αντικειμενικά στο μέταλ κτλ ούτε το πόσο καλά γαμούσαν οι μέηντεν την πεντατονική τοτε και πόσο καλά τώρα,αλλά περισσότερο (όχι εντελώς) το οτι όλα τούτα συνδέονται κάπως ρομαντικά στον εγκέφαλό μας και κατα συνέπεια στα αφτιά μας.

inb4 στην κουζίνα σου εσυ.

[Ford Prefect]

Ναι βρε παιδιά, τα είπαμε αυτά αλλά δεν πρέπει να μας κάνει να αναρωτηθούμε γιατί κάποια παλιά είναι ρομαντικά σε εκατομμύρια κόσμο και στα αυτιά τους ενώ κάποια δεν είναι; Όπως και το ότι χρόνια μετά ακόμα αυτά συνδέουν ρομαντικά αντί για το Dance of Death και το Blood Brothers;

Δηλαδή εμένα δεν μου κάνει αυτή η θεωρία παιδιά, ότι έχουν αναχθεί αυτά τα κομμάτια σε ιερά γιατί ήταν η εποχή και η ηλικία έτσι. Αυτά εξηγούν την λατρεία και την αφοσίωση, οκ, αλλά όχι ότι όλοι κολλάγανε ειδικά με αυτά μετά από κοντά 30 χρόνια. Του πούστη, πρέπει να γαμάνε τα κομμάτια πιο πολύ από άλλα.

[SpiritCrusher]

To λες κι εσύ πως μικρός κολλούσες πιο πολύ και φανατιζόσουν και α και ου. Όταν κολλάς με κάτι και το γουστάρεις κτλ είναι φυσικό ακόμα και 10 χρόνια μετά να το θεωρείς υπερθεικο. Όταν αυτό δεν σου συμβαινει πια με μια μπάντα αυτομάτως είναι πρακτικά αδύνατο να έχεις την ίδια εκτίμηση για ένα νέο κομμάτι. Ξέρω άτομα που ακούν ότι βγάζουν οι maiden με την ίδια ευχαρίστηση όπως παλιά και γι αυτούς το dance of death και το blood brothers είναι κλασσικά κομμάτια.

Που μας φέρνει στο κλασσικο ζήτημα. Οι πιο πολύ πια ακούν τα καινούρια Maiden για να τα ακούσουν. Απλα οκ κάποτε ήταν η αγάπη σου, ήσουν κολλημένος και όσο ναναι θες να δεις τι κάνουν σήμερα. Αυτή η αντιμετώπιση όμως δε μπορεί να σου κάνει το Talisman --> Infinite Dreams. Είναι θέμα νοοτροπίας και δεν φταίνε μόνο "οι δίσκοι των maiden".

[Ford Prefect]

Δεν είναι έτσι όμως, γιατί την δεκαετία του 80, όποιον δίσκο άκουγες πρώτο τύχαινε και 90% ήταν ο αγαπημένος σου. Αυτό είναι το εφέ που περιγράφεις, το πρώτο ρομαντικό άκουσμα κλπ. Ωραία. Αλλά πώς εξηγείς ότι όλοι οι δίσκοι της καλής εποχής έχουν το κοινό τους και ξαφνικά σταματάει το φαινόμενο στο Seventh Son; Γιατί δηλαδή το Fear of the Dark δεν φιγουράρει σαν το καλύτερο Μέηντεν άλμπουμ στις περισσότερες λίστες; Του '92 είναι, μια χαρά πιτσιρικαρία που έμπαινε στο μέταλ έπαιζε. Γιατί δεν έγινε το ίδιο με τα Χ-factor και Virtual; Δεν είχε παιδιά που μαθαίνανε τότε τους Maiden; Και όμως, όλοι αυτοί πάλι στα 80ς κολλήσανε ρομαντικά. Ξέρω πολλά παιδιά που η πρώτη επαφή με Maiden ήταν το Fear of the Dark και κολλήσανε μόνο με το ομώνυμο, να, η ιστορία το λέει, αυτό έμεινε.

Το Painkiller δηλαδή πώς έγινε ντε φάκτο μέσα στους τοπ δίσκους Priest έβερ; Ακολούθησε κάτι δίσκους όπως το Point of Entry ή το Turbo που έκανε πολύ κόσμο να τους ξεγράψει. Και τσακ, ξαφνικά βγάζουν το υπερκλασίκ. Οι Maiden αν έχω καταλάβει καλά τι παίζει παγκοσμίως έκαναν ένα συμπαθητικό έως καλό comeback με το Brave New World, ακόμα καλύτερο με το Dance of Death και μετά ΟΚ, βλέπουμε. Βγήκαν μερικά κομμάτια που ξεχωρίζουν, να δούμε ρε παιδιά πώς θα αντέξουν στο χρόνο, δεν διεκδικώ προφητικό χάρισμα, αλλά όπως το κόβω, κανείς δεν τα ερωτεύτηκε όπως τα άλλα. Και δεν είναι να πεις ότι δεν τα ακούνε ή δεν τα προσέχουν ή δεν προωθούνται. Να πεις ότι εγώ και εσύ και οι άλλοι ματράχαλοι που ακούγαμε πριν 15 χρόνια Μέηντεν και δεν έχουμε την ίδια καύλα σήμερα, να πω έχετε δίκιο. Αλλά δόξα τω θεώ πιτσιρίκια που την ψάχνουν με Μέηντεν είχε πάντοτε και θα έχει καιρό ακόμα. Και αυτά όμως στα ίδια κλασίκς κολλάνε. Δηλαδή ακούνε πρώτα το Τρούπερ και δυο μέρες μετά το Paschendale και χάνει το δεύτερο το έλεμεντ οφ σαρπράιζ και δεν γίνεται κλασσικό; Ή μήπως τα άλλα είναι τελικά, ρε παιδία, μεταξύμας τώρα, απλά πιο καλά κομμάτια;

[SpiritCrusher]

Αμα σε κάνει να νιώθεις καλύτερα μου έχουν πει το Fear of the dark σαν καλύτερο δίσκο τους! Ακόμα και το 95 πχ επι εποχής Χ-Factor αν κάποιος μάθαινε τους maiden πάλι θα του έλεγαν να αρχίσει από τα κλασσικά. Είναι εξαιρετικά σπάνιο να ακούσεις επειδή το πέτυχες έτσι τυχαία μια μέρα στη τιβι ή στο ραδιόφωνο. Πάντα αρχίζει από κάποιον άλλο που κατα 85% το έμαθε από τον μεγάλο αδερφό του. Ως αποτέλεσμα δεν υπήρχε πάλι περίπτωση να κολλήσεις έτσι με το X-factor. Παρόλα αυτά ακόμα και εκεί, λόγω της νοοτροπίας που λέγαμε, όσοι μεγάλωσαν τότε θεωρούν το X-factor γαμάτο δίσκο ενώ μεταλλάδες παλαιότερης κοπής τον θεωρούν μαλακία. Να πχ ρώτα τον Ruthless τι πιστεύει για το X-Factor και μετά πες κι εσύ τι πιστεύουν οι της δικής σου γενιάς

Θυμάμαι επι εποχής AMOLAD το Lord Of Light να είναι νο.1 σε προτίμηση σε λίστες ραδιοφώνου. Άνετα αυτοί όλοι που του έδωσαν τη δημοσιότητα θα το κάνουν κλασσικό σε μερικά χρόνια.

[The Good Son]

βικ, όλες ανεξαιρέτως οι ομάδες που αναφέρεις, από τα 16χρονα του χάμερ έως τους τύπους που ζητάνε maiden στα μπαρς, είναι τα καλύτερα παραδείγματα ανθρώπων που δεν μπορούνε να κρίνουν. Δεν σε ξέρω καλά και μπορεί και συ να ανήκεις σε κάποια τέτοια ομάδα και να μη με καταλαβαίνεις όμως. Τύποι που τα κομμάτια αυτά τους πασάρνονται ως γαμάτα και δεν μπορούνε να βρούνε ούτε ψεγάδι. Μεταξύ μας btw, για να ζητάς το trooper σε έναν dj πρέπει να είσαι και λίγο ηλίθιος ε.

Σε άλλα νέα, για άτομα της φουρνιάς μου, που όταν βγήκε το brave new world πηγαίναμε σχολείο και είχαμε ακόμα τάξεις μπροστά μας, ο δίσκος αυτός θεωρείται κλασσικός. Όχι τόσο κλασσικός όσο τα παλιά τα οποία ήταν στο μυαλό μας αλλιώς γιατί η εποχή που κυκλοφόρησαν ήταν πολύ μακρινή Και άγνωστη στο μυαλό αλλά και πάλι, όταν βγήκε το bnw βλέπαμε τους maiden ρομαντικά.

Κανείς δεν αμφισβητεί την αξία τραγουδιών όπως το trooper κλπ. Για την εποχή τους διαμόρφωσαν και χαρακτήρισαν ένα είδος που χτιζόταν παράλληλα με την κυκλοφορία τέτοιων κομματιών. Ένα είδος που ακουγόταν από πολύ κόσμο. Αυτό από μόνο του είναι κατόρθωμα. Όμως αν το κοιτάξεις τελείως ψυχρά, ή συνταγή του harris για να γράφει κομμάτια δεν έχει πολυαλλάξει. Απλά το είδος έχει παρωχηθεί όσο δεν πάει. Και είναι πολύ πιθανό κάποιο 16χρονο μετά από 10 χρόνια να βλέπει ρομαντικά το final frontier όπως ακριβώς ένας πατερομεταλλάς να σνόμπαρε το "the duellists" ή το "die with your boots on" εάν έβγαινε σήμερα.

[ikonoklast]

Βασικά σπυρ-ιτκρασερ και γκουτσαν, μπορεί ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τη μουσική να αλλάζει εν γνώσει σου. Ο πρώτος δίσκος μεηντεν που άκουσα ποτέ ήταν το x-factor, το οποίο ακούω ακόμα και γουστάρω και είμαι συναισθηματικά δεμένος μαζί του αλλά γνωρίζω και ότι είναι ένας κακός δίσκος, με τετριμμένες και φτωχές συνθέσεις, ψιλοκακή ενορχήστρωση και άθλια φωνητικά. Τα αγαπημένα μου μέηντεν πάλι είναι τα πρώτα δύο τα οποία βγήκαν όταν εγώ δεν υπήρχα σα σπέρμα αλλά παραμένουν και τα αντικειμενικά πιο γαμιστερά μεηντεν αλμπουνς και όποιος διαφώνει είναι το πιθανότερο φλώρος. Το δε καινούριο το ακούω τώρα που μιλάμε για πλάκα και μπορώ να πω ότι με εξαίρεση τις νυσταλέες και απολύτως αχρείαστες διάρκειες, δεν είναι πολύ άσχημο και έχει και μερικές στιγμές που βγάζουν μεηντενίλα τατσντ κλπ (γουστάρω ρεφρεν coming home, isle of avalon, starblind, alchemist βγαλμένο από εποχές somewhere κλπ). Παρ' όλα αυτά παραμένει ένας ακόμα βαρετός μεηντεν δίσκος ίδιος με οτιδήποτε έχουν βγάλει από το virtualxi και μετά, αντικειμενικά χειρότερος απο οτιδήποτε βγάλαν στα 80ς, πράγμα που ένας πιτσιρικάς το καταλαβαίνει είτε τώρα είτε όταν μεγαλώσει λιγάκι.

[Ford Prefect]

Είπα ότι δεν διεκδικώ προφητικό χάρισμα. Θα περιοριστώ στην ατάκα του μπαμπά του Λαρς: "Ι really, really, really don't think so".

To point που παραχωρώ είναι ότι τα κλάσικς έχουν το προβάδισμα λογικά λόγω ότι βγήκαν πρώτα και έκαναν μπαμ. Τα άλλα δεν μπορούν εξορισμού να κάνουν το ίδιο μπαμ. ΟΚ. Αλλά δεν μου σχολίασες το θέμα με το Painkiller που βγήκε μετά από παρακμή και ανταγωνιζόταν εξίσου κλασσικά πράγματα. Οι Maiden γιατί δεν τα κατάφεραν; Εγώ θα έλεγα ότι οι Priest ήταν πιο ευέλικτοι (άλλοι θα έλεγαν ξεπουλητάρια) και δεν κράταγαν τον ήχο τους σε μία βασική φόρμουλα. Και οι Maiden έχουν βγάλει μια ποικιλία στον ήχο αλλά ούτε κατά προσέγγιση σε αυτό που έκαναν οι Πριστ.

Για τα άλλα που λες, δεν ανήκω σε καμιά από τις 2 συμπαθέστατες ομάδες που αναφέρεις. Διαφωνώ ότι δεν μπορούν να κρίνουν, απλά δεν μπορούν να κρίνουν τα πάντα και πρέπει να παίρνεις ελαφρά τις απόψεις τους (μην κολλάς στην απολυτότητα που τα λένε δηλαδή). Και δεν θα έλεγα ηλίθιο αυτόν που θέλει το Τρούπερ στο μπαρ, κολλημένο και τεμπέλη θα τον πω, λεπτή διαφορά ίσως, αλλά ναι.

Εν τέλει, πείτε εσείς που τα ακούγατε αυτά όταν βγήκαν, ποια είχαν τα replay value, ποια λιώσατε πιο πολύ; Δεν μπορεί να είναι μόνο peer pressure ο λόγος που ο περισσότερος κόσμος έχει λιώσει κυρίως τα 82-88 άλμπουμ. Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, μόνο για ενδείξεις και δείκτες αντικειμενικότητας μιλάω, όχι για κάτι απόλυτα αντικειμενικό και Αληθές. Αλλά εγώ ξέρω ελάχιστες περιπτώσεις που σου λένε το fear of the Dark το καλύτερο και ακόμα λιγότερους που λένε το X-Factor. Και ο Ruthless δηλαδή μπορεί να το λέει δισκάρα, δεν ξέρω, το λέει και τοπ 3 ας πούμε της δισκογραφίας τους;

Τα The Duellist και Die With your Boots On είναι κακά παραδείγματα ε; Δεν τα λες και τα μνημεία των Maiden, ασχέτως αν έχουν φανατικούς φίλους. Η φράση σου θα ήταν πιο σωστή αν έλεγες "όπως ακριβώς ένας πατερομεταλλάς να σνόμπαρε το "Trooper" ή το "Hallowed be Thy Name" εάν έβγαινε σήμερα." Και η δική μου αίσθηση είναι ότι δεν ξέρω αν θα γίνονταν τόσο καλτ τα γαμημένα, αλλά δεν νομίζω να τα σνομπάρανε, αλήθεια.

[SpiritCrusher]

Το painkiller είναι κάπως κακό παράδειγμα κατα την γνώμη μου. Ήταν πολύ πιο "βαρύ" από τους προηγούμενους δισκους, σε βαθμό που θα μπορούσαν να το έβγαζαν με άλλο ονομα. Δεν είναι τυχαίο ότι για διάφορους υπάρχει μόνο το painkiller ενώ άλλοι το σνομπάρουν γιατί "δεν είναι priest".

Είναι μια εξαίρεση, ίσως και ένα πείραμα που πέτυχε.

[Ruthless]

Ακόμα και το 95 πχ επι εποχής Χ-Factor αν κάποιος μάθαινε τους maiden πάλι θα του έλεγαν να αρχίσει από τα κλασσικά. Είναι εξαιρετικά σπάνιο να ακούσεις επειδή το πέτυχες έτσι τυχαία μια μέρα στη τιβι ή στο ραδιόφωνο. Πάντα αρχίζει από κάποιον άλλο που κατα 85% το έμαθε από τον μεγάλο αδερφό του. Ως αποτέλεσμα δεν υπήρχε πάλι περίπτωση να κολλήσεις έτσι με το X-factor. Παρόλα αυτά ακόμα και εκεί, λόγω της νοοτροπίας που λέγαμε, όσοι μεγάλωσαν τότε θεωρούν το X-factor γαμάτο δίσκο ενώ μεταλλάδες παλαιότερης κοπής τον θεωρούν μαλακία. Να πχ ρώτα τον Ruthless τι πιστεύει για το X-Factor και μετά πες κι εσύ τι πιστεύουν οι της δικής σου γενιάς

To X-Factor γαμάει και αν είχε Dickinson φωνητικά θα το έβαζαν όλοι στα 3 κορυφαία Maiden(το Sign of the Cross από μόνο του φτάνει). Εγώ το βάζω και τώρα(να απαντήσω και στον Βικ), κι ας είχα ακούσει πριν τα περισσότερα ως τότε albums τους(από τους μεγαλύτερους που λέτε κλπ). Όχι πως αυτό είναι ο απόλυτος κανόνας βέβαια, πρώτη μου επαφή με Maiden έγινε με Fear of the Dark αλλά ενώ είχε ωραία κομμάτια, ως εκεί έφτανε. Καμία σχέση με Piece of Mind ή Somewhere in Time πχ δηλαδή που τα άκουσα αργότερα. Από την άλλη, ενώ στα λυκειακά μου χρόνια που ακόμα διαμόρφωνα τα μουσικά μου γούστα βγήκε και το Virtual XI, δεν λέω τίποτα παρόμοιο με το X-Factor. Κάθε άλλο μάλιστα, είναι μεγάλη πατάτα.

Όσο για το καινούριο, ακούγεται ευχάριστα μερικές φορές αλλά ως εκεί. Και τι να μας πουν οι Maiden δηλαδή με αυτό όταν οι Accept κάνουν τέτοια επιστροφή.

[Ford Prefect]

Να, και ο Ρούθλες με τα παλιά κόλλησε. Και είναι ωραία η συγκυρία που παρόλο που είναι η εξαίρεση και βάζει το X-Factor εκεί, καταρρίπτει το μύθο του ρομαντικού, αξεπέραστου ακούσματος. Και οι Accept είναι επίσης καλό παράδειγμα για κάτι που γίνεται τώρα, όπως και οι saxon όταν έβγαζαν το Unleash the Beast.

Για το Painkiller σπίριτ, σιγά που ήταν τόσο πιο βαρύ από το Ram it Down. Σύγχρονο ήχο είχε και πολύ shredding παραπάνω, δεν έπαιζαν όμως κάτι που δεν έπαιζαν πριν. Μάλλον το Jugulator σκέφτεσαι που όντως είναι επηρεασμένο από τον ήχο των Pantera ας πούμε στην κιθάρα. Και αυτός ο δίσκος έχει επίσης πολλούς φανατικούς οπαδούς, καθόλου τυχαίο. Δεν μιλάμε για άτομα που το απορρίπτουν επειδή "δεν είναι Priest αυτό!". Θέλω να πω υπαρκτά είναι όλα αυτά αλλά ας μην αναλύσουμε και τα ψυχο-κομπλεξικά του καθενός, να το κρατήσουμε μουσικά όσο γίνεται, σε πιο ευρεία κλίμακα.

Άλλο παράδειγμα, πάρε τους Τέσταμεντ. Κόβω το μέλος μου για το καλτ στάτους του The Gathering. Και το Low που είχε φάει θάψιμο από τους τρου θρασάδες, τελικά μετά από χρόνια θεωρείται δισκάρα, γενικά, είμαι της άποψης πως αν κάτι είναι πραγματικά καλό, θα αντέξει στο χρόνο ή ο χρόνος θα το δικαιώσει, τέλος πάντων, εντός εισαγωγικών το "δικαιώσει". 9 χρόνια πάνε από το Brave New World και απασχολεί μόνο τους Maiden-άδες και τα πιτσιρίκια της εποχής. Ε, τα άλλα δεν απασχολούν μόνο αυτούς.

Δεν ξέρω, νομίζω το εξάντλησα και ψόφησε.

[SpiritCrusher]

Χμ όχι το Painkiller έχω στο μυαλό μου μια χαρά

Το The Gathering έχει καλτ στάτους γενικά ναι, αλλά συνήθως είναι άτομα που είναι το μόνο που έχουν ακούσει από testament γιατί να έχει Lombardo, D.N.R. κτλ. Επίσης διαφωνώ στο θέμα του Brave New World.

[Ford Prefect]

Εγώ είχα ακούσει πάρα πολύ Τέσταμεντ και όμως είναι μέσα στα 3 καλύτερά τους και δεν είμαι σίγουρος αν και το Low τελικά είναι και αυτό στην τριάδα (To άλλο είναι το Legacy). Και τι θα πει D.N.R.; Ότι έχει κομματάρα μέσα; Ε, ναι, γι'αυτό θεωρείται τοπ δίσκος. Και ο Λομπαρντο ήταν μάλλον ο καλύτερος ντράμερ που έπαιξε σε Τέσταμεντ δίσκο, αυτό γιατί είναι επιχείρημα υπέρ σου; Δεν εξηγούνται όλα με ρομαντικά αισθήματα, τα κολλήματα και τις ιστορικές συγκυρίες. Κάπου πρέπει να παίζει και ένα στοιχειώδες "γιατί αυτό είναι καλύτερο από το άλλο". Ωραία, ας μην συμφωνήσουμε στο πόσο πολύ τελικά είναι αυτό αντικειμενικό, αλλά δεν μπορείτε να μου λέτε ουσιαστικά "αμελητέα" ή "καθόλου".

[SpiritCrusher]

Μην τα βλέπεις όλα μαύρο και άσπρο ούε και υπερ ή κατα απλά το ανέφερα ως εξής

γενικά, είμαι της άποψης πως αν κάτι είναι πραγματικά καλό, θα αντέξει στο χρόνο ή ο χρόνος θα το δικαιώσει, τέλος πάντων, εντός εισαγωγικών το "δικαιώσει".

Δεκτό, μαζί σου. Απλά στο the Gathering να βάλω και σαν υποσημείωση πως ΠΑΡΑ πολύς κόσμος δεν το άκουσε γιατί ήταν "καλύτερο από το άλλο/Low/Legacy". Να πχ όλοι οι μεταλλάδες τις τάξης μου το είχαν αγοράσει αλλά κανείς δεν ήξερε τι είναι οι Testament, πέρα από αυτό. Οι πιο πολλοί ακόμα δεν ξέρουν, χεχ.

Επίσης θα εκπλαγείς με το BNW. Έχει λίγο καιρό που ένας κολλημένος με τα μέχρι 88 των maiden μου έλεγε πως το BNW είναι στο τοπ 3. Και για εμένα το BNW παραμένει υπεροχος δίσκος ύστερα από τόσα χρόνια.

Δεν ξέρω εμένα μου αρέσει πάντως που υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές απόψεις για το πόσο καλός είναι ο κάθε δίσκος maiden, πιστεύω πως σε τελική ανάλυση δουλεύει υπερ τους.