Δε ξέρω αν αυτό το thread πρέπει να γίνει εδώ αλλά, τέλος πάντων, αν είναι το μετακινούν οι mods...

Πριν λίγο καιρό έτυχε να διαβάσω ένα άρθρο που είχε γράψει μια Ινδή που είχε μεγαλώσει στην Αμερική για τη "σχέση" της με τη μουσική. Περιληπτικά έλεγε ότι όσο ήταν μικρή και άκουγε την pop και rock της εποχής, ερχόταν συνέχεια σε αντιπαράθεση με τους γονείς της που άκουγαν είτε κλασσική ινδική μουσική είτε θρησκευτικούς ύμνους από τη χώρα τους. Αυτά τα είδη που στηρίζονταν κυρίως στην επανάληψη και στην έλλειψη συγκεκριμένων δομών, αντίθετα από τη δημοφιλή μουσική της εποχής, της φαίνονταν βαρετά και κουραστικά. Αργότερα όταν άρχισε να ασχολείται και με διαφορετικά μουσικά είδη, λιγότερο απλά (όπως το kraut rock π.χ.), ξεκίνησε να καταλαβαίνει την γοητεία που ασκούσε η συγκεκριμένη μουσική στους γονείς της και άρχισε να της αρέσουν τέτοιοι ήχοι.

Το ζήτημα είναι αν πιστεύετε ότι κατά κάποιον τρόπο μαθαίνουμε να ακούμε μουσική. Αν, καθώς περνάει ο καιρός, και ακούς όλο και περισσότερο μουσική, αρχίζει να αλλάζει ο τρόπος που την αντιμετωπίζεις. Προσέχουμε περισσότερες λεπτομέρειες, ανακαλύπτουμε σε πράγματα που κάποτε θεωρούσαμε βαρετά σημεία που μας ικανοποιούν? Γενικότερα, πόσο σημαντικό είναι να επαναπροσδιορίζεις αρκετές φορές αυτή τη σχέση? Πείτε και βλέπουμε...