Aν θυμάμαι καλά, ήταν Πάσχα 1995 όταν για πρώτη φορά άκουσα Θανάση Παπακωνσταντίνου. Για την ιστορία να σημειώσω ότι ήμουν σε ένα μικρούλι, κόκκινο αυτοκίνητο και οδηγούσαμε μέσα σε κάτι χωράφια της Ηλείας Μια εντελώς μη τραγουδιστική φωνή, με έντονη προφορά και μουσική παραδοσιακή, με ανώμαλο στίχο. Ήταν το κομμάτι «Ανδρομέδα» από το δεύτερο δίσκο του. Μου είχε κολλήσει για τα καλά, μέχρι που έφυγα από την επαρχία και γύρισα στην τερατούπολη. Ξέχασα την Ανδρομέδα, αλλά πάντα είχα μια γλυκειά ανάμνηση του τραγουδιού με το ξεσηκωτικό τέμπο και τους γλεντοκόπους στίχους του.
Μες στο καλοκαίρι, φέτος ντε…, ένας φίλος μου πρότεινε να ανηφορίσουμε στο Θέατρο Βράχων να δούμε το Θανάση Παπακωνσταντίνου και τους Λαικεδέλικα, το σχήμα που εν τω μεταξύ φόρμαρε. Θα’ ταν και ο Αγγελάκας μαζί τους, νομίζω και ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, ο κιθαρίστας από τις «Τρύπες». Διάβασα και ένα άρθρο, το πρώτο στη ζωή μου, στο Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας. Δεν ξέρω εν τέλει πώς ήταν, γιατί δεν πήγα.
Το Σεπτέμβρη ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ανηφόρισε στο Λυκαβηττό, πάλι δεν πήγα ο μαλάκας, αλλά έπεσε στα χέρια μου ένα πρόσφατο CD του με τίτλο «Βραχνός Προφήτης» που όντας λιγότερο λαικό και περισσότερο δημοτικό μου καλάρεσε. Υπάρχουν και κάτι κουφά κιθαριστικά feedbacks, κάτι σκοτεινά της τάβλας, κάτι μοντέρνα λιανοτράγουδα, κάτι φολκλορικά στοιχεία που στολίζουν το αλμπουμάκι. Το «Από τη Γη στην Ανδρομέδα» που είχα ακούσει είχε πολλά μπουζούκια και μπαγλαμάδες με συμμετοχές από Σωκράτη Μάλαμα (όλοι οι καργιόληδες, μια εταιρία…) και Μελίνα Κανά, και μου άρεσε αλλά κάπου στεκόμουν στο τσιτσανικό ύφος του. Ο «Βραχνός Προφήτης» είναι progressive folk για να μιλήσουμε με rock ορολογία.
Αν έχει ακούσει κανείς άλλος, ας προτείνει κανένα δίσκο…
Τέλος πάντων, πρόκειται για σοβαρό καλλιτέχνη που τιμά την ελληνική μουσική και παράδοση και ίσως αρέσει σε κάποιους πιο ποιοτικούς γιούζερς…