Kraut rock

[Kingdom Gone]

O Vasilhs prepei na sou grapsei mia videokaseta Can pou exei, tha patheis sok. Se mia fash o plhktras kyriolektika VARAEI ta plhktra (paizontas omws ton rythmo). Ta ypoloipa einai asxoliasta..

θέλω θέλω θέλω!!!

[wanker]

epeidh (dyxtyxws) ton teleytaio kairo exw oikonomikes stenothtes mporeite na para8ese mia lista me 5 px artist-album ta opoia isws na vrw k na katevasw

thx ek twn proterwn

[wanker]

vasika egrapsa faust sto mule k mouvgale to e3hs:

Krautrock-Agitationfree,Amonduulii,Ashra,Can,Cluster,Eloy,Faust,Guruguru,Klausschulze,Kraftwerk,Neu!

3.77 Gb

bhke hdh sto queue, elpizw se morfwsh

(exw akousei eloy, alla apoti leei o mpantilakis de metrane )

[Kveldssanger]

Αν εξαιρέσεις τον Klaus Schulze που παίζει ambient, τα άλλα μάλλον θα σε καλύψουν για αρχή...

[||wraith||]

s o s list
1 aa.vv-anthology of cosmic music
2 alan parsons-tales of mystery and imagination
3 ash ra tempel-starring rossi
5 battiato,franco-click
-phoetus
-pollution
-sulle corde di aries
9 cacciapaglia,roberto-sonanze
10 cosmic jokers-cosmic jokers
11 froese,edgar-aqua
12 gary numan&tubeway army-replicants
13 hawkwind-hawkwind
-in search of space
-space ritual
warrior in the edge of time
-aoutstanding
18 old friend- tubular bells
19 ramases-glass top coffin
-space hymns
21 schulze klaus- black dance
-jrrlicht
23wakeman rick-jorney to the center of the earth
-no earthly
ayta apo mena...check them mate hope to find them cool
ELPIZO NA FTANEI AYTI I LISTA polles ores mousiki enjoy

[Buddy Lackey]

gnorizeis vevaia oti polla apo ayta den einai/theorountai kraut rock e?

[wanker]

kane ena edit th lista tote na ma8ainoume k emeis oi ptwxoi tw pneymati

[||wraith||]

koita genika aytoi oi kalitexnes pezoun kraut tora an 1 tous album einai ligotero kraut ap to allo einai allo thema m8
kai ap tin alli i mousiki einai teeios ypokeimeniki ston kathena mas...
kraut px gia pollous theorounde kai ta prota album ton depeche mode m8
apo ekei kai pera anakalypteis ti tereiazei se sena...
alloste kai apo pleyras eterion na to deis...
hte kraut lene alles...
hte kosmiki mousiki...
hte space rock...ktlp...
eleythereia man...dhmiourgeias kai katanoisis...ayti kati eftiaxna den tha theloun kai 1 sigourit tampela...ola logo maerketing kapos onomazonde...

[Kveldssanger]

18 old friend- tubular bells

Εδώ ελπίζω να εννοείς τον Mike Oldfield...

[Inside Charmer]

kraut px gia pollous theorounde kai ta prota album ton depeche mode m8
...

Kάτι μεταξύ και
Βασικά το thread φλερτάρει αγρίως με ένα lock...

[Inside Charmer]

Οι Γερμανοί Kin Ping Meh δημιουργήθηκαν το 1970 στο Mannheim.Αρχικά ονομάζονταν Take Five και έπαιζαν sixties beat. Ύστερα από δυο singles, κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους τον Δεκέμβριο του 1971. Πριν πούμε ο,τιδήποτε σχετικά με το “Kin Ping Meh”, ας σημειωθεί ότι δανείστηκαν το όνομά τους από μια κινέζικη νουβέλα του 16ου αιώνα μ.Χ η οποία περιγράφει τα κοινωνικά ήθη της εποχής και ότι επί λέξει σημαίνει «χρυσό βάζο με άνθη δαμασκηνιάς».
Μάλλον αυτός είναι ο κορυφαίος μη-kraut γερμανικός δίσκος στα seventies. Λέγοντας μη kraut εννοώ την απουσία του τευτονικού στοιχείου και αντ’ αυτού την blues υποστήριξη του rock. Παρόλα αυτά, δύσκολα θα περνούσε ο δίσκος αυτός για τέτοιος αγγλικού ή αμερικάνικου group. Και δεν εννοώ τα φωνητικά τα οποία δεν έχουν καθόλου γερμανική προφορά…όλως περιέργως. Απλά ακούγοντας στενότερα το album καταλαβαίνει κανείς ότι διατρέχεται από μια θλίψη και μελαγχολία που δύσκολα τη συναντάς στα αγγλοαμερικανικά συγκροτήματα του σιναφιού. Εν τούτοις το album ξεκινάει με το σχεδόν δεκάλεπτο “Fairy Tales” που μοιάζει με τους Santana να διασκευάζουν Neu! Πρόκειται για ένα αυτοσχεδιαστικό μοτορικό latin rock κομμάτι με πολλά πλήκτρα και ένα ενθουσιώδη ρυθμό…και φυσικά ξεχωρίζει σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα. Διότι το αμέσως επόμενο “Sometime” είναι μια σπάνια, βελούδινη ευρωπαϊκή μπαλάντα με δραματικό τόνο και συγκλονιστική ερμηνεία. Με το “Don’t You Know” αρχίζουν τα δύσκολα. Ένα οκτάλεπτο αντιπολεμικό, σοβαρά hippie κομμάτι γεμάτο αλλαγές και ρυθμικές ανατροπές που σπάει στη μέση μέσω ενός sampler ριπών πολυβόλων. Περιέχει το σημαντικό στίχο “don’t you know that we need each other” εν είδει κρεσέντου. Οπωσδήποτε το κομμάτι φλερτάρει με το progressive rock δίχως να θυμίζει κάτι συγκεκριμένο, ίσως Traffic στο πιο rock τους, ίσως Spooky Tooth στο πιο γερμανικό. Ακολουθεί μια ανάλαφρη στιγμή με το “Too Many People” που με τις φυσαρμόνικες και το λιτό στήσιμό του μου θυμίζει Crosby, Stills, Nash and Young και Βuffalo Springfield, αλλά περισσότερο με διάλειμμα μοιάζει και ευχάριστη ανάπαυλα από τους καταιγιστικούς ρυθμούς του δίσκου. Οι στίχοι βέβαια εναρμονίζονται στο κριτικό πνεύμα της εποχής και ίσως να είναι ανώτεροι από τη μουσική επένδυσή τους…κάτι που μόνο ο Dylan κατάφερνε εκείνες τις εποχές.
Το “Drugsen’s Trip” ενδέχεται να είναι η κορυφαία στιγμή του album. Ξεκινάει κάπως σαν το “Tomorrow Night” των Atomic Rooster (σ.σ: αν μη τι άλλο, οι Kin Ping Meh ήξεραν να διαλέγουν ακούσματα) και στην πορεία του απλά ξεφεύγει…φέρνει κάπως στα πιο μελωδικά των Mountain, ειδικά το “Nantucket Sleighride” αλλά πραγματικά το τραγούδι είναι ένα ταξίδι και δεν περιγράφεται εύκολα. Ένα ονειρικό, φαντασμένο χάσιμο εξαντλεί όλα τα στακάτα rock riffs που προηγήθηκαν, αλλά και ακολουθούν σε ένα κομμάτι μουσικής με σκαμπανεβάσματα και εκπλήξεις. Μια από τις πιο συναισθηματικές και ατμοσφαιρικές μελωδίες των seventies χτίζεται αργά αργά μέσα στο “Drugsen’s Trip” που κατά την εκτίμησή μου αποτελεί το απώγειο του δίσκου. Άλλη μια μπαλάντα το “My Dove” με τον εκπληκτικό στίχο “it died of grieving”. O σπαραξικάρδιος χαρακτήρας της, καθόλου φτηνός ή μελό, συγκλονίζει τον ακροατή ειδικά όταν δεν ξέρει τί τον περιμένει, ακούγοντας το εν λόγω album, και υποδεικνύει ένα συγκρότημα σε πλήρη έμπνευση και συνθετική δύναμη, καθώς ειδικά το “My Dove” περιέχει το πιο ψυχεδελικό, κιθαριστικό τους ξέσπασμα. Άλλο ένα βέλος γητειάς στη φαρέτρα του group…έτσι απλά.
Το κλίμα αλλάζει πάλι με το “Everything” που επαναφέρει το “Fairy Tales” και το στυλ του Santana. Up tempo και χορευτικό ανεβάζει τη διάθεση με το κύμα αισιοδοξίας του, αλλά μόνον εκ πρώτης όψεως, αφού για άλλη μια φορά οι στίχοι είναι κριτικοί και γδέρνουν. Ίσως να είναι εσκεμμένο αυτό εκ μέρους του συγκροτήματος, να συνδυάζει δηλαδή αρνητικούς στίχους με θετική μουσική, σίγουρα όμως συνεισφέρει στη μαγεία του δίσκου. Ούτε όμως το “Everything” είναι η εντύπωση που σου δίνει. Από τη μέση και πέρα χάνεται σε μια ψυχεδελική blues αναζήτηση για να καταλήξει στο αρχέγονο hard rock των Spooky Tooth! Kαι το album κλείνει με το “My Future”, μια έρρυθμη ελεγεία όπου τα πλήκτρα άγουν τη θερμή μελωδία του. Ιδανικό τελείωμα για έναν τόσο τολμηρό στον πυρήνα του και άρτιο στην εκτέλεσή του δίσκο που δυστυχώς όσο και αν ήθελε να απομνημειώσει την εποχή τους, υπήρξε πολύ προοδευτικός ως αποτέλεσμα και ευρηματικός ως πρόθεση για τα γούστα του κοινού.
Η αρχική του εκτύπωση αφορούσε μόλις 5000 αντίτυπα από την γερμανική Polydor και σήμερα αποτελεί συλλεκτικό απόκτημα. Είχα την τύχη να το πιάσω μια φορά στα χέρια μου όταν δούλευα σε second hand δισκάδικο στη Γερμανία, εκεί το άκουσα για πρώτη φορά. Φυσικά η τσέπη μου δεν άντεχε τα 250 DM οπότε το απέκτησα στην μοναδική επανέκδοσή του σε CD από την Repertoire, μαζί με όλα τα singles τους πριν και μετά τον δίσκο έως το “No.2”, τρία εν συνόλω (σ.σ: από αυτά το “Every Day” θα μπορούσε άνετα να έχει χωρέσει στο ντεμπούτο τους).
Οι Kin Ping Meh συνέχισαν ως το 1977 κυκλοφορώντας αρκετούς δίσκους εκ των οποίων προσωπικά θα συνιστούσα μόνο τον δεύτερο, “No.2”, για τον οποίο κάτι πρόκειται να γράψω. Δυστυχώς από κει και πέρα υιοθετούν ένα σκάρτο αμερικανιζέ brass rock με soul φωνητικά στυλ που με αφήνει παγερά αδιάφορο αλλά και απάδει στα δυο πρώτα εκπληκτικά albums τους και συλλήβδην στην πρώτη φάση τους, καθώς είχαν συνθέσει μουσική για ντοκυμαντέρ και τηλεοπτικές σειρές του ZDF…

[Inside Charmer]

KIN PING MEH – “No.2”
Ένα χρόνο μετά το άφταστο ντεμπούτο τους οι Γερμανοί με το κινέζικο όνομα Kin Ping Meh (σ.σ: προφέρεται Γιν Πιν Μέι) αλλάζουν δισκογραφική και βγάζουν το δεύτερο και τελευταίο δίσκο με ουσιαστικό ενδιαφέρον. Τώρα…αυτό το «αλλάζουν δισκογραφική» σχετική μόνο διαφορά κάνει αφού απλά κατέβηκαν κι άλλη κατηγορία, από την γερμανική Polydor στη θυγατρική της, Zebra (σ.σ: που πλάκα πλάκα έχει βγάλει δίσκους των Night Sun και Ougenweide). To εξώφυλλο είναι πρωτοποριακό και για την εποχή ανατρεπτικό, μπορείτε να το θαυμάσετε στο avatar αυτής της φάσης μου…η μουτσούνα ενός θηριώδους γουρουνιού από πολύ κοντά με κάθε δυνατή λεπτομέρεια ευδιάκριτη…τρίχες, σάλια, μύξες και…διπλώσεις. Στο κεφάλι του ζώου σταμπαρισμένο ένα “Kin Ping Meh No.2”. Στο περιεχόμενο όμως: κατά τη γνώμη μου το τελευταίο album τους με ενδιαφέρον που εν τούτοις ήδη παρουσιάζει σημάδια κόπωσης και επανάληψης, αλλά και αισθητικής παρακμής. Όχι διότι ξέμειναν από ιδέες, κάθε άλλο. Απλά μου φαίνεται ότι ο δίσκος αυτός δεν μπορεί να υπερβεί το επίπεδο του πρώτου, και φαίνεται ότι καταβάλει μεγάλη προσπάθεια. Το “Come Down to the Riverside” θυμίζει αμερικάνικη country rock μπάντα στα καλύτερά της. Δεν πρόκειται για αντιγραφή, αλλά είναι τουλάχιστο παράδοξο να ακούς τους Γερμανούς να υιοθετούν τόσο απροκάλυπτα αμερικάνικα μουσικά ήθη…πάντως είναι καλό κομμάτι. Με το “Don’t Force Your Horse” το group επιστρέφει στην δοκιμασμένη συνταγή του ευφάνταστου hard rock και τα αξιομνημόνευτα riffs. H σκληρή επέλαση συνεχίζεται με την γαμάτη διασκευή στο “Come Together” των Beatles…δεν είμαι σίγουρος αλλά πρέπει να είναι από τις πρώτες επίσημα ηχογραφημένες διασκευές του κομματιού, σίγουρα δε μια από τις πιο πετυχημένες. Στο καπάκι κολλάνε ένα jam άλλο πράμα…”Together Jam”.Το “Liveable Ways” κινείται στην κατεύθυνση ενός κλίματος σαν του ντεμπούτου και έχει κάτι ηρωικό, πομπώδες στις φλέβες του. Είναι και το πρώτο κομμάτι όπου τα πλήκτρα διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της μουσικής. Ένα επικό τραγούδι της εποχής, μια αγνή, δραματική κατάθεση των Kin Ping Meh. Έπεται το “Day Dreams” μια θαυμάσια prog ελεγεία, ύμνος στην ονειροπόληση, ακροβασία μεταξύ εμπορικότητας και προοδευτικής σύνθεσης. Το ονειρικό folky feeling συνδυάζεται αρμονικά με βουκολικά mellotron και αρμοδετούν κάτι που θα μπορούσε να είναι το group πριν τους παλιούς King Crimson! Δυστυχώς το “Very Long Ago” σχηματοποιεί με τον πιο αδρό τρόπο αυτό που μόνο ως φάντασμα πλανάται στο “Come Down to the Riverside”: πρόδηλο country rock με χρήση banjo! Ε, όχι! Δεν το ανέχομαι αυτό, όχι μόνο από τους Kin Ping Meh, αλλά ούτε από τους Emergency και Atlantis. Αν θέλω να ακούσω Pure Prairie League (σ.σ: που δεν υπάρχει περίπτωση να θελήσω), θα πάρω κανά δίσκο τους…κρίμα, η κατρακύλα συνεχίζει και στο “I Wonna be Lazy”, αυτή τη φορά με μια πιο βρετανική, a la Kinks, διάθεση, πάντως βουτηγμένη στο νότιο country style που είναι ανοίκειο σε έναν Ευρωπαίο ακροατή. Είναι αυτά τα δυο κομμάτια να ρίξουν έναν πολύ καλό δίσκο; Είναι…Το “Sunday Morning Eve” παρμένο από single τους ηχεί σαν Elton John στα σκληρά του! Το ντεμπούτο, αλλά και πολλά τραγούδια από το παρουσιαζόμενο album μας προδιέθεσαν για άλλα πράγματα.
Συνοπτικά, αξίζει τον κόπο να αποκτήσει κανείς και το “No.2”, έχει μερικά εξαιρετικά κομμάτια. Έχει και μερικά όμως που απλά δεν είναι του μεγέθους των Kin Ping Meh.
Εννοείται ότι από κει και πέρα κανένας δίσκος τους δεν αξίζει τα λεφτά του…

ARMAGEDDON – “ARMADEDDON”
Μαζί με τους Murphy Blend, οι Βερολινέζοι Armageddon ήταν τα μόνο συγκροτήματα της Kuckuck που δεν προέρχονταν από την ευρύτερη περιοχή του Μονάχου…α, και οι Ihre Kinder που κατάγονταν από το Nürnberg! Anyway, οι Armageddon έβγαλαν ένα μόνο δίσκο, γάμησαν τα πάντα και διαλύθηκαν, αφήνοντας τους συλλέκτες να ψάγνουν τα originals. Πριν μιλήσουμε για τους Armageddon, ας λεχθεί ότι η Kuckuck υπήρξε η μόνη ανεξάρτητη γερμανική εταιρία που διατήρηση την ανεξαρτησία της μέχρι τέλους και από αυτές που διάλεγαν τους καλλιτέχνες που υπέγραφαν και βάσει του αν είχαν κάτι πρωτοποριακό για την εποχή να πουν, είτε με τη μουσική είτε με το στίχο.
Οι Armageddon ανήκουν στα λίγα γερμανικά συγκροτήματα που απέδοσαν τόσο δυναμικό, καλοπαιγμένο και ενθουσιώδες late sixties hard rock.Ο Hendrix είναι η βασική τους επιρροή, αλλά ακούς και Cream, Blue Cheer ή Jeff Beck Group στη μουσική τους. Killer hard rock το ονομάζουν οι συλλέκτες στις λίστες τους και δεν έχουν άδικο. Λογικό είναι το blues στοιχείο και ο αυτοσχεδιασμός να είναι δυο στοιχεία που καθορίζουν το μοτίβο τους. Θα απέφευγε κανείς αναλύσεις και τα πολλά πολλά, αν ανέφερε τις δυο διασκευές του μόνου και φερώνυμου album τους, δηλαδή τα “Rice Pudding”/Jeff Beck Group και “Better By You, Better Than Me”/Spooky Tooth. Το “Round” είναι ένας σκληρός, ράθυμος Hendrix-ικός κεραυνός, όμως με το “Open” οι Armageddon καταθέτουν μια mid tempo μπαλάντα που θυμίζει πάρα πολύ Scorpions στα “Lonesome Crow” και “Fly to the Rainbow”…εννοείται ότι οι Armageddon προηγήθηκαν χρονικά των Scorpions. Ως και τα φωνητικά του Frank Diez φέρνουν τις μεσαίες του Klaus Meine κατά νου. Χμ, ας είναι…οι Scorpions εκτοξεύτηκαν στα ύψη, ενώ οι Armageddon διέλυσαν και ο Diez ασχολήθηκε με δευτεροκλασάτες εμπορικές ονειρώξεις στους τραγικούς Emergency. Θυμάμαι το φίλο που έκλαιγε τα χιλιάρικά του όταν άκουσε τους Emergency!!! Με το “Oh Man!”, οι Armageddon γυρίζουν στο τσαμπουκαλεμένο, ατόφιο, ασυμβίβαστο hard rock και καλά κάνουν, διότι τα πηγαίνουν μια χαρά. H διασκευή στο “Better by You, Better than Me” μάλλον είναι ανώτερη από το αθυνετικό.
Χμ, πάλι στον κόσμο μου βρίσκομαι...γουστάρω όμως.

[VirusXI]

γράψε τπτ άλλο πρώτα και άσε τα κροτ-ροξ. γκέη.

[Rush]

paizoun pou8ena ayta Bill na ta agorasome???

[Inside Charmer]

paizoun pou8ena ayta Bill na ta agorasome???

Ναι παίζουν σε κάτι μαγαζάκια, αλλά καλύτερα να τα πούμε από κοντά για να μην θεωρηθεί διαφήμιση...