Άφιξη κατά τις 9παρά και ήδη αρκετός κόσμος περίμενε να μπει στο Ηρώδειο. Δροσιά ούτε για δείγμα, ενώ ασυνήθες δεν ήταν μόνο τα μπλουζάκια που έβλεπες γύρω σου (Darkthrone, Sunn O μεταξύ άλλων), αλλά και η υγρασία που έπιανε επίπεδα Θεσσαλονίκης.
Η θέση στο μέσο της σκηνής, στη μέση του "κάτω διαζώματος" και μόλις καθίσαμε έπιασε και ένα ελαφρύ αεράκι, αν μη τι άλλο όλα τα στοιχεία ήταν εκεί και απέμενε να βγουν οι Godspeed.

Γύρω στις 9και20 τα φώτα χαμήλωσαν και χωρίς να βρίσκεται κάποιο απ' τα μέλη της μπάντας επί σκηνής, το live ξεκίνησε με το Hope Drone να παίρνει σταδιακά σάρκα και οστά καθώς τα μέλη εμφανιζόταν το ένα μετά το άλλο. Δυστυχώς, το πόσο άβολες ήταν οι θέσεις του Ηρωδείου έδειξε ήδη απ' τα πρώτα λεπτά τα δόντια του, οπότε και ξεκίνησε μία ατέρμονη αναζήτηση της λιγότερο άβολης θέσης, η οποία συνεχίστηκε και καθόλη τη διάρκεια του live.

Από εκεί και ύστερα και για περίπου 1 ώρα και ένα τέταρτο υπό έναν αμυδρό επί σκηνής φωτισμό έχουμε συνεχείς εναλλαγές μεταξύ ξεσπασμάτων και ορχηστρικών μερών (αυτά του Bosses Hang πραγματικά είναι το κάτι άλλο), φτάνοντας σε ένα Moya-κόσμημα του είδους που θέλει να λέγεται post-rock. Παράλληλα και συμπληρωματικά, το δέσιμο που γίνεται με τα φιλμ που "καίγονται" από το 10 μέλος της μπάντας, δημιουργώντας έναν μουσικό καμβά και δίνοντας μία - κάθε φορά μοναδική - οπτική απόδοση των κομματιών, είναι μία ωδή στον εσωστρεφή τρόπο της μπάντας να παραθέτει, ενόπιων κοινού, κομμάτια της ψυχής της, καλώντας μας να το κάνουμε και εμείς μέσω της σιωπηλής συμμετοχής σε αυτό το συναισθηματικό γεγονός. Το κλείσιμο της συναυλίας ήρθε όπως ακριβώς άνοιξε, με μουσική και δίχως άτομα επί σκηνής (ένας συμβολισμός, ίσως, της αιωνιότητας της καλλιτεχνικής ύπαρξης απ' την μία και της περατότητας της ανθρώπινης ύπαρξης από την άλλη) χωρίς encore, παρά το παρατεταμένο χειροκρότημα του κόσμου, το οποίο κάπως ήλπιζε πως θα προκαλέσει την επαναφορά του συγκροτήματος επί σκηνής.

Βγαίνοντας, κάποια μέλη της μπάντας με τα παιδιά τους μιλούσαν σε φίλους και γνωστούς, τα μωρά τρέχαν και τα κυνηγούσαν έξω από το Ηρώδειο, μία εικόνα όμορφη, μετρημένη και ανάλογη αυτού που είδαμε.
Πριν μπούμε στο live σκεφτόμουν κατά πόσο έτοιμος ήμουν να παρακολουθήσω μία συναυλία των Godspeed. Είχα ακούσει τα καλύτερα, ήλπιζα τα καλύτερα.
Φεύγοντας, τις επόμενες ημέρες, ακόμα και σήμερα, δεν μπορώ να απαντήσω αν ήμουν έτοιμος, ξέρω όμως πως οι GYBE είναι από τα ομορφότερα πράγματα που συμβαίνουν, όχι μόνο στη μουσική αλλά γενικά.