Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για αυτή τη σειρά. Δεν έχω ξαναβιώσει τέτοιες εναλλαγές συναισθημάτων. Πως γίνεται το κείμενο του Ζερβαίς να αποδίδει αγνή σκατίλα, κυνισμό, καφρίλα, ενίοτε μισανθρωπιά και ταυτόχρονα πόνο, ενσυναίσθηση, αγάπη. Νομίζω ότι το γεγονός πως είδα τα 18 επεισόδια σερί (3 σεζόν των 6 ημίωρων) ενίσχυσε αυτό το συναισθηματικό roller-coaster, ενώ σίγουρα έκανε τις στιγμές που βούρκωσα, έκλαψα, σφίχτηκε ο λαιμός και το στομάχι μου πολύ συχνότερες, απανωτές σε φάσεις και σε πολλές περιπτώσεις, καθαρτικές.
Σε μια περίοδο που μάλλον δεν είμαι στην καλύτερη κατάσταση ψυχικά και συναισθηματικά, κατά ένα παράξενο τρόπο κι ενώ κάθε σοβαρή πρόβλεψη θα έλεγε πως η παρακολούθηση του After Life θα με έριχνε σε κατάθλιψη, ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν. Διαμάντι.
Originally Posted by Mary Elizabeth Frye