Τήνος λοιπόν, τρίτο μεγαλύτερο νησί των βράχων κεντρικού Αιγαίου, ακα Κυκλάδες. Δεν με τραβούσανε ποτέ αλλά μια και θα βρισκόταν φίλος για δουλειά είπα να κάνω την προσπάθεια 15 χρόνια μετά την Σύρο που και εκεί πήγα να δω φίλο.
Από την πρωτεύουσα της Μακεδονίας έχουμε δύο επιλογές, η πρώτη είναι πτήση - βολοτέα ξεκινά από 20 ευρώ η διαδρομή, ετζιαν από 100 - για το κωλονήσι και απο κει πλοίο μαξ 30 λεπτά, η άλλη οδήγηση μέχρι Ραφήνα και από κει πλοίο για 2-3 ώρες.
Σε αντίθεση με άλλα μέρη δεν έψαξα καθόλου τι παίζει με το νησί. Λεώ θα έχω τον φίλο εκεί, μια άλλη φιλή μου είχε στείλει μερικές πληροφορίες για παραλίες/εστιατόρια, λέω οκ είμαστε. Το μόνο που γνώριζα ήταν η εκκλησία που με άφηνε αδιάφορο. Κάνα πριν το ταξίδι έμαθα πως το νησί θεωρείται γαστρονομικός προορισμός και πως επίσης από εκεί κατάγεται και ο Χαλεπάς, με το χωριό του να είναι πρώτο στη λίστα για επίσκεψη.
Δυστυχώς η πρώτη μέρα χάθηκε στο ταξίδι. Η πτήση είχε καθυστέρηση, μετά περιμέναμε 35 λεπτά στο κωλονήσι να βγουνε οι βαλίτσες - η βολοτέα για απλό εισιτήριο σε υποχρεώνει να τις κάνεις δωρεάν τσεκ ιν - με αποτέλεσμα να χασουμε το τελευταίο μεσημεριανο πλοίο και το επόμενο ήταν 4 ώρες μετά. Το γιατί δεν υπάρχουν δρομολογία μεταξύ 2 το μεσημέρι και 6 το απόγευμα είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Με όλα αυτά βγήκαμε από το λιμάνι της Τήνου στις 7 παρά και μέχρι να φτάσουμε στο χωριό διαμονής μας η ώρα ήταν περασμένες 7. Ντουζάκι, τακτοποίηση πραγμάτων και πάλι στον δρόμο για χώρα για χαλαρό ποτάκι και φαγητό. Η απόσταση ήταν 7χλμ που σημαίνει γύρω στα 20 λεπτά....
Πρώτο βράδυ στην χώρα πήγαμε για ποτάκι στο Prickly Bear που συνέστησε σαν τόπο συνάντησης ο φίλος στο νησί. Ήταν σχετικά νωρίς αλλά φάνηκε ενδιαφέρον μαγαζί και την ώρα που φύγαμε άρχισε να γεμίζει. Μας έπιασε η πείνα και είπαμε να τσιμπήσουμε κάτι στο 7 mamas
 που έχουν ανοιξει Σαλονικιοί, δεν μπορώ να πω πως ενθουσιαστήκαμε. Συνέχεια με το πιο παλιό μπαρ του νησιού, Κουρσάρος, που φάνηκε πολύ ενδιαφερόν, έπαιζε τις εναλλακτικές ροκιες του, αλλά δεν υπήρχε τραπέζι ούτε για δείγμα, μας βγήκε και η κούραση και αποχωρήσαμε.
Δεύτερη μέρα βγάλαμε πρόγραμμα για παραλίες Ρόχαρης και Άγιας Θάλασσας. Αρκετά μεγάλη απόσταση αλλά τουλάχιστον στο εσωτερικό του νησιού χωρίς γκρεμούς. Στην διαδρομή σταμπάραμε μέρη για να δούμε όπως το Ξώμβουργο, ο Βώλαξ, ο Πύργος - χωριό Χαλεπά - αλλά και μέρη που θα μπορούσαμε να κάνουμε τις απαραίτητες αγορές για το σπίτι.
Στην Ρόχαρη μας άρεσε αρκετά το μπιτσόμπαρο και καταπληκτικό κλαμπ σάντουιτς αλλά θα έλεγα πως είχε αρκετό κόσμο με αποτέλεσμα όπου είχε σκιά να υπάρχει και κόσμος. Μετά από λίγη ώρα είπαμε να μετακινηθούμε στην κοντινή παραλία της Άγιας Θάλασσας. Μας είχαν πει το προηγούμενο βράδυ πως είναι ανοργάνωτη και είχαμε σταμπάρει στο ενδιάμεσο χωριό της Πανόρμου μια ταμπέλα για μίνι μάρκετ ώστε να προμηθευτούμε τα απαραίτητα. Δυστυχώς στην επιστροφή όχι μίνι μάρκετ δεν βρήκαμε αλλά ούτε την ταμπέλα.
Για να πας Άγια Θάλασσα περνάς γύρω στα 20 μέτρα πάνω στην παραλία, με πατημένη υγρή άμμο, και μπαίνεις σε έναν σκατόδρομο. Μερικά μέτρα μετά βρήκαμε έναν χώρο παρκιν, είδαμε τον δρόμο να γαμιέται και είπαμε προχώραμε. Υπήρχαν και ταμπελάκια hiking παντού μια και το νησί φημίζεται και για αυτό. Φτάσαμε στην παραλία που ήταν γεμάτη μεσήλικες και παιδάκια. Καθήσαμε όσο την παλέψαμε χωρίς νερό, μπύρα, οτιδήποτε και πήραμε δρόμο επιστροφής για Πύργο. Η παραλία έλεγε και μάθαμε πως παλιότερα υπήρχε και μπιτσόμπαρο, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες. Επίσης υπάρχει μονοπάτι για μια κρυφή παραλία λίγο πιο κάτω με ένα γλυπτό του Αίολου αλλά χωρίς προμήθειες είπαμε γυρνάμε.

εντ οφ παρτ ουάν