Λέω να γράφω καμια κριτική που και που γιατί βλέπω ότι έχει ρημάξει το θέμα. Μην είστε χαϊβάνια, αφου ακούτε μουσική, γράψτε για κάνα δισκάκι.

Ον τόπικ: Γιάπωνες που είχα πάρει στην τύχη και βγήκαν κόλαση. Μιλάμε για ψυχεδελικό γκαραζ με έναν ήχο σα λάβα να σκάει πάνω σε μπετο. Παίρνουν τα κλασικά, στουτζες εμ σι 5 κτλ και τους τζαμάρουν τον αδόξαστο έχοντας έναν ήχο που προσεγγίζει το noise. Ωραίοι συνθετικά και παικτικά Ιάπωνες φτιαχουν το 1986 αυτόν τον δισκο που σε 38 περίπου λεπτα σου κοπανάει το κεφάλι and then some. Ακούστε και θα με θυμηθείτε, σφαλιαριζει στα μουτρα κατι Ty Segall. Δείγμα από κάτω.