Ulver - Flowers of Evil (2020)
Tracklist:
1. One Last Dance
2. Russian Doll
3. Machine Guns and Peacock Feathers
4. Hour of the Wolf
5. Apocalypse 1993
6. Little Boy
7. Nostalgia
8. A Thousand Cuts
Σε μία πρόχειρη απόπειρα να δώσουμε μία κάπως απαισιόδοξη περιγραφή της καθημερινότητας θα μπορούσαμε ίσως να πούμε πως η ρευστότητα με την οποία κινούνται και αλλάζουν τα πάντα γύρω μας καθημερινά --σχέσεις, εικόνες, γεγονότα, πολιτικές-- αποτελεί μεταξύ άλλων ένα είδος μετα-νεωτερικών συμπληγάδων ταχυφαγίων ερεθισμάτων, προσφέροντας --ως αντίδραση-- τις κατάλληλες συνθήκες για εσωτερίκευση και εμμονική παραμονή σε πράγματα που μοιάζουν να είναι οικεία. Φυσικά, το κοινωνικό δεν προχωρά ποτέ ξέχωρα απ' το πολιτισμικό, ως ενιαίο πεδίο της ιστορικής συνέχειας, και έτσι στις ίδιες συμπληγάδες βουλιάζουν ή δοξάζονται καλλιτεχνικά έργα, θύματα ή «θύματα» των φρενήρων ρυθμών παραγωγής και κατανάλωσης.
Τρία χρόνια μετά το πολύ καλό The Assassination of Julius Caesar, που στην ουσία έριξε μπετό (μαζί με τα πολύ αξιόλογα Sic Transit Gloria Mundi EP και Drone Activity) στα synth-pop θεμέλια που είχαν μπει ήδη από το ATGCLVLSSCAP, οι Ulver κυκλοφορούν νέα δουλειά, την οποία ίσως πολλοί να περιμέναμε --με διαφορετικούς τρόπους-- διαφορετική από την προκάτοχό της. Το Flowers of Evil αποτελεί στην πραγματικότητα μία συνέχεια του The Assassination..., όπου διατηρούνται τα δύο μοτίβα του προκατόχου: τα synthια και η (εξομολογητική κάποιες φορές) φωνή του Rygg. Χωρίς τα πιο συχνά "ξεσπάσματα" του προηγούμενου, λιγότερα (μα παραμένει) χορευτικό, με την ίδια gothic αισθητική, γίνεται κάπως πιο cheesy με περισσότερα ρεφρέν (Machine Guns and Peacock Feathers), που σου βγαίνει να σιγοτραγουδήσεις, ενώ κουνιέσαι σε έναν μάλλον στενάχωρο χορό (Russian Doll). Η new wave άποψη του Apocalypse 1993 θα κάνει σίγουρα περήφανους τους Depeche Mode (και το αντίστροφο), ενώ το A Thousand Cuts είναι μία ανοικτή πρόσκληση στις σαρκικές απολαύσεις υπό το δυαδικό πρίσμα του έρωτα και του θανάτου.
Προσωπικά, στις πρώτες ακροάσεις ήμουν κάπως μουδιασμένος, που ήρθε να προστεθεί στα ήδη μουδιασμένα αισθήματα των δύο εκ των τριών singles που κυκλοφόρησαν, καθώς περίμενα πιο "έξαλλα"/χορευτικά πράγματα, στο δρόμο του χάραξε το τελευταίο τους EP και όχι μία ανεστραμμένη έκδοση του The Assassination... Όσο, όμως, το ακούω, φορά με τη φορά ξεδιπλώνεται ακόμα περισσότερο, τα κομμάτια αναδεικνύονται στο πραγματικό τους μέγεθος και σίγουρα δε μπορούμε να μιλάμε για μία επανάληψη του προηγούμενου. Φυσικά, δε μιλάμε για το album της χρονιάς ούτε το ότι θα αρέσει σε όλους, αλλά σίγουρα μιλάμε για ένα ειλικρινές album που θέλει να ακουστεί περισσότερες από μία φορές για να δοθεί. Πλέον, τα ούτε 40 του λεπτά περνάν σα νερό.
Αν κάτι μπορούμε να πούμε με σιγουριά για τους Ulver είναι πως η μουσική τους έρχεται να ικανοποιήσει πρώτα από όλα τις δικές τους προσωπικές αναζητήσεις. Όχι υπό την έννοια κάποιου εσωστρεφούς ελιτισμού γύρω απ' την μουσική έκφραση, αλλά ως μία διαρκής διαδικασία επαναπροσέγγισης μουσικού - ακροατή μέσα από νέες φόρμες, που συνδέονται άρρηκτα με τις εμπειρίες, τις ανάγκες και τα βιώματα των δύο πλευρών. Και κάπως έτσι ίσως κι αυτοί απ' την μεριά τους, (μας) απαντούν στη ρευστότητα της καθημερινότητας και στα όσα τελικά μπορεί να επιφέρει η εσωστρέφεια.
edit: στο εξώφυλλο δεν είναι η Eleven από ST;
