Το Yesterday του Danny Boyle δεν είναι μια ταινία για τη μουσική των Beatles. Μέσα από το γνωστό βρετανικό χιούμορ του δημιουργού της, μπορεί εύκολα να δει κάποιος ότι γίνεται μια απόπειρα κριτικής στη σημερινή κοινωνία, με όχημα την περιπέτεια του πρωταγωνιστή.

Το θέμα της είναι απλό: ένας νεαρός φέρελπις μουσικός που δεν έχει καταφέρει στα 27 του να κάνει το κάτι παραπάνω στο κυνήγι για το όνειρό του, αντιλαμβάνεται πως είναι ο μόνος που "θυμάται" την ύπαρξη των Beatles μετά από ένα blackout 12 δευτερολέπτων. Κι αφού κανείς δεν γνωρίζει αυτούς και τα τραγούδια τους, ξεκινάει μια καριέρα στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, η οποία εκτοξεύεται στα ύψη με φρενύρη ρυθμό, παρουσιάζοντας όσα τραγούδια των Beatles θυμάται, ως δικά του.

Ακούγοντας κομμάτια όπως τα Yesterday, Let it Be, the Long and Winding Road, Help! ο υπόλοιπος κόσμος μένει έκπληκτος με την ικανότητα του νεαρού Jack να γράφει αριστουργήματα ενστικτωδώς και εντελώς ακούραστα. Κι εκεί ξεκινάει η ταινία να αποκτά πολυεπίπεδη υπόσταση.

Αρχικά, αντιλαμβανόμαστε τι θα σήμαινε για την ανθρωπότητα η πιθανότητα να μην είχαν βρεθεί ποτέ οι Fab Four και πόσο τεράστια θα ήταν η έλλειψη της μουσικής τους. Σε δεύτερο επίπεδο όμως, γίνεται μια σύγκριση της σημερινής εποχής και του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζεται συνολικά η μουσική απ' την πλειοψηφία του κόσμου. Ως "κάτι" στο παρασκήνιο των στιγμών που κυλούν και δεν επιστρέφουν ποτέ. Οι φορές που ο νεαρός Jack παρουσιάζει για πρώτη φορά κομμάτια του - που εμείς (όπως κι αυτός) κατά τα άλλα γνωρίζουμε ότι άλλαξαν τον κόσμο- αλλά ακόμα και δικοί του άνθρωποι τα αντιμετωπίζουν ως απλά ένα καπρίτσιο του γιου/φίλου τους (το οποίο όλοι πιστεύουν για αυτόν πως θα έπρεπε να είχε εγκαταλείψει) ή άγνωστος κόσμος στις συναυλίες ενδιαφέρεται μόνο για τη λήψη με το κινητό κι όχι με το να αφουγκραστεί πραγματικά και να ζήσει τη στιγμή.

Στο επόμενο επίπεδο βλέπουμε τι σημαίνει για τη βιομηχανία του θεάματος σήμερα, η έλευση ενός ατόμου τόσο ταλαντούχου που θα έγραφε αυτά τα αριστουργήματα, που όμοιά τους δεν έχουν ξανακουστεί ποτέ. Πως η βιομηχανία σήμερα θα απέρριπτε τις ιδέες που άλλαξαν τον κόσμο, γιατί πολύ απλά για τον σημερινό κόσμο "δε θα πουλούσαν".

Κι εκεί αξίζει να γίνει η σημείωση πως τη βιομηχανία αυτή, εν πολλοίς, τη δημιούργησαν οι Beatles. Αν διαβάσει κάποιος πόσες πρωτοπορίες είχαν στην πορεία τους, η οποία ας μην ξεχνάμε ότι δισκογραφικά διήρκησε ούτε λίγο ούτε πολύ 8 χρονιά (1962 - 1970) και πόσα τόλμησαν πρώτοι, εύκολα θα το καταλάβει. Όμως όταν η μουσική πέρασε σε δεύτερο στάδιο και προτεραιότητα του κόσμου ήταν απλά να συμμετέχει στην Beatlemania, ξεχνόντας τη μουσική, οι ίδιοι οι Beatles άλλαξαν τους όρους του παιχνιδιού, βγήκαν απ' τη βιομηχανία αυτή και έχτισαν ξανά. Οι πρώτοι που δημιούργησαν το δικό τους label, οι πρώτοι που στο απόγειο της καριέρας τους σταμάτησαν τις περιοδείες γιατί κατάλαβαν ότι γίνονται χειρότεροι σε αυτό που αγαπούν, οι πρώτοι που αποφάσισαν να εμφανίζονται όταν έχουν κάτι να πουν κι όχι όταν κάποιος μανατζερ το επέβαλε.

Πίσω από κάθε πλάνο με την bitch μάνατζερ που έχει αναλάβει τον πρωταγωνιστή, κρύβεται η σκέψη πως όλα αυτά συμβαίνουν επειδή επιτρέψαμε ο πολιτισμός να γίνει προϊόν κι αφήσαμε την τέχνη να περάσει σε τρίτη - τέταρτη μοίρα στη ζωή μας, πολύ χαμηλότερης σημασίας και προτεραιότητας συγκριτικά με τα χρήματα, τα καταναλωτικά "αγαθά" και την κοινωνική θέση, μια ιδέα ταυτόχρονα γελοία και απάνθρωπη.

Στα της ταινίας, είναι πολύ ευχάριστη, ακόμα κι όταν δεν ακούγονται τραγούδια των Beatles ως μουσικό χαλί υπάρχουν θέματα που παραπέμπουν σε αυτά, κυρίως το Let it Be, έχει αύθονο βρετανικό χιούμορ -αν και κάποιοι χαρακτήρες όπως οι γονείς του πρωταγωνιστή είναι αποτυπωμένοι εντελώς ως καρικατούρες- και να το δείτε επίσης για ένα πολύ ωραίο what if που έχει προς το τέλος. Επίσης, επειδή κατά βάθος μιλάει για τη διαδρομή μιας μακροχρόνιας αγάπης, που έχει πέσει σε όλες τις παγίδες των "δεν πρέπει" και "δε γίνεται" μέχρι τώρα.

Τελικά, το Yesterday του Danny Boyle είναι μια ταινία για τη μουσική των Beatles και για όλα όσα αυτοί οι 4 (5 με τον George Martin) άνθρωποι έδωσαν στον κόσμο μας.

Ενδείκνυται για θερινό σινεμά, εγώ το είδα στο ωραιότατο Άλσος Συκεών, που πιθανότατα είναι ο καλύτερος θερινός κινηματογράφος της πόλης μας (πρόσφατα είδα ταινία στο Ελληνίς 2 και οι συνθήκες ήταν λίγο ντροπιαστικές) και είναι μια χαρά τόσο για ζευγαρίστικη όσο και για αρκουδιάρικη διάθεση με φίλους.