Bohemian Rhapsody (2018)
Το Bohemian Rhapsody είναι μια αρτιότατη τεχνικά ταινία, όσον αφορά στην εικόνα και τον ήχο. Μου έδωσε πολύ έντονα όμως τη γεύση ενός δίωρου video clip, αναφορικά με το editing, την ταχύτητα εξιστόρησης των γεγονότων και τη φτώχεια των διαλόγων.
Θεωρώ ότι πολλά από τα γεγονότα που σφήνωσαν στην ταινία, έγιναν με τρόπο βεβιασμένο μόνο και μόνο για να συνδεθούν με κάποιο τραγούδι που θα έπαιζε, ενώ το χρονικό της μπάντας έχει αφενός αρκετές ανακρίβειες (τις οποίες μπορεί κάποιος να παραβλέψει με γνώμονα το ότι πρόκειται για κινηματογραφική ταινία, εγώ προσωπικά όχι) αφετέρου το ένιωσα ασύνδετο και με πολλά σημεία του να λειτουργούν χρονικά εις βάρος άλλων, τα οποία είτε δεν αναφέρθηκαν καθόλου ή αυτό έγινε επιδερμικά.
Εϊναι γνωστό ότι οι Bryan May και Roger Taylor δεν ήθελαν να αμαυρωθεί ο θρύλος και το όνομα του Freddie Mercury, οπότε σε αρκετές περιπτώσεις το χάπι χρυσώθηκε, παρόλο που η ταινία δείχνει το εκκεντρικό και ιδιόρυθμο του χαρακτήρα αυτής της τεράστιας προσωπικότητας.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές από όλους, οπτικά όλοι ταιριάζουν και αποδίδουν πανέμορφα ως προς τον χαρακτήρα και το στήσιμο του καθενός πάνω στη σκηνή, όμως πραγματικά ο Rami Malek ξεχωρίζει. Κινησιολογικά, ήταν τόσο κοντά σε αυτό που έβγαζε επί σκηνής ο Mercury, ενώ φαίνεται απολύτως φυσικό αυτό του το στήσιμο, πράγμα που αποδεικνύει ότι είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός.
Αν θα έπρεπε να το βαθμολογήσω, δε θα του έβαζα πάνω από 6/10 κι αυτό το 6 το δίνω για όλες τις στιγμές που μ' έκαναν να ανατριχιάσω ή να συγκινηθώ μέχρι δακρύων (good thoughts, good words, good deeds) και για τη μουσική που ακούγονταν καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, μουσική αιώνια, κληρονομιά όλων των ανθρώπων.
