Ας μιλήσω κάπως γενικώς.
Το πρόβλημα δεν είναι το ταγαρομεταλ, ούτε τα σκυλαδικα, ούτε οι σαπουνόπερες ούτε το σουξέ της ημέρας ούτε η Πάνια στην τηλεόραση. Το θέμα είναι τί αξία δίνουμε σε όλα αυτά. Διότι όλα αυτά καλώς υπάρχουν καθώς καλύπτουν κάποιων τις ανάγκες, ίσως και τις δικές μας κάποιες φορές. Καλή και η τσιπούρα αλλά κάποιες φορές θέλεις και το βρώμικο από την καντίνα στα Μάλγαρα.
Όποτε η δική μου ένσταση είναι ότι σε όλα αυτά τα μπουζουκοκλαρινομεταλ έχουμε δώσει παραπάνω σημασία από αυτήν που αξίζουν.
Βέβαια αν ακούσουμε μπουζούκι στους ορφαν λαντ ίσως μας αρέσει.
Αν ακούσετε το υπέροχο κονσέρτο για μαντολίνο του Βιβάλντι αντί για μαντολίνο με μπαγλαμά, πρώτον 9/10 δε θα πάρετε χαμπάρι και δεύτερον θα σας αρέσει.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ίσως και εμείς να είμαστε προκατειλημμένοι με το παραδοσιακό τραγούδι στο μέταλ μας, ίσως.