Δεν πρόλαβα τους πρώτοι, κανείς δε νοιάστηκε έτσι κι αλλιώς.
Protomartyr ΠΟΘΤΑΝΑ ΟΛΑ είμαι πλέον φανμπόης φέρτε τους μόνους τους να πεθάνουμε κλπ. Εξωφρενικός φρόντμαν, απερίγραπτη εμφάνιση που συνοψίζεται κάπως στο "Ο Saul Goodman σε παρακμιακό μπαρ του Γουισκόνσιν ζάντα απ'τα ουίσκια σου διηγείται πώς πιστόλιασε δέκα μύρια για χάρη μοιραίας γυναικός".
Κάτι Wolf Alice που βγήκε μετά ήταν το ιδανικό σχήμα για φεστιβάλ. Συγκλονιστικά αδιάφοροι, ιδανική στιγμή για: α) Φαί (πανάκριβο), β) μπύρα (πανάκριβη), γ) κατούρημα (δωρεάν - πάλι καλά), δ) να δεις το σύννεφο που ερχόταν απ'τον αργοσαρωνικό και να ψάξεις για καταφύγιο.
Αφού λοιπόν καβατζωθήκαμε σε ένα υπόστεγο που χώραγε σκάρτα δυο χιλιάδες κόσμο (στο χώρο ήταν πάνω από είκοσι) απολαύσαμε 45 λεπτά γκράιντκορ ηλεκτρικής καταιγίδας. Κάποιοι φύγανε.
Editors στο ράδιο είναι κάτι όμορφο. Editors live, όχι. Ευτυχώς λόγω της βροχής παίξανε ένα σκάρτο πενηντάλεπτο μόνο.
Nick Cave δεν είχα ξαναδεί κι έμεινα μάλαξ. Τεράστιος, το ροκ που θέλουμε, ο περφόρμερ που θέλουμε, και πραγματικά πελώρια μπάντα οι bad seeds, γενικά συγκλονιστικά πράματα, όπως συγκλονιστική και η κούραση που με οδήγησε στην έξοδο λίγο μετά τα τέλος του weeping song γιατί τα πόδια μου δε με κράταγαν άλλο.