1.Spun
2.16 Psyche
3.Vex
4.Strain
5.The Culling
6.Particle Flux
7.Twin Fawn
8.Offering
9.Static Hum
10.Welt
11.Two Spirit
12.Scrape
To 6ο άλμπουμ της κυρίας, που επίσημα κυκλοφορεί τέλη Σεπτεμβρίου, λήκαρε και σας περιμένει εκεί έξω.
Ομολογώ πως στις πρώτες ακροάσεις διχάστηκα αρκετά. Μου φάνηκε κάπως προχειρογραμμένος δίσκος, βιαστικός, με αρκετά σύντομης διάρκειας κομμάτια, ή ακριβέστερα ιδέες για κομμάτια που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, και χωρίς ιδιαίτερη συνοχή μεταξύ τους ώστε να μπορείς να πεις πως αποτελούν μέρη του ίδιου δίσκου. Η ύπαρξη δυο εντελώς περιττών fillers, ενίσχυσε ακόμα παραπάνω αυτή την εντύπωση.
Μετά από πολλές ακροάσεις υπάρχει ακόμα αυτή η αίσθηση, αλλά οχι τόσο ολοκληρωτικά ακυρωτική. Σίγουρα σαν σύνολο δε στέκεται τόσο δεμένο και breathtaking όσο το Abyss, αλλά παρότι πιο straightforward, περιέχει επικά κομμάτια. Ο ήχος πιο ξεκάθαρα "σκληρός" από ποτέ, καταφέρνει να ακούγεται φρέσκος, και αποτελεί σίγουρα ένα βήμα παρακάτω στη συνολική εξέλιξη της Chelsea μουσικά.
Στα επιμέρους:
1.Spun: Ενώ περιέχει όλα τα στοιχεία για να μου αρέσει, βαριές κιθάρες, φωνάρα, γαμάτη fuzzy μελωδική κιθάρα, το βρίσκω κάπως απλό και άψυχο, βαριεστημένο. Με ενοχλεί επίσης πολύ αυτή η άκυρη δικασιά κάπου προς τα μισά. Δε θα το αλλάξω όταν παίζει φυσικά, αλλά δεν το ξεχωρίζω σαν κομμάτι.
2.16 Psyche: Το κομμάτι που με κέρδισε πρώτο, όταν κυκλοφόρησε βδομάδες πριν. Παραμένει από τα πιο "μελετημένα" του δίσκου κατά τη γνώμη μου, κι απ'αυτά που μπορώ να ακούω ξανά και ξανά.
3.Vex: Aν και πολύ σύντομο, με τρελαίνει αυτό το βάθος στον ήχο και ο συνδιασμός αργής μελωδικής φωνής με ζωηρό ντράμινγκ από κάτω. Ωραία πινελιά και τα μπρούταλ φωνητικά, ελπίζω να καθιερωθεί σε επόμενους δίσκους. Διψάω για έναν πραγματικά καφρομεταλ δίσκο απ'την Chelsea.
4.Strain: Ενοχλητικό, άσκοπο filler.
5.The Culling: Ακόμα δεν έχω ξεχάσει την ηδονή που ένιωσα στο λαιβ όταν μπήκε στο 02:28. Τρελός ΟΓΚΟΣ. Αν δεν το είχα ακούσει εκεί ίσως να περνούσε πιο αδιάφορα, αλλά τώρα το κατατάσσω στα αγαπημένα του δίσκου. Μπόνους πόντοι για την Portishead-ιλα.
6.Particle Flux: Ωραία Portishead-ιλα κι εδώ, αλλά πολύ σύντομο και φλατ κομμάτι. Μου ακούγεται σαν μια παρατεταμένη εισαγωγή, με κορύφωση στο φινάλε, αλλά χωρίς κανένα περιεχόμενο ενδιάμεσα. Δε με χαλάει, αλλά δεν στέκεται μόνο του σαν κομμάτι imo.
7.Twin Fawn: Από τα υπεραγαπημένα. Δεν έχω τι να αναλύσω, απλά γαμάει.
8.Offering: Καλούτσικο, φρέσκο, αλλά δε με συγκινεί.
9.Static Hum: Απλοϊκό κομμάτι χωρίς μεγάλες συγκινήσεις.
10.Welt: Δεύτερο ενοχλητικό, άσκοπο filler.
11.Two Spirit: To πιο slow κομμάτι του δίσκου, με όμορφη ροή, μελαγχολία, υπέροχο howling που όλοι αγαπήσαμε, και κορύφωση που σηκώνει την τρίχα. Αγαπημένο.
12.Scrape: Κι εκεί που λες εντάξει, μέτριος δίσκος με 2-3 γαμάτα κομμάτια, κρίμα ρε Chelsea, γιατί έτσι, έρχεται αυτό εδώ το ΕΠΟΣ να σε σφαλιαρίσει που τόλμησες να αμφιβάλεις για την αξία της καλλιτέχνιδος και να σε αναγκάσει να τον ξανακούσεις όλο από την αρχή για να καταλάβεις τι δεν έπιασες. Αγχωτικό και ανατριχιαστικό από την αρχή ως το τέλος, με καθηλωτικά, ψυχοβγαλτικά ανεβοκατεβάσματα στη φωνή. Δε μας έχει συνηθίσει σε τόσο ψηλές νότες, και ομολογουμένως της πάνε πολύ. ΞΥΛΟ ΜΟΝΟ. Τελειώνει και δεν ξέρεις από που σου ήρθε. Το καλύτερο του δίσκου για μένα.
Υ.Γ. Mην κλείσετε το ηαρ, σας γαμώ.