Smoke The Fuzz Fest 2017 [Descent Edition] ~ 28-29/4/2017 @ Αθήνα
Νοσταλγώ λίγο τις εποχές που θα υπήρχε θρεντ από προχθές τα χαράματα, και 5 σελίδες αποθέωσης ήδη.
Τι να πει κανείς για αυτό το διήμερο. Ιστορικές συναυλίες τουλάχιστον.
Οathbreaker δεν είμαι τρελή φαν γενικά, είναι λίγο πιο γρηγορόκαφροι από οτι προτιμώ. Παρ'όλα αυτά, και παρότι είχαν πολύ κακό ήχο στο μεγαλύτερο μέρος του σετ τους, τους ευχαριστήθηκα πάρα πολύ, και ειδικά εκεί στο The Abyss looks into me, τα έσπασα σα να μην υπάρχει αύριο. Αισθητή η απουσία του No rest for the weary, αλλά συνολικά πολύ καλοί και ιδανικό ζέσταμα για Amenra.
Amenra γάμησαν όπως πάντα, αλλά πρέπει να ομολογήσω πως είχε κάτι "λιγότερο" αυτή η φορά. Δε βγήκα από τη συναυλία θέλοντας να ουρλιάζω το όνομά τους για τις επόμενες ώρες. Ήταν απλά μια πάρα πολύ καλή συναυλία. Τους ευχαριστήθηκα εννοείται πάρα πολύ, απλώς δεν ήταν κι από άλλον πλανήτη αυτή τη φορά. Ίσως επαίξε ρόλο και το μεγαλύτερο venue, δεν ήταν τόσο "προσωπικό" σοου όπως τις προηγούμενες φορές.
Ο ήχος τους πολύ καλός και το σετλιστ ικανοποιητικό, αν και κλασσικά πολυ λιγο. Μαχαιριά στην καρδιά η απουσία του Dearborn and Buried βέβαια. Νομίζω πως 5 μήνες περίμενα για να ακούσω αυτό λαιβ. Δεν πειράζει.
Ήλπιζα επίσης πως θα βλέπαμε κάνα κομπο Οathbreaker+Αmenra επί σκηνής, αλλά μπα. Oh well.
Skull & Dawn δεν είχα ακούσει νότα και εξεπλάγειν πολύ ευχάριστα. Παρ'όλο που όλη η μουσική τους στηρίζεται σε αμερικανοβλαχιά που καθόλου δεν είναι της φάσης μου, την έχουν ντύσει με τόσες διαφορετικές επιρροές, που δε γίνεται να μην σε αγγίξει. Με τεράστιο στα τύμπανα, δεν θα περίμενα τίποτα λιγότερο βέβαια. Τους βοήθησε κι ο πολύ καλός ήχος να αναδειχθούν, αν και το κοινό δε φάνηκε να τους εκτίμησε όσο έπρεπε.
Γενικά ο κόσμος μου φάνηκε λίγο οτι να'ναι, πολλοί φασέοι, και αρκετό εκνευριστικό μπλαμπλα.
Τέλος, η αποκάλυψη του διημέρου για μένα, Chelsea Wolfe.
ΑΓΝΟΣ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ
Με τη βοήθεια του καταπληκτικού ήχου και του light show, κατάφερε να είναι η πιο σκοτεινή στιγμή του διημέρου. Λάτρεψα κάθε δευτερόλεπτο, κάθε νότα, κάθε ήχο που βγήκε από το λαρύγγι της. Στα 2 καινούρια κομμάτια, ειδικά στο πρώτο, κόντεψα να βρέξω το βρακί μου (περιμένω ΠΟΛΛΑ απο τον επόμενο δίσκο), ενώ στο Simple Death, το οποίο με έχει συντροφεύσει άπειρες φορές στον πάτο, και δεν περίμενα με τίποτα να παιχτεί λαιβ, έκλαψα σα μωρό.
Όσο για την ίδια τη Chelsea, οτι και να πεις, είναι λίγο. Εμβληματική φιγούρα, που με την ομορφιά, την κίνηση και τη γενική σκηνική παρουσία της, δίνει μια νότα "απαγορευμένου" στο όλο σόου. Κάτι σέξυ, το οποίο δεν είναι όμως παράταιρο ή "βρώμικο", αλλά δένει πανέμορφα με τη σκοταδίλα, και ενισχύει την αίσθηση του ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΥ. Τίποτα, απλά γαμημένα υπέροχη.
Θα μπορούσε να είχε παίξει λίγο παραπάνω, αλλά κλαιν.
Στα της διοργάνωσης, κλασσικά πια, άριστα τα πάντα όλα. Τηρημένα χρονοδιαγράμματα, σωστοί χώροι, σωστός ήχος στο μεγαλύτερο μέρος. Περιμένουμε να δούμε ΤΙ ΑΛΛΟ θα φέρει πια αυτή η κοπέλα.
Piraeus Academy δεν είχα ξαναπάει. Πολύ ωραίος χώρος. Ξενέρωμα λίγο ο εξώστης που συνήθως προτιμώ, αλλά χάρη στην κλίση του εδάφους, αποδείχθηκε πάρα πολύ καλά κάτω.
Spoiler
