Πέρασε λίγος καιρός αφότου είδαμε αυτή την μπάντα και επιτέλους βρήκα λίγο χρόνο για σκότωμα οπότε και σας τον αφιερώνω.

Η αλήθεια είναι πως δεν είναι ακριβώς το στυλ μουσικής που απολαμβάνω αλλά το καλοκαίρι στο Copenhell (απ το οποίο σας χρωστάω ανταπόκριση, αλλά μάλλον δεν θα την δείτε ποτέ) support στους Black Sabbath με τους οποίους περιοδεύανε μας είχανε κάνει θετική εντύπωση και είπαμε να πάμε και στο δικό τους live. Ίσως φταίει η γενικότερη έλλειψη φρεσκάδας λόγω της συνάθροισης γερόλυκων ή οι μπύρες αλλά γενικά περάσαμε ωραία τότενesh. Βέβαια οι γερόλυκοι γάμησαν όλους τριγύρω τους είτε ήταν ο Alice, είτε ο Ozzy, είτε ο Claus, είτε ο Dave.
Ήταν και ψιλοφτηνό το εισιτήριο, ψηνόταν και το έτερο ήμισυ και θα ήταν και κάποιοι άλλοι φίλοι και σαν νέο παιδί και εγώ ξελογιάστηκα.
Ήταν Τετάρτη όμως...και άμα δουλεύεις και το πρωί τελικώς δεν είναι ότι καλύτερο.
Αλλά ας το πιάσω απ την αρχή.
Πρώτη φορά στο μεγάλο Βέγκα-ν. Ο χώρος είναι αξιοπρεπής με διάφορα μπαρ και περιμετρικά ένα μπαλκόνι γι αρκετό κόσμο. Περίπου κανα 1500 υπολογίζω συνολική χωρητικότητα και ήταν σολντ αουτ η βραδυά. Υποτίθεται ότι είχαν έναν ντισκ τζόκευ που έπαιζε 50'σ 60'σ. Οκ. Όντως. Σε κάποια φάση βγήκε ένα παληκαράκι και μας απήγγειλε ποιήματά του. Ωραίος. Δυνατός και εμπνευσμένος, αλλά από ποίηση δεν σκαμπάζω και δεν μπορώ να ισχυριστώ πως είναι ο νέος μπουκόφσκι. Αλλά είχε δύναμη στο λέγειν και σαν γνήσιος αμερικάνος με το σοου στο αίμα του.
Κατόπιν βγήκαν οι χιπστερ που απαρτίζουν την μπάντα των rival sons και ξεκίνησε το λάιβ. Δυνατά παίξανε και τα έδωσαν όλα. Ακούσαμε και τα χιτάκια τους, αλλά δεν.
Είτε η κούραση, είτε η έλλειψη μεταλικότητας, είτε ότι ήμασταν με 0,00% αλκοόλ στο αίμα μας, είτε οι καλοτριμαρισμένες γενειάδες τους είτε ο ανάδρομος ερμής κάτι τέλος πάντων μας περιόριζε στο να απολάυσομε το λάιβ στην ολότητά του και να δωθούμε σε αυτή την αγαλλιαστική εξύψωση και ευφορία που προκαλεί ο ήχος της κιθάρας από τα δάχτυλα του σαμάνου που εκείνη την στιγμή ερωτοτροπεί με την ψυχή σου και τελικά δεν ήρθαμε σε οργασμό. Ναι, μάλλον κάτι τέτοιο ήταν το συναίσθημα κατόπιν. Κάπου πέσανε και οι ρυθμοί τους απ' την μέση και μετά, κάπου πήγε και αργά την κάναμε προς το τελευταίο 10λεπτο χωρίς ίχνος τύψεων.