678 (2010)
Μεγαλώνεις μαθαίνοντας πως "παράνομες" ενέργειες, όπως ληστείες, δολοφονίες, βιασμοί, είναι πιο πιθανό (έως σίγουρο) να συμβούν σε μέρη μακρυά από βλέμματα άλλων, εκεί που το σκοτάδι ίσως και να καταφέρει να καλύψει την πράξη. Ήταν -νομίζω- 2013, στο πλαίσιο της Αραβικής Άνοιξης, που ανοίγοντας την τηλεόραση άκουσα πως κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης στην πλατεία Ταχρίρ, γυναίκα έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού. Εκεί. Στην πλατεία. Πρέπει να ήταν (μαζί με το άλλο το περιστατικό ομαδικού βιασμού τουρίστριας σε λεωφορείο στην Ινδία), από τις πρώτες φορές που, μπαίνοντας στη θέση του θύματος, ένιωσα ανύμπορος (με όλη τη σημασία της λέξης), καθώς -ίσως- χιλιάδες βλέμματα έβλεπαν μα δεν αντιδρούσαν. Σε μια χώρα (από τις πολλές) που χιλιάδες γυναίκες πέφτουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, μα -πρώτα αυτές- προτιμούν να κρατούν αυτό το "ένοχο" μυστικό για τον εαυτό τους, φοβούμενες την προσωπική και οικογενειακή διαπόμπευση.
Ωραία ταινία, από θέμα ατμόσφαιρας σκατοψυχιά, σεναριακά σε σημεία κάνει κάποια άλματα -που όμως δεν τα βρήκα και κραυγαλέα, καθώς κυριαρχεί το θέμα της ταινίας.
