Παρακολούθησα με ταπεινές προσδοκίες και με περίμενε ευχάριστη έκπληξη! Αν είστε φαν του είδους και αντέχει το πετσί σας δυνατές τρομάρες (ο Wan δεν αστειεύται), ορμάτε στους σινεμάδες. Εξυπακούεται ότι μία τέτοια ταινία παίζει το καλύτερο χαρτί της μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα και όχι στο λάπτοπ μεσημεριάτικα...
Η διανομή είναι πολύ καλή, οι χαρακτήρες ισορροπούν διασκεδαστικά ανάμεσα σε ρεαλιστικούς έως υπερβολικούς. Ο ρεαλισμός αρκεί για να κερδίσει το ενδιαφέρον σου ενώ τα πιο... πολύχρωμα στοιχεία προσφέρουν ψυχαγωγία, αποτυπώνοντας χιπ Αμερικάνους κυνηγούς φαντασμάτων στο γραφικότατο Λονδίνο των 70's. Η ποιότητα παραγωγής γενικά γαμεί και δέρνει, δεν με άφησε πουθενά παραπονεμένο από παραφωνίες ή ελλείψεις, ειδικά η ατμόσφαιρα της εποχής και το vintage της όλης φάσης είναι σκέτη απόλαυση...
Η πλοκή είναι βατή και καλοκουρδισμένη, η ταινία από την αρχή της φροντίζει να σε απαλλάξει από την ανάγκη επίλυσης κάποιου υπερπερίπλοκου μυστηρίου και ...σε παίρνει από το χεράκι, σφιχτά, για να σε οδηγήσει στον απώτερο σκοπό της: Να έχεις την τρίχα συρματόβουρτσα επί δύο γαμημένες ώρες.
Κάπου μετά το πρώτο μισό, άρχισα κάπως να ...προσαρμόζομαι στον αδυσώπητα βαρύ ρυθμό της ταινίας. Μέχρι τότε σχεδόν... παρακαλούσα για λίγο "ελαφρύ" διάλογο και πλοκή, για να πάρω μια ανάσα από τους αλλεπάλληλους τσαμπουκάδες.
Δεν παίρνω γενικά χαμπάρι από jump scares, μάλιστα τα βρίσκω και κάπως φτηνό τέχνασμα. Η επιτυχία του Wan λοιπόν έρχεται από ένα ευρύτερο πλαίσιο τεχνικών. Σου κόβει (κυριολεκτικά) την ανάσα από τον ρυθμό του, τα κάδρα και τις σκηνές του, από το πώς σου δίνει χώρο να μπεις μέσα στις σκηνές του. Ταυτόχρονα ο χρόνος και η πλοκή τρέχουν, μέχρι να σε χτυπήσει από το πουθενά η τρομάρα, σαν γαμημένος κουβάς με παγάκια!
Δεν είναι κάποια αποκάλυψη η ταινία, μάλιστα διαβάζω κριτικές που λένε ότι είναι τίμια αλλά όχι τόσο δυνατή όσο η πρώτη (την οποία είχα δει σπίτι με 15 νοματαίους χάρβαλο, δεν μπορώ να συγκρίνω). Για το είδος της όμως, την προτείνω ανεπιφύλακτα. Πρέπει να είσαι πολύ απαιτητικός θεατής (ή αρκετά ψυχάκιας) για να βγεις από την αίθουσα και να τολμήσεις να πεις "μεχ"....